Ο αρχαιολογικός χώρος, που θεωρείται ως οχύρωση μίας από τις προαναφερθείσες πόλεις, είναι η περιοχή «Κάστρο» και βρίσκεται Β. Α. της Πελασγίας. Σήμερα σώζονται μεγάλοι κυβικοί ογκόλιθοι και μισογκρεμισμένες πύλες - είσοδοι. Μαθητές του Δημοτικού Σχολείου όντες, περί το 1960, σε ημερήσια εκδρομή, σκάβοντας με τα χέρια και ξύλα ανασύραμε, από σχετικά μικρό βάθος, διάφορα αρχαία μαρμάρινα ευρήματα, τα οποία μεταφέραμε στο κτίριο του παλιού Σχολείου, αλλά αργότερα κατέληξαν στο Αρχαιολογικό Μουσείο Λαμίας (νομίζω). Τις απόψεις του αρχαιολογικού ενδιαφέροντος της περιοχή μας ενισχύει και το γεγονός πως κοντά υπάρχουν κι άλλα αρχαιολογικά κατάλοιπα, όπως το δάπεδο και κολώνες Ναού του Ερμή, στην «Παναγίτσα» Κυπαρισσώνα, που παλαιότερα ήταν εμφανή, ενώ σήμερα μισο-υπάρχουν, αλλά και σκόρπια ευρήματα, κεφαλών, αγγείων κ. α. Σύμφωνα με όσα υποστηρίχτηκαν, κατά καιρούς, και με τα γραπτά ντοκουμέντα, ο χώρος αυτός είναι ομόλογος του αντίστοιχου των Μυκηνών. Πηγές για τα πιο πάνω στοιχεία έχουν αντληθεί από το Στράβωνα, ο οποίος αναφέρει στα «Γεωγραφικά»: «Είθ’ εξής παραπλεύσαντι σταδίοις εκατόν ο Εχίνος (σημ. Αχινός) υπέρκειται. Της δ’ εξής παραλίας εν μεσογαία εστίν η Κρεμαστή Λάρισα είκοσι σταδίους (184,83Χ20=3.696μ.) αυτής διέχουσα, η δ’ αυτή και Πελασγία λεγομένη Λάρισα». Κρεμαστή Λάρισα λεγόταν και η κωμόπολή μας από το 1926. Στο ίδιο βιβλίο, ο Στράβων αναφέρει: «Άλος δε και Λάρισα η Κρεμαστή και το Δημήτριον υπ’ εκείνω πάσαι προς έως της Όθρυος». Και σε άλλο: Λάρισα δ’ έστι και άλλη... και η Κρεμαστή, υπό τινων δε Πελασγία λεγομένη». Ο Όμηρος, δε, αναφέρει: «Νυν αυ τους όσσοι το Πελασγικόν Άργος έναιον, οι τ’ Άλον οι τ’ Αλόπην οι τε Τρηχίνα νέμοντο, οι τ’ είχον Φθίην η δ’ Ελλάδα καλλιγύναικα, Μυρμιδόνες δε καλεύοντο και Έλληνες και Αχαιοί, των αυ πεντήκοντα νεών ην αρχός Αχιλλεύς» (Ιλιάδα, ραψ. Β΄, στιχ. 681-685). Από τον Όμηρο μάθαμε, επίσης, ότι μόνο στην περιοχή μας κόπηκαν νομίσματα με την κεφαλή του Αχιλλέα, ίδια με το σύμβολο του Δήμου, της εφημερίδας και του Συνδέσμου Πελασγιωτών Αθήνας - Πειραιά. Τα στοιχεία αυτά παραθέτουν και νεώτεροι ερευνητές, όπως οι: Κρατίνος Αποστολίδης, Ιωαν. Βορτσέλας, Γ. Πλατής, Σερ. Τσιτσάς, Τριαντ. Παπαναγιώτου, Ζήσης Πρωτοπαπάς, Απόστ. Κορτιμανίτσης και το εγκυκλοπαιδικό λεξικό «Υδρία». Προσθέτουμε και τις περιγραφές του Γερμανού περιηγητή Fr. Stahlin, στις οποίες παραθέτει και χάρτη της περιοχής, «Das Hellenishe Thessalien", 1924, όπου φαίνεται ότι η Κρεμαστή Λάρισα αποτελούνταν από τρία τμήματα. Γράφει συγκεκριμένα: «Ανάμεσα στη Σουβάλα (σημ. Βαθύκοιλο) και στο Γαρδίκι (σημ. Πελασγία) ανοίγεται η κοιλάδα της Λάρισας, η οποία ακόμα, σήμερα, έχει πολλά νερά και είναι φυτεμένη με αμπελώνες. Ανοίγεται σ’ ένα ημικυκλικό κόλπο με επίπεδη ακτή. Η Κρεμαστή Λάρισα βρίσκεται στο όρος Όθρη 3,5 χιλ από τη θάλασσα. Ο Σκύλαξ καταγράφει τη γειτονική πόλη Αντρώνα (σώζονται ερείπια, μεταξύ Γλύφας - Αχιλλείου). Το όνομα Αχίλλειο ενισχύει κι αυτό την ταύτιση της περιοχής μας, ως γενέτειρας του Αχιλλέα, δεδομένου πως πρόκειται για γειτονική περιοχή, που, ως γνωστό, ανήκε στη Φθιώτιδα, μέχρι το 1930, περίπου, μαζί και τις κωμοπόλεις Σούρπη και Πτελεό. Το τραγικό είναι ότι στην περιοχή δεν έγιναν ποτέ συστηματικές ανασκαφές, ο χώρος είναι αφύλαχτος για αιώνες, βορά στους όποιους σκοπούς του οποιουδήποτε.
ΤΟΠΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΠΟΛΕΩΝ: ΦΘΙΑΣ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑΣ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΗΛΕΑ ΚΑΙ ΑΧΙΛΛΕΑ
Με τα στοιχεία που προέκυψαν από μια δεκαετή έρευνα, ο εντοπισμός των δύο κυριοτέρων πόλεων της επικράτειας του Πηλέα, Φθίας και Ελλάδας.
Οι βασικοί πρωταγωνιστές στην Ιλιάδα είναι ο Αχιλλέας και ο Οδυσσέας, των οποίων οι πρωτεύουσες και τα ανάκτορά τους δεν έχουν αποκαλυφθεί μέχρι σήμερα, ενώ έχουν ανακαλυφθεί: του Πριάμου, του Αγαμέμνονα, του Νέστορα, τελευταία δε και του Μενελάου.
Το Πελασγικό Άργος ή Κρεμαστή Λάρισα, βρισκόταν στην Ανατολική Φθιώτιδα, στην Πελασγία, κατά πάσαν πιθανότητα, στον προϊστορικό οικισμό που αποκαλύφθηκε σε βραχώδη περιοχή στην παραλία, κατά την διάνοιξη του Εθνικού δρόμου.
Απροσδιόριστος παραμένει μέχρι σήμερα ο χώρος της πόλεως Φθίας και της Ελλάδος. Η Ελλάδα γενικώς, τοποθετείται κοντά στον Σπερχειό.
Η επιλογή του τόπου των σημαντικών πόλεων την Μυκηναϊκή εποχή κατά τον Στράβωνα (Ζ’ 235, 8,11) γινόταν με στρατηγικά κριτήρια, σε οχυρωματικές θέσεις, σε υψώματα, κοντά σε παραγωγικές περιοχές, με πρόσβαση σε λιμάνια, με οπτικόν ορίζοντα και ομορφιά του τοπίου.
Και ο Αριστοτέλης στα πολιτικά (Τόμος 4 εκδ. Γεωργιάδη Ζ’ σ. 10,11), λέει ότι, οι αρχαίοι Έλληνες τοποθετούσαν τις πόλεις σε θέσεις, ώστε να χρησιμοποιούν τη θάλασσα ως εμπορικό δρόμο διακινήσεως προϊόντων, όμως να βρίσκονται σε θέση εξασφαλισμένης άμυνας. Η εδαφική περιοχή δε της πόλεως να είναι κατάλληλος για την υγεία των κατοίκων, έχοντας ανατολικό προσανατολισμό.
Αυτές οι αναφορές του Στράβωνος και του Αριστοτέλη, είναι καθοριστικά δεδομένα στην έρευνα εντοπισμού της θέσεως των αρχαίων πόλεων Φθίας και Ελλάδος. Τα πραγματικά δεδομένα των Μυκηναϊκών πόλεων είναι πως όλες έχουν τα τοπογραφικά κριτήρια που περιγράφουν Στράβωνας και Αριστοτέλης. Οι Μυκήνες είναι κτισμένες σε ύψωμα 300 μέτρων, σε οχυρωματική θέση, με Ορεινή κορυφογραμμή στο Βορρά, την παραγωγική Αργολική πεδιάδα και το λιμάνι κοντά μπροστά της. Η Τίρυνθα είναι κτισμένη σε βραχώδη Οχυρωματικό λόφο, σε μικρή απόσταση από τη θάλασσα και παραγωγική περιοχή κοντά της.
