(κάντε αριστερό κλικ για ανάγνωση)Άρθρο από την Μαρία Παπαδοπούλου, που αναρτήθηκε στη Σελίδα της Κίνησης για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ & ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ, 11/06/2011.
Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011
Η γενοκτονία των Ελλήνων ΑΠΑΡΑΓΡΑΠΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΕΡΧΟΜΕΝΟΥ ΠΑΝΤΟΥΡΚΙΣΜΟΥ
(κάντε αριστερό κλικ για ανάγνωση)
Προλογισμός για το βιβλίο μου: Κωνσταντίνου Νίγδελη, Διευθυντού Μουσείου Προσφυγικού Ελληνισμού
Οι Αδιάψευστοι μάρτυρες της πολιτιστικής κληρονομιάς της αιώνιας ελληνικότητας
Πάντα πίστευα και εξακολουθώ ίσαμε τα
σήμερα να πιστεύω πως, για μερικούς ανθρώπους το πέρασμά τους από τούτο τον
ντουνιά είναι σημαδιακό μα και συνάμα σημαντικό… Οξυδερκείς, ονειροπόλοι, με
πιστεύω και αρχές πανανθρώπινες, αφήνουν στο διάβα της ζωής τους αυτό που τους
μάγεψε, βάζουν το δικό τους λιθαράκι στο σήμερα, είναι οι καλοί κατεργάρηδες
στη γαλέρα της δημιουργίας…
Ο λόγος φυσικά για τη Μαρία Παπαδοπούλου και
το θαυμάσιο πόνημά της για την ιδιαίτερη πατρίδα της, το Μισθί της Καππαδοκίας,
που, σε μια ιδιαίτερη συγκυρία, παραδίδει στο αναγνωστικό
κοινό, έτσι απλά και αφοπλιστικά.
Είναι γεγονός πως γνώριζα την προσπάθειά της και ίσως μάλιστα να
ήμουν από τους πρώτους καλούς φίλους που την προέτρεπαν για τούτο το δύσκολο
εγχείρημα.
Είναι επίσης γεγονός πως εξεπλάγην όταν πήρα στα χέρια μου τα
δοκίμιά της…
«Μα είναι δυνατόν;», είπα και ελάλησα … Διότι αυτό που κρατούσα
στα χέρια μου και μου έκανε την εξαιρετική τιμή να το προλογίσω, είναι μια από
τις πλέον σημαντικές μελέτες του χώρου που έχω κατά καιρούς μελετήσει και…
επιτρέψτε μου, μετά λόγου γνώσεως, όχι μόνο να το ισχυριστώ αλλά και να
επαυξάνω. Μια εργώδης προσπάθεια για να διατηρηθούν αναλλοίωτες οι μνήμες,
αυτές που ο πανδαμάτωρ χρόνος σιγά μα σταθερά καταχωνιάζει στην αγκαλιά της
λησμονιάς… Τη γνώση για την ιδιαίτερή της πατρίδα.
Εγχείρημα που προσλαμβάνει πραγματικά αξιοζήλευτα χαρακτηριστικά
ενός πολύτιμου κειμηλίου για την ιστορία του τόπου μας και την παράδοση, καθώς
και ενός γνωστικού θησαυρού για όλους εμάς που ασχολούμαστε με το χώρο.
Εγχείρημα που προσλαμβάνει και εθνικές διαστάσεις με την περιρρέουσα
ατμόσφαιρα, κόντρα στην κινούμενη μαγική εικόνα των χρωμάτων και του τίποτα,
στο σήμερα της δόλιας επιβολής των ξένων προτύπων, της θεοποίησης του πλαστικού
χρήματος, στο τώρα της εξαφάνισης των παραδοσιακών αξιών και της εμφάνισης
ξενόφερτων στερεοτύπων- κουλτούρας …που επέδρασαν και επιδρούν ακόμα
ανασταλτικά στη γνώση, που υποτάσσουν και μετατρέπουν τον άνθρωπο σε μηχανή
παραγωγής καταναλωτικών αγαθών, τον μαζικοποιούν, τον αλλοιώνουν αλλά… αλλά και
της πανδήμου επικρατήσεως των μετριοτήτων.
Εδώ λοιπόν βρίσκεται η ειδοποιός διαφορά ή καλύτερα η συμβολή
του βιβλίου της Μαρίας Παπαδοπούλου… έκδοση που κατά την ταπεινή μας άποψη ήταν
σαφώς επιβεβλημένη τόσο από ιστορική, όσο και από πολιτιστική και πνευματική
άποψη…
Μια πράξη καθήκοντος, κατά τη συγγραφέα, ένας
αδιάψευστος μάρτυρας της πολιτιστικής κληρονομάς… της αιώνιας ελληνικότητας
εκείνου του χώρου στον οποίο έζησαν, μεγαλούργησαν, λίπαιναν το χώμα, μυριάδες
δικοί της άνθρωποι…
Και προπαντός : με μια δικαιολογημένη πεποίθηση, και σωστά κατά την άποψή
μου, πως προσφέρει ιερόν ενθύμιον στους απογόνους εκείνων, έναν πολυτιμότατο
οδηγό για περαιτέρω μελέτη των εκεί δρώμενων… της τότε εποχής.
