16 ΑΠΡ
ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ: Ποινικοποίηση του κομμουνισμού;
Εγκρίθηκε με συντριπτική πλειοψηφία από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το ψήφισμα για την «Ευρωπαϊκή Συνείδηση και τον Ολοκληρωτισμό» που ταυτίζει τον φασισμό με τον κομμουνισμό και το ναζιστικό καθεστώς με τις σοσιαλιστικές χώρες. Το κοινό ψήφισμα των πολιτικών ομάδων του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, των Φιλελευθέρων, της Ενωσης για την Ευρώπη των Εθνών και των Πρασίνων, με τη θετική ψήφο και των Σοσιαλιστών, πέρασε με 553 ψήφους υπέρ, 44 κατά και 33 αποχές, κλιμακώνοντας την εκστρατεία που ξεκίνησε το σχετικό Μνημόνιο του Συμβουλίου της Ευρώπης, τον Γενάρη του 2006. Είναι προφανές ότι το ξαναγράψιμο της Ιστορίας δεν σκοπεύει μόνο στην ανατροπή του εθνοσυναισθήματος των λαών αλλά και την ποινικοποίηση κάθε κοινωνικού οράματος, με βάση την αποτυχία του κομμουνιστικού εγχειρήματος.
Το ψήφισμα δηλώνει ξεκάθαρα ότι στόχος είναι το ξαναγράψιμο της Ιστορίας: «η Ευρώπη δε θα ενωθεί ποτέ αν δεν μπορέσει να καταλήξει σε κοινή θεώρηση της Ιστορίας της, να αναγνωρίσει το ναζισμό, το σταλινισμό και τα φασιστικά και κομμουνιστικά καθεστώτα ως μέρος της κοινής Ιστορίας της και αν δεν διεξαγάγει τίμιο και ουσιαστικό διάλογο για τα εγκλήματα των καθεστώτων αυτών κατά τον περασμένο αιώνα». Επίσης καλεί την Κομισιόν και τα κράτη - μέλη «να καταβάλουν περαιτέρω προσπάθειες, για να ενισχυθεί η διδασκαλία της ευρωπαϊκής Ιστορίας και να τονιστούν το ιστορικό επίτευγμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης και η έντονη αντίθεση, μεταξύ του τραγικού παρελθόντος και της ειρηνικής και δημοκρατικής κοινωνικής τάξης στη σημερινή ΕΕ». Ζητά την πολιτική στήριξη και οικονομική ενίσχυση των ΜΚΟ «που δραστηριοποιούνται στην έρευνα και τη συλλογή εγγράφων σχετικά με εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια της σταλινικής περιόδου», καθώς και «την καθιέρωση βήματος Ευρωπαϊκής Μνήμης και Συνείδησης που να στηρίζει τη δικτύωση και τη συνεργασία των εθνικών ερευνητικών ιδρυμάτων που ειδικεύονται στον τομέα της ιστορίας του ολοκληρωτισμού, και τη δημιουργία πανευρωπαϊκού κέντρου/μνημείου τεκμηρίωσης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών καθεστώτων» και την «ενίσχυση των υπαρχόντων σχετικών χρηματοοικονομικών μέσων, ώστε να υποστηριχτεί η επαγγελματική ιστορική έρευνα για τα ανωτέρω θέματα». Τέλος, καλεί σε καθιέρωση της 23ης Αυγούστου «ως Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων». Η ημερομηνία επιλέχτηκε ως η επέτειος της υπογραφής του γερμανοσοβιετικού συμφώνου μη επίθεσης Ρίμπεντροπ - Μολότοφ.
Πάντως αξιοπρόσεκτη ήταν η στάση στην ψηφοφορία των Ελλήνων ευρωβουλευτών. ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑΟΣ δεν συμμετείχαν καν στη διαδικασία, η ΝΔ «απήχε», το ΠΑΣΟΚ καταψήφισε το ψήφισμα σημειώνοντας ότι «ο ναζισμός και ο σταλινισμός ως δύο μοναδικά φαινόμενα είχαν ουσιαστικές διαφορές» και «θεωρεί ότι η καθιέρωση κοινής ημέρας μνήμης εξομοιώνει κατά απαράδεκτο τρόπο δύο ανόμοια κομμάτια της Ιστορίας, που το καθένα είχε διαφορετική αφετηρία και που για διαφορετικούς λόγους έχουν καταδικαστεί στη συνείδηση του πολίτη», ενώ το ΚΚΕ, φυσικά, καταψήφισε και καταδίκασε το ψήφισμα και την «αντικομμουνιστική υστερία που λαμβάνει χώρα στην ΕΕ».