Η Πύλος, την εποχή της βασιλείας του Νηλέα ήταν κτισμένη στους πρόπποδες του Όρους Αιγάλεο και επί Νέστορος, το ανάκτορο μεταφέρθηκε στον βραχώδη στρατηγικό λόφο στην Άνω Εκλινό, που δεσπόζει στον Ιόνιον, απέναντι από το λιμάνι του Ναυαρίνου. Και οι Κνωσός είναι επίσης κτισμένη σε λόφο, σε απόσταση πέντε χιλιομέτρων από τη θάλασσα, σε στρατηγική και παραγωγική περιοχή. Η τοποθέτηση της Φθίας και της Ελλάδος, προσδιορίζονται από τις αυθεντικές περιγραφές του Ομήρου, τις προκαθοριστικές μαρτυρίες του Στράβωνα και του Αριστοτέλη, περί των θέσεων των Μυκηναϊκών πόλεων και τα πραγματικά τοπογραφικά δεδομένα και μνημεία της περιοχής.
http://www.hellinon.net/NeesSelides/Fthia.htm
Προ της καθόδου εις την Ελλάδα των Ελληνικών φυλών, των Αχαιών και των Αιολέων (οί Αιολείς ήσαν Αχαίκόν έθνος) κατά το 2000 περίπου π.Χ. υπήρχον εις αυτήν οί Προελληνικοί λαοί, φέροντες γενικώς το όνομα Πελασγοί και έχοντες εις πολλά μέρη συνοίκους τους Θράκας, Καράς, Λέλεγας κτλ.Εις την Ελλάδα ως πρωτοέλληνες ήλθον περί τα 2000 π. Χ. από τον Καύκασον οί Αχαιοί. Ούτοι ανεμίγησαν με τα ευρισκόμενα εις αυτήν Πελασγικά και άλλα έθνη και εκ της αναμίξεως ταύτης προέκυψαν οί Αχαιοί (οπού υπερίσχυσαν αυτοί) και οί Αιολείς. Ταύτα δε συνέβησαν μέχρι της ΙΔ' π. Χ. εκατονταετηρίδος.Κατά δε την ΙΓ' π. Χ. εκατονταετηρίδα ήρχισαν οί Αχαιοί να εξαπλώνωνται εις τάς νήσους του Αιγαίου πελάγους και την Κρήτην, εις τάς άκτάς της Μ. Ασίας μέχρι Κιλικίας, την Κύπρον και την Αίγυπτον. Συγχρόνως δε ίδρύθησαν (1400—1100 π. Χ.) εις την ηπειρωτικήν Ελλάδα τα διάφορα Αχαίκά κράτη, των οποίων σπουδαιότερον ήτο το του Άργους, εξ ου και τα διάφορα φύλα από τον Όμηρον ονομάζονται αδιακρίτως Αχαιοί, Αργείοι και Δαναοί. Τα κράτη ταύτα ήσαν διάσημα δια τον Ελληνικόν πολιτισμόν των, όστις γενικώς αποκαλείται Μηκηναίκός.Οι δε Ίωνες και οι Μινύαι ήλθον αργότερον εις την Ελλάδα από τον Καύκασον ή από την Αρμενίαν, όπου οι Χεταίοι είχον το βασίλειόν των εκτεινόμενον μέχρι της Συρίας.Εις την Κρήτην πολλούς αιώνας προ του Μυκηναίκοί πολιτισμού και της καθόδου των Αχαιών είς την Ελλάδα υπήρξεν άλλος διάσημος πολιτισμός, ο Κρητικός.Τον Μυκηναϊκόν και Κρητικόν πολιτισμόν διέκοψαν κατά τον ΙΑ' π. Χ. αιώνα τα είς την Ελλάδα τότε κατελθόντα Δωρικά φυλά (κάθοδος των Ηρακλείδων), τα όποια επέδραμον κυρίως και κατέλαβον την Πελοπόννησον, επειδή δε ήσαν φυλά ρωμαλεώτερα των Αχαιών, επεβλήθησαν εις αυτούς. Εντεύθεν δια την Ελλάδα αρχίζει η περίοδος της Δωρικής Ελλάδος.Όταν δε οι Αιολείς επεκράτησαν ως εκ του πλήθους των εις τα πέραν του Ισθμού—και οι εντός του Ισθμού προτίτερα ήσαν Αιολείς τότε επήλθεν η άνάμιξις των διαφόρων Ελληνικών φυλών, καθ' όσον οι μεν Ίωνες από την Αττικήν κατέλαβον τον Αιγιαλόν, οι δε Ηρακλείδαι ωδήγησαν τους Δωριείς, υπό των οποίων οικίσθησαν τα Μέγαρα και πολλαί της Πελοποννήσου πόλεις. Και οι μεν Ίωνες ταχέως πάλιν απεδιώχθησαν από την Πελοπόννησον υπό των Αχαιών, έμειναν δε εις αυτήν τα δυο έθνη, το Αίολικόν και το Δωρικόν. Και όσοι μεν εκ των κατοίκων της ολιγώτερον ανεμίγησαν με τους Δωριείς, καθώς λ. χ. οι Αρκάδες και οι Ηλείοι, ούτοι ωμίλησαν Αιολιστί, οι δε άλλοι πάλιν, δηλαδή οι περισσότερον αναμιχθέντες, μετεχειρίσθησαν μίαν διάλεκτον ανάμικτον εκ των δυο, οι μεν περισσότερον, οι δε ολιγώτερον των άλλων αιολίζοντες591.