Christ wants neither slaves nor nobles, nor glorious people, and above all He does not want "saints".This is because he does not want his children to be saddled by society and people-since the good opinion of others about you, ends up becoming a saddle which society puts on you so that the whole world can mount and ride over your backs.Because you become as they want you to be, in order for them to have a good opinion of you.You know very well that if you act freely, no-one would want you- you are not fit to be a "saint" anymore.That is why Christ wants his own children to be without a saddle-free, comfortable, beautiful and above all to mock and treat this society with irony, as well as those who are inside it.For this reason those who have experienced God, face life and the world with irony.The only thing that binds them, that puts them on hold and makes them sad is the pain of other people.Because Christ makes them princes and undertakes to settle Himself every detail of their lives on one condition: That from now on, they will appropriate for themselves the suffering and beleaguered troubled life of others, which a wave has turned the boat of their lives upside down.
O Χριστός δεν θέλει ούτε δούλους, ούτε ευγενείς, ούτε ένδοξους, ούτε προ πάντων "αγίους".Δηλαδή δεν θέλει τα παιδιά του σαμαρωμένα απ΄το ντουνιά και τους ανθρώπους-καθ' ότι η καλή γνώμη του άλλου καταντάει ένα σαμάρι που σου φοράει και σε καβαλάει όλος αυτός ο ντουνιάς.Διότι γίνεσαι όπως σε θέλουν,για να χεις την καλή τους γνώμη.Αφού το ξέρεις, ότι αν φερθείς ελεύθερα δεν θα σε θέλουν-δεν κάνεις γι' "άγιος".Γι' αυτό ο Χριστός θέλει ξεσαμάρωτα τα δικά του παιδιά-ελεύθερα, άνετα, όμορφα και κυρίως, να περιπαίζουν και να ειρωνεύονται τον ντουνιά και τους εν αυτώ.Γι αυτό κι όσοι έχουν εμπειρία Θεού, αντιμετωπίζουν με ειρωνία τη ζωή και τον κόσμο.Το μόνο που τους δεσμεύει,τους φρενάρει και τους σοβαρεύει είναι ο πόνος των άλλων ανθρώπων.Διότι ο Χριστός τους κάνει πριγκιπόπουλα κι αναλαμβάνει να διευθετεί ο Ιδιος την κάθε λεπτομέρεια της ζωής τους υπό έναν όρο:'Οτι θα οικειοποιούνται πλέον οι ίδιοι τον πόνο των άλλων ταλαίπωρων και ταλαιπωρημένων της ζωής, που κάπιο κύμα του βίου αναποδογύρισε την βαρκούλα τους και τους έφερε από κάτω
« Τὸ φῶς τῆς κανδήλας μᾶς θυμίζει
τὸ φῶς μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Χριστὸς καταυγάζει τὶς ψυχές μας .
Τὸ καντήλι μᾶς θυμίζει:
α) Ὅτι ἡ ζωὴ μᾶς πρέπει νὰ εἶναι φωτεινὴ σὰν τῶν Ἁγίων,
δήλ. τῶν ἀνθρώπων ποὺ ὁ Ἄπ. Παῦλος τοὺς ὀνομάζει
“ τέκνα φωτὸς ”.
β) Ὅπως τὸ καντήλι δὲν ἀνάβει χωρὶς τὰ δικά μας χέρια,
ἔτσι καὶ τὸ ἐσωτερικὸ καντήλι τῆς καρδιᾶς μας
δὲν ἀνάβει χωρὶς τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ.
Οἱ κόποι τῶν ἀρετῶν μᾶς εἶναι ἡ καύσιμη ὕλη
( τὸ φυτίλι καὶ τὸ λάδι ) ποὺ γιὰ νὰ ἀνάψουν
καὶ νὰ φωτίσουν χρειάζονται τὸ “ πῦρ ”
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
γ) Ἀνάβουμε τὸ καντήλι γιὰ νὰ μᾶς δείξει ὅτι
στὴ ζωὴ μᾶς πρέπει νὰ εἴμαστε ἄνθρωποι αὐτοθυσίας.
Ὅπως δήλ. μὲ τὸ λάδι καίγεται στὸ καντήλι τὸ φυτίλι ,
ἔτσι καὶ τὸ δικό μας θέλημα νὰ καίγεται
μὲ τὴ φλόγα τῆς ἀγάπης γιὰ τὸ Χριστὸ
καὶ νὰ ὑποτάσσεται πάντοτε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ποιήση
Στο σπίτι πάντα άναβε η μάνα μου καντήλι
Στο σπίτι πάντα άναβε η μάνα μου καντήλι
και πρώτα -πρώτα άλλαζε το χθεσινό φυτίλι
ύστερα εκκαθάριζε τα λάδια στο ποτήρικι
απ΄ το καλό του φαγητού έβαζε λαδωτήρι
Τέλος το ακούμπαγε αφού το ΄χε ανάψει
μέσα σε πιάτο με νερό κι όχι να μην μας κάψει
αλλά σαν έλθουν οι ψυχές, μου έλεγε,
το βράδυμε το νερό δεν καίγονται σαν πίνουνε το λάδι.
Είναι ψυχές, μου έλεγε, προγονικές που κάνουνγλέντια,
γιορτές, συνάθροιση, όπως προτού πεθάνουν!
"Ποίημα : Πάν Καρτσωνάκης"