Πάντως έχει πράγματι ενδιαφέρον αυτή η εμμονή της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά του κομμουνιστικού παρελθόντος των ανατολικών χωρών. Δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι αυτές οι νομοθετικές πρωτοβουλίες έχουν απλώς ψυχοθεραπευτικό χαρακτήρα για τα θύματα - με ή χωρίς εισαγωγικά - της Σοβιετίας, είκοσι χρόνια μετά την οριστική κατάρρευση της τελευταίας. Ένας στόχος ίσως είναι η απάλειψη κάθε νοσταλγίας, ελπίδας και διεξόδου, στο μυαλό των ευρωπαίων πολιτών, από το σημερινό και αυριανό αδιέξοδο της κρίσης. Ένας άλλος είναι ενδεχομένως η απαξίωση όλων των (επικίνδυνων) κοινωνικών συνομαδώσεων έξω από τη λογική του κρατούντος συστήματος. Ένας τρίτος μπορεί να είναι το ρήγμα που ανομολόγητα θέλει να διατηρήσει ζωντανό μεταξύ των χωρών αυτών και της σημερινής Ρωσίας που διεκδικεί τη θέση που της αρμόζει στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Πάντως και από μόνη της αυτή η συντριπτική πλειοψηφία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δείχνει ότι πρόκειται για κάτι εξόχως …ύποπτο.
Όσον αφορά εμάς, κομμουνιστές δεν είμαστε, όμως ούτε και αντικομμουνιστές. Δεν θεωρούμε ότι όλες οι ιδέες του κομμουνισμού είναι για πέταμα, ούτε και το ιστορικό του παράδειγμα (άραγε ο Στάλιν ήταν χειρότερος για την ανθρωπότητα ή ο Μπους;). Επίσης η θυσία τόσων έντιμων ανθρώπων για χάρη κάποιων ιδεών αξίζει αν μη τι άλλο τουλάχιστον τον σεβασμό μας σήμερα. Και πολύ περισσότερο δεν είμαστε υπέρ της ποινικοποίησης ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ ιδέας! Εδώ ανεχόμαστε τις κυρίαρχες του καζινοκαπιταλισμού, της σιωνιστικής απανθρωπίας, του θρησκειοποιημένου «Ολοκαυτώματος», του πρόστυχου εθνομηδενισμού, την αλητεία που καθημερινά βρίζει και προσβάλλει την ελληνικότητά μας, το παρελθόν μας, τα ιερά και τα όσια του τόπου μας, η …ΕΣΣΔ μας πείραξε;
ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ: Ποινικοποίηση του κομμουνισμού;
Εγκρίθηκε με συντριπτική πλειοψηφία από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το ψήφισμα για την «Ευρωπαϊκή Συνείδηση και τον Ολοκληρωτισμό» που ταυτίζει τον φασισμό με τον κομμουνισμό και το ναζιστικό καθεστώς με τις σοσιαλιστικές χώρες. Το κοινό ψήφισμα των πολιτικών ομάδων του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, των Φιλελευθέρων, της Ενωσης για την Ευρώπη των Εθνών και των Πρασίνων, με τη θετική ψήφο και των Σοσιαλιστών, πέρασε με 553 ψήφους υπέρ, 44 κατά και 33 αποχές, κλιμακώνοντας την εκστρατεία που ξεκίνησε το σχετικό Μνημόνιο του Συμβουλίου της Ευρώπης, τον Γενάρη του 2006. Είναι προφανές ότι το ξαναγράψιμο της Ιστορίας δεν σκοπεύει μόνο στην ανατροπή του εθνοσυναισθήματος των λαών αλλά και την ποινικοποίηση κάθε κοινωνικού οράματος, με βάση την αποτυχία του κομμουνιστικού εγχειρήματος.