Τα έθνη, τα όποια κατ' αρχάς κατέλαβον και κατοίκησαν την Ελλάδα, θεωρούνται υπό τίνων Πελασγικά, τινά δε εξ αυτών ως Θρακοφρυγικά και Ιλλυρικά. Η μεγαλειτέρα μοίρα των Πελασγών διαβάσα την Θράκην και την Μακεδονίαν—όπου αφήκε συνοικισμούς τινάς—έφθασε και εγκατεστάθη κυρίως εις την Θεσσαλίαν και Πελοπόννησον. Από την Θεσσαλίαν εκινήθη και κατέλαβε την Ήπειρον. Από δε την Θεσσαλίαν και Πελοπόννησον μετέβησαν εις την Λήμνον, Ίμβρον, Σαμοθράκην, Λέσβον, Χίον, Σάμον, Σκύρον, Εύβοιαν, Κέων, Νάξον και Κρήτην.Άλλοι δε διέβησαν και εγκατεστάθησαν εις την πέριξ της Τροίας χώραν, εις την Βιθυνίαν, δυτικήν Μ. Ασίαν, Λυδίαν και Λυκίαν.Τα γεωγραφικά ονόματα των Πελασγικών χωρών της Ελλάδος έχουν μεγίστην συγγένειαν μετά των Φρυγών, Κάρων, Λυδών, Λυκίων και Λελέγων, ως σημειώνομεν εις άλλο κεφάλαιον.Πολύ δε δικαίως ο Ηρόδοτος λέγει, ότι η Ελλάς προηγουμένως ως εκ των πρώτων κατοίκων της εκαλείτο Πελασγία. «Της νυν Ελλάδος, πρότερον δε Πελασγίης καλεσμένης αυτής ταύτης»592.Την πιστοτέραν εικόνα των μετακινήσεων των Πελασγών μας την δίδει Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς. «Σκεδασθέντες οι Πελασγοί απήλθον εκ Θεσσαλίας εις Κρήτην και κατέσχον τινάς των Κυκλάδων νήσων. Άλλοι πάλιν εξ αυτών κατήλθον εις την Όσσαν, άλλοι μετέβησαν εις τον Όλυμπον, άλλοι δε εις την Βοιωτίαν και Φωκίδα και Ευβοιαν διεκομίσθησαν. Οι δε εις την Ασίαν διαπεραιωθέντες κατέσχον πολλά μέρη περί τον Ελλήσποντον και των παρακειμένων νήσων και έστειλαν αποικίαν εις την Λέσβον»593.Οι Πελασγοί επί Δευκαλίωνος κατοικούσαν την Φθιώτιν, επί Δώρου δε του Έλληνος υπό την Όσσαν και τον Όλυμπον. Εκείθεν εκδιωχθέντες υπό τών Βοιωτών εκατοίκησαν εις την Πίνδον ονομαζόμενοι Μακεδνοί. Εκείθεν μετενάστευσαν εις την Δρυοπίδα και από την Δρυοπίδα ήλθον εις την Πελοπόννησον ονομαζόμενοι ως Δωριείς594.Το δε πλείστον μέρος των Πελασγών δια της μεσογείου προς τους εν Δωδώνη κατοικούντας συγγενείς των μετέβη.Είνε δε σήμερον αποδεδειγμένον εξ αρχαιολογικών τεκμηρίων, ότι εις τας μετακινήσεις ταύτας τους Πελασγούς παρηκολούθησαν εις πολλά μέρη οι Θράκες, οι οποίοι ήσαν ο ευκινητότερος λαός εξ όλων των εθνών της Ελληνικής χερσονήσου. Ως εκ τούτου φαίνεται πιθανόν, ότι από τους Θράκας μάλλον ήρχισεν η πρώτη μεγάλη μετανάστευσις των εθνών.Αλλά και οι Πελασγοί επίσης ήσαν έθνος, το οποίον είχε πλανητικόν βίον.