Ο αναγνώστης που θα πάρει το βιβλίο αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει
πως κρατά στα χέρια του την καρδιά ενός τόπου που έζησε,
έδρασε, δημιούργησε θαύματα, που φευ, σε μια μέρα έτσι απλά είδε τη χιλιόχρονη
ιστορία του να σβήνει και να χάνεται κάτω από τα ερείπια της πιο φρικτής
καταστροφής. Την αδιατάρακτη ιστορία χιλιάδων ετών να σταματά και έναν μεγάλο
πολιτισμό να περνά πλέον στην περιοχή της ιστορικής μελέτης με τον ήλιο του
ελληνισμού να έχει σκεπαστεί με τις στάχτες της καταστροφής, αλλά… Αλλά, που
ναι μεν λύγισε, αλλά ποτέ του δεν τσακίστηκε και με μόνα στηρίγματα τις
ακατάβλητες ηθικές δυνάμεις και το παρελθόν συνεχίζει στο παρόν και τα μέλλον…
Το έργο της Μαρίας Παπαδοπούλου, φίλες και φίλοι, δεν είναι απλά
ένα ιστορικό πόνημα. Είναι επιπλέον και μια δουλειά στην οποία διαχέεται από
την αρχή έως το τέλος το ασίγαστο πάθος για την πατρίδα της… αλλά και που
διαπνέεται από ειλικρίνεια, αυθορμησία, ευαισθησία και ειλικρινή αγάπη για τα
εκεί δρώμενα.
Ψηφίδα ψηφίδα αναπλάθει τον δικό της κόσμο με σταθερές αρχές και
κοσμοθεωρία, τον κόσμο της αγάπης, της ομορφιάς και της ελευθερίας, με μια
προσωπική, φιλοσοφική θεώρηση που έχει τις δικές της φυσικές και μεταφυσικές
διαστάσεις…
Με μια απλότητα στην έκφραση και το ύφος, την αποφυγή στόμφου
και εξάρσεων, σε συνδυασμό με μια διάχυτη λυρική διάθεση, μια ζεστή κουβέντα
που μιλά κατ’ ευθείαν στην καρδιά του αναγνώστη. Μια καλοδουλεμένη, ζωντανή και
πλούσια αφήγηση, δίχως ακρότητες, που κινητοποιεί όλο τον ψυχικό κόσμο του
αναγνώστη…
Αλήθεια φίλη και φίλε, αγαπητή Μαρία, πώς να πάψεις να
διαλογίζεσαι πάνω στη μοίρα ενός λαού, όταν είσαι κομμάτι του και όταν,
τηρουμένων των αναλογιών εξακολουθείς να αγωνίζεσαι, να ελπίζεις, να προχωράς,
να προδίδεσαι, να ματώνεις, να βουτάς στο πένθος και πάλι να σηκώνεις το κορμί
και πάλι να ρίχνεσαι στο αγώνα…!
Κωνσταντίνος Μελετίου Νίγδελης
Θεσσαλονίκη, 2011
Περί του Προλογικού σημειώματος του Διδασκάλου μου Πλαίσιο κειμένου: Προλογισμός, Εισαγωγικό σημείωμα Κωνσταντίνος Μ. Νίγδελης, Νομικός, Εκπαιδευτικός, Ιστορικός ερευνητής Συγγραφέας
http://mariapapadopoulou.blogspot.com/2011/06/blog-post_3837.html
Έλαβα μόλις, επιτέλους, τον προλογισμό σου για το πονεμένο μου πόνημα...!
Γνωρίζεις πόσο καιρό, εξαιτίας των πολλων ασχολιών σου, όλες οι εργασίες «σταμάτησαν και περιμένουν εσένα» επιτέλους να με τιμήσεις με ένα προλογικό σημείωμα... Μας έσκασες τον όνο αδελφέ !! ...αλλά
έλα που είσαι ο πλέον παναξιότατος στον χώρο της ιστορικής έρευνας για τον μικρασιατικό ελληνισμό - και όχι μόνον -, και αν δεν περιμένω να πάρω την έγκρισή σου δεν θα τολμήσω να προχωρήσω τίποτα.
Η αγωνία μου αντικαταστάθηκε από έκπληξη χαράς. Αυτά που γράφεις σίγουρα είναι πολύ γενναιόδωρα... και όμως, έχεις το ήθος του Διδασκάλου, και ενθαρρύνεις και συμβουλεύεις ανιδιοτελώς τους νεότερους ερευνητές μυώντας μας πάνω από όλα με την αγάπη σου για τον χώρο αυτό....
Ποιός μπορεί να παραβλέψει μέσα στην απλότητα και τον χρηστό χαρακτήρα σου, το μοναδικό σου ταλέντο στην ιστορική έρευνα, την κοινωνική και πνευματική προσφορά σου τόσα χρόνια μέσα απο το Μουσείο και το Ίδρυμα; Ξεπέρασες πριν λίγες μέρες το προηγούμενό σου ρεκόρ των 38 εκδοθέντων ερευνών που χωρίς αυτές θα είμασταν όχι απλώς αγνώμονες αλλά και ασυνείδητοι για τον μακραίωνο πολιτισμό μας και τις πανανθρώπινες αξίες μας (γενικά έχουν φρενάρει όλοι με το εκπληκτικό φαινόμενο του σεμνότατου διανοούμενου κ. Νίγδελη ο οποίος «προχωρά μόνος του» διότι είναι τόσο άξιος ώστε να καταρρίπτει πλέον τα ίδια τα ρεκόρ που ο ίδιος φτιάχνει !!!)
Τι να σου πω λοιπόν αδελφέ, παρά ότι με συγκίνησες τόσο
που από χαρά μου είναι αδύνατον να συγκρατηθώ και να σταματήσω που κλαίω...
Σε ευχαριστώ θερμά (ακόμη και επειδή κλαίω ρε !),
ο Θεός να σε έχει καλά διότι σε χρειαζόμαστε,
Μαρία
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)