Το ψήφισμα δηλώνει ξεκάθαρα ότι στόχος είναι το ξαναγράψιμο της Ιστορίας: «η Ευρώπη δε θα ενωθεί ποτέ αν δεν μπορέσει να καταλήξει σε κοινή θεώρηση της Ιστορίας της, να αναγνωρίσει το ναζισμό, το σταλινισμό και τα φασιστικά και κομμουνιστικά καθεστώτα ως μέρος της κοινής Ιστορίας της και αν δεν διεξαγάγει τίμιο και ουσιαστικό διάλογο για τα εγκλήματα των καθεστώτων αυτών κατά τον περασμένο αιώνα». Επίσης καλεί την Κομισιόν και τα κράτη - μέλη «να καταβάλουν περαιτέρω προσπάθειες, για να ενισχυθεί η διδασκαλία της ευρωπαϊκής Ιστορίας και να τονιστούν το ιστορικό επίτευγμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης και η έντονη αντίθεση, μεταξύ του τραγικού παρελθόντος και της ειρηνικής και δημοκρατικής κοινωνικής τάξης στη σημερινή ΕΕ». Ζητά την πολιτική στήριξη και οικονομική ενίσχυση των ΜΚΟ «που δραστηριοποιούνται στην έρευνα και τη συλλογή εγγράφων σχετικά με εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια της σταλινικής περιόδου», καθώς και «την καθιέρωση βήματος Ευρωπαϊκής Μνήμης και Συνείδησης που να στηρίζει τη δικτύωση και τη συνεργασία των εθνικών ερευνητικών ιδρυμάτων που ειδικεύονται στον τομέα της ιστορίας του ολοκληρωτισμού, και τη δημιουργία πανευρωπαϊκού κέντρου/μνημείου τεκμηρίωσης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών καθεστώτων» και την «ενίσχυση των υπαρχόντων σχετικών χρηματοοικονομικών μέσων, ώστε να υποστηριχτεί η επαγγελματική ιστορική έρευνα για τα ανωτέρω θέματα». Τέλος, καλεί σε καθιέρωση της 23ης Αυγούστου «ως Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων». Η ημερομηνία επιλέχτηκε ως η επέτειος της υπογραφής του γερμανοσοβιετικού συμφώνου μη επίθεσης Ρίμπεντροπ - Μολότοφ.
Πάντως αξιοπρόσεκτη ήταν η στάση στην ψηφοφορία των Ελλήνων ευρωβουλευτών. ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑΟΣ δεν συμμετείχαν καν στη διαδικασία, η ΝΔ «απήχε», το ΠΑΣΟΚ καταψήφισε το ψήφισμα σημειώνοντας ότι «ο ναζισμός και ο σταλινισμός ως δύο μοναδικά φαινόμενα είχαν ουσιαστικές διαφορές» και «θεωρεί ότι η καθιέρωση κοινής ημέρας μνήμης εξομοιώνει κατά απαράδεκτο τρόπο δύο ανόμοια κομμάτια της Ιστορίας, που το καθένα είχε διαφορετική αφετηρία και που για διαφορετικούς λόγους έχουν καταδικαστεί στη συνείδηση του πολίτη», ενώ το ΚΚΕ, φυσικά, καταψήφισε και καταδίκασε το ψήφισμα και την «αντικομμουνιστική υστερία που λαμβάνει χώρα στην ΕΕ».
Πάντως έχει πράγματι ενδιαφέρον αυτή η εμμονή της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά του κομμουνιστικού παρελθόντος των ανατολικών χωρών. Δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι αυτές οι νομοθετικές πρωτοβουλίες έχουν απλώς ψυχοθεραπευτικό χαρακτήρα για τα θύματα - με ή χωρίς εισαγωγικά - της Σοβιετίας, είκοσι χρόνια μετά την οριστική κατάρρευση της τελευταίας. Ένας στόχος ίσως είναι η απάλειψη κάθε νοσταλγίας, ελπίδας και διεξόδου, στο μυαλό των ευρωπαίων πολιτών, από το σημερινό και αυριανό αδιέξοδο της κρίσης. Ένας άλλος είναι ενδεχομένως η απαξίωση όλων των (επικίνδυνων) κοινωνικών συνομαδώσεων έξω από τη λογική του κρατούντος συστήματος. Ένας τρίτος μπορεί να είναι το ρήγμα που ανομολόγητα θέλει να διατηρήσει ζωντανό μεταξύ των χωρών αυτών και της σημερινής Ρωσίας που διεκδικεί τη θέση που της αρμόζει στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Πάντως και από μόνη της αυτή η συντριπτική πλειοψηφία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δείχνει ότι πρόκειται για κάτι εξόχως …ύποπτο.
Όσον αφορά εμάς, κομμουνιστές δεν είμαστε, όμως ούτε και αντικομμουνιστές. Δεν θεωρούμε ότι όλες οι ιδέες του κομμουνισμού είναι για πέταμα, ούτε και το ιστορικό του παράδειγμα (άραγε ο Στάλιν ήταν χειρότερος για την ανθρωπότητα ή ο Μπους;). Επίσης η θυσία τόσων έντιμων ανθρώπων για χάρη κάποιων ιδεών αξίζει αν μη τι άλλο τουλάχιστον τον σεβασμό μας σήμερα. Και πολύ περισσότερο δεν είμαστε υπέρ της ποινικοποίησης ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ ιδέας! Εδώ ανεχόμαστε τις κυρίαρχες του καζινοκαπιταλισμού, της σιωνιστικής απανθρωπίας, του θρησκειοποιημένου «Ολοκαυτώματος», του πρόστυχου εθνομηδενισμού, την αλητεία που καθημερινά βρίζει και προσβάλλει την ελληνικότητά μας, το παρελθόν μας, τα ιερά και τα όσια του τόπου μας, η …ΕΣΣΔ μας πείραξε;