Οι Πελασγοί, οι κατοικούντες άνωθεν της πόλεως των Τυρρηνών (αυτοί, οι οποίοι ήσαν ποτέ γείτονες των κατόπιν ονομασάντων Δωριέων και κατοικούσαν τότε την καλουμένην Θεσσαλιώτιδα), διεσπάρησαν κατά το πλείστον και ελάχιστα λείψανα εξ αυτών εναπέμειναν εις την αρχικήν των εστίαν. Επίσης οι Πελασγοί, οι οποίοι έκτισαν εις την Προποντίδα τας πόλεις Πλακίαν και Σκυλάκην, ήλθον εις την Αττικήν και έγιναν συγκάτοικοι με τους Αθηναίους, μεταβληθέντες δε εις Έλληνας έμαθον και την Ελληνικήν γλώσσαν595.Επίσης οι Πελασγοί της Λήμνου, εκδιωχθέντες εκείθεν, ήλθον εις την χερσόνησον του Άθω, όπου έκτισαν εις αυτήν τας μνημονευθείσας πέντε μικράς πόλεις. Κατ' άλλους δε πάλιν οι Πελασγοί της Λήμνου ήσαν άποικοι από τον Άθω ή από την παρά τον θερμαϊκόν κόλπον χώραν των Κρηστωναίων Πελασγών.Οί Πελασγοί μετέβησαν, ως είπομεν, και εις την Κρήτην αποτελέσαντες την βάσιν της εποικίσεως της νήσου ταύτης. «Την γαρ Κρήτην είχον το παλαιόν πάσαν βάρβαροι»596.Η Κρήτη αρχαιότατα ήτο κατ' αρχάς Πελασγική, ηκολούθησαν δε τους Πελασγούς οι Αχαιοί και οι Δωριείς κατόπιν εκατονταετηρίδων ετών.«Τρία γαρ Ελληνικά έθνη της Κρήτης εποικήσαι, Πελασγούς, Αχαιούς, Δωριείς, ους τριχάϊκας κεκλήκασι»597.Άλλ' εις την Κρήτην κατά τον ποιητήν κατοικούσαν μάλλον πέντε λαοί, οι Αχαιοί, οι Ετεόκρητες (γηγενείς, γνήσιοι Κρήτες), Κύδωνες, Δωριείς και Πελασγοί598.Ό δε Εκαταίος ό Μιλήσιος, όστις θεωρείται ως ο πρώτος Έλλην ιστοριογράφος και περιηγηθείς πολλάς χώρας, ενέκυψεν εις την συγγραφήν της ιστορίας των λαών, τους οποίους επεσκέφθη—σώζονται δε από το έργον του «Περίοδος Γης» πολλά αποσπάσματα—λέγει περί της Πελοποννήσου, ότι προ των Ελλήνων είχον κατοικήσει αυτήν οι βάρβαροι. Σχεδόν δε και ολόκληρος η Ελλάς υπήρξε τον παλαιόν καιρόν κατοικία βαρβάρων, διότι την μεν Αττικήν κατέλαβαν οι μετά του Ευμόλπου ελθόντες Θράκες, την δε Δαυλίδα της Φωκίδος ο Τηρεύς με τους Θράκας επίσης, οι δε Θράκες, οι Ιλλυριοί και οι Ηπειρώται μέχρι της εποχής των ιστορικών χρόνων εξηκολούθουν να κατοικούν εις τας πλευράς της Ελλάδος.Άλλ' εκτός των πλευρών τούτων και εις μέγα μέρος της Ελλάδος, εις την ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΝ, ήτις θεωρείται ότι αναντιρρήτως αποτελεί την κυρίως ΕΛΛΑΔΑ, κατοικούν οι Θράκες, ως και εις μέρη τινά της βορείου και άνωθεν του Πηνειού Θεσσαλίας.Η Μακεδονία αποτελεί ανέκαθεν τμήμα αναπόσπαστον της Ελλάδος.«Έστι δε Ελλάς και η Μακεδονία» 599, ως βροντοφωνεί ο Στράβων.Και ο περιηγητής Παυσανίας λέγει, ότι τον παλαιόν καιρόν τα περισσότερα μέρη της σήμερον καλούμενης Ελλάδος τα είχον κατοικήσει βάρβαροι 600.Εις την Βοιωτίαν, καθώς είπομεν, είχον εγκατασταθή Πελασγοί και Θράκες, εκβιάσαντες και αποδιώξαντες εκείθεν τους Βοιωτούς. Αργότερον όμως οι Βοιωτοί απεδίωξαν από την χώραν των τους μεν Πελασγούς εις τας Αθήνας, τους δε Θράκας εις την Δαυλίδα του Παρνασσού, από το Λειβήθριον, παραφυάδα του Ελικώνος. Οι Θράκες δε ούτοι εισήγαγον εις παναρχαίαν εποχήν την λατρείαν των Μουσών κατ' αρχάς μεν εις τον Όλυμπον, κατόπιν δε εις τον Ελικώνα της Βοιωτίας και εκδιωχθέντες εκείθεν εις τον Παρνασσόν.Κατά Διόδωρον τον Σικελιώτην οι Θράκες ποτε στρατεύσαντες κατά των κατοικούντων Ορχομενόν τον Μινύειον της Βοιωτίας εξέβαλον αυτούς εκείθεν 601.Περί των γεγονότων τούτων, περί της εγκαταστάσεως δηλαδή των Θρακών εις την Βοιωτίαν και Αττικήν, έχομεν και ιστορικάς μαρτυρίας, ότι ο Ίων νικήσας τους Θράκας, οι όποιοι ήλθον εις την Αττικήν με τον Εύμολπον, ευδοκίμησε τόσον πολύ, ώστε οι Αθηναίοι επέτρεψαν εις αυτόν να γίνη άρχων της πόλεώς των.«Περί δε των Θρακών λέγεται, ότι κατοικούντες κατά τον άλλον χρόνον γείτονες με τους Αθηναίους δια την εκστρατείαν εκείνην ανεχώρηοαν, ώστε μετά την αναχώρησίν των πολλά έθνη και γένη παντοδαπά εκατοίκησαν εις το μεταξύ της χώρας και πόλεις πολλαί εκτίσθησαν 602.Εις δε την Δαυλίδα της Φωκίδος πλησίον των Δελφών είχε βασιλεύσει ο Θράξ Τηρεύς 603.Ό Τηρεύς έλαβε σύζυγον από τάς Αθήνας την Πρόκνην, θυγατέρα του βασιλέως των Αθηναίων Πανδίονος. Αυτός δε ό Τηρεύς ήτο βασιλεύς της Θράκης604.Και ο τελευταίος βασιλεύς των Αθηνών Κόδρος εφονεύθη εις τον πόλεμον υπό Θρακών, οι οποίοι δεν εγνώριζον την αλήθειαν και την πραγματικήν περίστασιν του στρατηγήματος του φιλοπάτριδος ανδρός 605. Επίσης ο Πίερος, από τον οποίον και το όρος και η χώρα έλαβε το όνομα Πιερία, είχεν έλθει εις τας Θεσπιάς και αυτός καθιέρωσεν εκεί τα ονόματα και την λατρείαν των Μουσών. Εδιδάχθη δε ο Πίερος αυτά από τους Θράκας, διότι το Θρακικόν έθνος κατά την αρχαίαν εποχήν ήτο πολύ επιδεξιώτερον από το Μακεδονικόν και δεν ήτο τόσον ολίγωρον και αδιάφορον, καθώς το Μακεδονικόν έθνος, περί τα θεία 606.Επί του ιστορικού τούτου ζητήματος, της εγκαταστάσεως των Θρακών εις την Ελλάδα, ο Παυσανίας μας δίδει μίαν σπουδαιοτάτην μαρτυρίαν και απόδειξιν, λέγων ότι ο Τηρεύς απέθανεν εις τα Μέγαρα, αυτοκτονήσας, οι δε Μεγαρείς έχωσαν αυτόν εις τον τάφον, έκτοτε δε καθ' έκαστον έτος, τελούν θυσίαν πλησίον του τάφου του Τηρέως 607.Κατά τον Στράβωνα την Ελλάδα ασφαλώς τον παλαιόν καιρόν είχον κατοικήσει βάρβαροι και τούτο καταφαίνεται από τα ονόματα των οικιστών της και διαφόρων αρχηγών, τα όποια είνε ξενικά, ως Κέκροψ, Κόδρος, Άϊκλος, Κόθος, Δρύμας και Κρίνακος 608. Σχεδόν δε ολόκληρος ή Ελλάς κατά τον παλαιόν καιρόν υπήρξε κατοικία βαρβάρων, καθόσον ο Πέλοψ από την Φρυγίαν ωδήγησε λαόν εις την απ' αυτού ονομασθείσαν Πελοπόννησον. «Τάνταλος Φρυγίας ην βασιλεύς. Ούτος γεννά τον Πέλοπα. Λαβών ο Πέλοψ χρήματα ήλθεν είς την Ελλάδα είς χώραν καλουμένην Απίαν και αντί Απίας εκάλεσε Πελοπόννησον» 609.Ό δε Δαναός από την Αίγυπτον, οι Δρύωπες και Καύκωνες, Πελασγοί και Λέλεγες διένειμαν τα εντός του Ισθμού. Την δε Αττικήν κατέλαβον οι μετά Ευμόλπου Θράκες, την Δαυλίδα της Φωκίδος ο Τηρεύς, την Καδμείαν (Θήβας) οι μετά του Κάδμου ελθόντες Φοίνικες, την Βοιωτίαν δε οι Άονες και Τέμμικες και Ύαντες 610.Ό Πανδίων, πρώτος, ως φαίνεται, κατά το 1463 π Χ. βασιλεύς των Αθηνών, εκάλεσεν εναντίον των Βοιωτών εις βοήθειαν τον Θράκα βασιλέα της Δαυλίδος Τηρέα και έδωκε κατόπιν είς αυτόν ως σύζυγον την θυγατέρα του Πρόκνην. Ήτο δε ο Θράξ Τηρεύς υιός του Άρεως και, της νύμφης Βιστονίδος.Και οι Κύκλωπες, οι όποιοι έκτισαν τα τείχη του Άργους, των Μυκηνών και της Τίρυνθος, λέγονται ανέκαθεν ότι ήσαν Θράκες. Δια τούτο ταύτα ελέγοντο «Κυκλώπων θυμέλαι» και η Αργολίς ελέγετο Κυκλωπία611.Ή Τίρυνς εκαλείτο «Τιρυνθιον πλίνθευμα», τείχος. Είχε δε τούτο κατασκευασθή κατά τον Στράβωνα υπό Κυκλώπων, οίτινες προσεκλήθησαν δια τα τείχη της Τίρινθος εκ Λυκίας 612.Κατά τον Στράβωνα «πολλαχού της Ευρώπης ετύγχανε πλανώμενα». Τα έθνη δηλαδή, τα από του Δουνάβεως μέχρι της Μεσογείου θαλάσσης κατοικούντα, επλανώντο μη έχοντα μόνιμον εστίαν. Το τοιούτο δε είνε η αιτία και δια τα άλλα μεν έθνη, προ πάντων δε δια τους Θράκας, ότι επηκολούθησε μεγάλη σύγχυσις δια τον καθορισμόν των αναφερομένων εις αυτούς ζητημάτων ένεκα των διαφόρων μεταναστεύσεων, προ πάντων δε από την εποχήν του Τρωικού πολέμου μέχρι των Μηδικών πολέμων. Αι σπουδαιότεροι όμως μεταναστεύσεις έγιναν προ πάντων από τον Τρωικόν πόλεμον και έπειτα εκτός των μετακινήσεων των Μυσών και των Φρυγών, αι οποίαι είνε αρχαιόταται και έγιναν πολλούς αιώνας προ του Τρωικού πολέμου.Άλλ' η επικρατέστερα σύγχυσις περί τον καθορισμόν της μεταναστεύσεως και της διαβιώσεως εν γένει των διαφόρων Θρακικών εθνών έγινε πολύ μεγαλειτέρα και δια τον ουσιωδέστατον λόγον, ότι πολλά από τα έθνη αυτά κατόπιν εξέλιπον τελείως, άλλα δε διεσπάσθησαν και διεσπάρησαν, άλλα δε πάλιν ανεμίγησαν με άλλα και εσχημάτισαν ένα έθνος μεγαλείτερον και γενικώτερον, ως λ. χ. οι Μοισοί εις την Ευρώπην και οι Φρύγες εις την Μ. Ασίαν, διότι κατά τον αιώνιον και αναπόφευκτον νόμον της προσαρμογής τα μικρότερα έθνη απερροφήθησαν υπό των μεγαλειτέρων και ισχυρότερων εθνών 613.Κατά δε την μαρτυρίαν του μεγάλου ιστορικού Θουκυδίδου φαίνεται ότι «η σήμερον καλούμενη Ελλάς δεν κατοικείτο διαρκώς έκπαλαι, δηλαδή δεν είχε μονίμους κατοίκους, αλλά προηγουμένως συνεκροτείτο από μεταναστεύσεις και ευκόλως οι κάτοικοι εγκατέλειπαν την χώραν των και μετέβαινον εις άλλην, όταν τυχόν εβιάζοντο από άλλους ισχυρότερους και περισσοτέρους.»Η Ελλάς και μετά τα Τρωικά υφίστατο μεταναστεύσεις....
http://www.ideografhmata.gr/forum/viewtopic.php?f=112&t=4221
Η χώρα που σήμερα λέγεται Ελλάδα αρχικά ήταν σχεδόν κατοικία βαρβάρων με πολυπληθέστερο φύλο τους καλούμενους Πελασγούς, ο λόγος και για τον οποίο η Ελλάδα αρχικά λέγονταν Πελασγία και οι κάτοικοί της Πελασγοί: «Της νυν Ελλάδος, πρότερον δε Πελασγίης καλουμένης» ( Ηρόδοτος B 54 - 57). Τα άλλα φύλα ήσαν οι Δαναοί, οι Καδμείοι ή Θηβαίοι, οι Πέλοπες, οι Κάρες, οι Φοίνικες, οι Εύμολποι κ.α., οι οποίοι άλλοι ήρθαν από την Ασία (Μ. Ασία, Κασπία κ.α.), άλλοι από την Αφρική (Αίγυπτο κ.α.) και άλλοι από την Ευρώπη (Θράκη κ.α.). .
Όλα αυτά τα φύλα, καθώς λέει ο Θουκυδίδης (Α, 2 9) μέχρι και λίγο μετά τους χρόνους του Τρωικού πολέμου ζούσαν μεταναστευτικά, επειδή δεν υπήρχε ακόμη η γεωργία και ως εξ αυτού οι άνθρωποι έπρεπε να μεταναστεύουν για εξεύρεση πηγών διατροφής. Μάλιστα επειδή η πιο ισχυρή ομάδα όπου πήγαινε έδιωχνε εκείνη που έβρισκε εκεί για να εκμεταλλευτεί αυτή το χώρο αρχικά, μέχρι τα τρωικά, αφενός δεν υπήρχαν σύνορα, κράτη ή πατρίδες, πολιτισμός κ.τ.λ. και αφετέρου ο Ηρόδοτος και ο Εκαταίος ο Μιλήσιος χαρακτηρίζουν την περίοδο αυτή βάρβαρο και τα φύλα βάρβαρα.
Οι Πελασγοί ήταν αυτόχθονες, δηλαδή ήσαν οι πρώτοι άνθρωποι που είχαν έρθει στην Ελλάδα και οι υπόλοιποι ήσαν επήλυδες (από το επί+ έρχομαι), δηλαδή φύλα που είχαν έρθει στην Ελλάδα μετά από τους Πελασγούς.
Οι Πελασγοί, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ονομάστηκαν έτσι από τον πρώτο βασιλιά γενάρχη τους, τον Πελασγό, που είχε ρίζα ή την έδρα του βασιλείου του στην Αρκαδία της Πελοποννήσου. Ο Πελασγός ήταν λέει ο πρώτος αυτόχθων βασιλιάς της Αρκαδίας και από αυτόν ονομάσθηκε Πελασγία η Πελοπόννησος. Οι κάτοικοι όλη της Πελοποννήσου ήσαν απόγονοι του Άργου και του Πελασγού, παιδιών του Δία και της Νιόβης, απ΄όπου οι Πελοποννήσιοι ονομάσθηκαν μετά Πελασγοί. Ο Πελασγός και η Μελίβοια, κόρη του Ωκεανού ή κατ' άλλους την Κυλλήνη, γέννησαν το Λυκάονα, το βασιλιά των Αρκάδων που με πάρα πολλές γυναίκες απόκτησε 50 γιους: Θεσπρωτό, Μάκεδνο, Μαίναλο, Φθίο, Λύκιο, Ορχομενό & και έτσι, εννοείται, οι Πελασγοί εξαπλώθηκαν σ' όλη την Ελλάδα.
Οι Πελασγοί ή μετέπειτα Έλληνες πριν από τα τρωικά διαχωρίζονταν σε διάφορα επί μέρους φύλα: Ίωνες, Αχαιούς, Δωριείς και Αιολείς, ισχυρότερα των οποίων ήσαν οι Ίωνες ή Αθηναίοι και οι Δωριείς ή Σπαρτιάτες και τα οποία μετά τα τρωικά, ξέκοψαν και αποτέλεσαν ξέχωρο έθνος, το Ελληνικό. Στο έθνος αυτό σιγά-σιγά προσχώρησαν και τα υπόλοιπα φύλα των Πελασγών, καθώς και πολλοί άλλοι βάρβαροι, όπως οι Δαναοί, οι Καδμείοι, οι Πέλοπες κ.α.
«Το Ελληνικό έθνος αφότου φάνηκε, την ίδια πάντα γλώσσα μιλά - αυτό είναι η πεποίθησή μου, αφότου όμως ξέκοψε από το Πελασγικό, αδύνατο τότε και στην αρχή και μικρό, αυξήθηκε ύστερα και πλήθαινε σε έθνη, καθώς προσχώρησαν σ' αυτό κυρίως οι Πελασγοί, αλλά και πάρα πολλά άλλα βαρβαρικά φύλα» (Ηρόδοτος Α, 57- 58)
.....
http://ellas.pblogs.gr/2007/09/h-arhaia-istoria-twn-ellhnwn.html
http://www.ideografhmata.gr/forum/viewtopic.php?f=124&t=5589
