Συνέντευξη μέ τόν Δ. Ἀλευρομάγειρο: Μιά ἑνωμένη Ἑλλάδα - Κύπρος ἔχει δύναμη!
35 χρόνια μετά τόν Ἀττίλα εἶδαν τό φῶς οἱ ἀποδείξεις μέσῳ DNA ἑνός ἀκόμη κτηνώδους ἐγκλήματός του, τῆς ἐκτέλεσης τῶν αἰχμαλώτων πολέμου τῆς κάτωθι φωτογραφίας. 35 χρόνια μετά, θυμόμαστε μέ ἕναν ἀπό τούς πρωταγωνιστές, τόν τότε ταγματάρχη Δημήτρη Ἀλευρομάγειρο, στρατιωτικές, διπλωματικές καί πολιτικές λεπτομέρειες τοῦ Κυπριακοῦ. Ὁ μανιάτικης καταγωγῆς ἀντιστράτηγος ε.α. (πού τιμᾶ τόν «Α» μέ τήν ἀγάπη του), ἡγήθηκε τοῦ 336 Τάγματος Ἐπιστράτων, τό ὁποῖο πλήρωσε μέ 37 νεκρούς καί 120 τραυματίες τήν τριήμερη ἡρωική ἀντίστασή του κατά τῶν Τούρκων στή δυτική Λευκωσία. Ὅσο κι ἄν ὁ ἴδιος ἀρνεῖται κάθε μερίδιο στήν μεγαλύτερη ἀποτυχία τοῦ «Ἀττίλα 2», ἀπονέμοντας - ὀρθῶς - στούς νεκρούς τή δόξα, ὁ περιορισμός τῶν κερδῶν τῶν πάνοπλων εἰσβολέων σέ …ἑκατό μέτρα δέν μπορεῖ παρά νά ὀφείλεται καί στήν ἡγεσία τοῦ Δημήτρη Ἀλευρομάγειρου.
- Στρατηγέ, οι αφηγήσεις για τα πολεμικά γεγονότα του ‘74 εμπεριέχουν και ηρωϊκές και ατιμωτικές μαρτυρίες. Ισχύουν όλες; Κι αν ναί, πού οφείλεται η διαφορά;
- Τα γεγονότα του Ιουλίου-Αυγούστου του 1974 στην Κύπρο, έχουν όλα τα στοιχεία της Ελληνικής τραγωδίας. Στοιχεία που αγγίζουν την προδοσία και στοιχεία αφθάστου ηρωισμού, προσφοράς και θυσίας. Θα ήταν λάθος όμως να τα απομονώσουμε στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα στο οποίο τελέστηκε ο τραγικός επίλογος μιάς ενδοτικής πολιτικής που εξελισσόταν επί μακρόν. Και για να έχουμε μία αφετηρία, απλά σημειώνω την τετραμερή του 1955, όπου ύστερα από πολλά χρόνια, η νικήτρια και δοξασμένη Ελλάδα του 1940-41 και της Εθνικής Αντίστασης του 1941-44, υπέκυψε στον Αγγλικό εκβιασμό και επανέφερε ως “σημαντικό παίκτη” στο Κυπριακό την Τουρκία… Είχε προηγηθεί βέβαια - και με δική μας ευθύνη - ο βροτολοιγός εμφύλιος 1946-1949, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η Πατρίδα μας στας “αγκάλας” του ιμπεριαλισμού το 1952 (είσοδος στο ΝΑΤΟ), για να ακολουθηθεί “πιστά” η διολίσθηση προς την πλήρη υποτέλεια: γενοκτονία των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη τον Σεπτέμβρη του 1955, εξευτελισμός των Ελλήνων Αξιωματικών και των οικογενειών τους στη Σμύρνη το ίδιο έτος, βίαιη απομάκρυνση των λοιπών Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη το 1963-64, Χούντα του 1967 και απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας (αρχή του τέλους), προδοτικό πραξικόπημα και εισβολή…
Στο παραπάνω χρονικό διάστημα, ο άφθαστος ηρωισμός και αυτοθυσία του Κυπριακού Ελληνισμού, καταγράφουν ηρωικές σελίδες δόξας: ο άοπλος και ανεκπαίδευτος Κύπριος αντάρτης εξευτέλισε με τον αγώνα της ΕΟΚΑ (ισάξιον της Επανάστασης του ‘21, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών) τον βρεττανικό “λέοντα”. Η λήξη όμως αυτού του επικού αγώνα έφερε την κολοβωμένη απελευθέρωση, που οδήγησε στα μετέπειτα γεγονότα. Έχει πλέον αποδειχθεί, και από τα αρχεία των Αμερικάνικων και Αγγλικών υπηρεσιών, αλλά και από πλήθος άλλων στοιχείων, ότι η Χούντα του 1967 έγινε για να καταστραφεί η Κύπρος ως συνδεδεμένη άρρηκτα με το δυσεπίλυτο πρόβλημα της Μέσης Ανατολής.
Συνεπώς, μέσα σ` αυτή την προδομένη - εκ των έσω - κατάσταση θα ήταν άδικο - νομίζω - να μιλήσουμε για ατιμωτικές πράξεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν περιπτώσεις όπου κάποιοι ελάχιστοι δεν έπραξαν το καθήκον τους. Όμως, ξεκαθαρίζω ότι ο Κύπριος και ο Ελλαδίτης στρατιώτης πολέμησε ηρωικά και εθελοντικά, φτύνοντας την προδοσία της στρατιωτικής χούντας των Αθηνών και των οργάνων της στην Κύπρο και έσωσε την ελληνική τιμή με τη θυσία του. Έχει απόλυτη εφαρμογή εδώ ο στίχος του Αλεξανδρινού ποιητή “…Και περισσότερη τιμή σας πρέπει γιατί γνωρίζατε ότι οι Μήδοι στο τέλος θα περάσουν…”
- Πώς είδατε τον Τούρκο πολεμιστή, αξιωματικό και οπλίτη, ποιές αρετές και ποιά μειονεκτήματα έχει; Καί πώς τον βλέπετε σε σύγκριση με τον Έλληνα;
- Η χούντα των Αθηνών και τα όργανά της στην Κύπρο στέρησαν από την Ελλάδα μία θαυμάσια ευκαιρία να καταστρέψει την τουρκική αποβατική δύναμη στα νερά της Κερύνειας. Η Τουρκία έφερε στην Κύπρο τεράστια δύναμη, δυσανάλογη του εγχειρήματος το οποίο ανέλαβε, απέναντι σε μία Εθνοφρουρά που μάζευε τα κουρέλια της μετά το προδοτικό πραξικόπημα. Και με αυτές τις συνθήκες ωστόσο, μπορούσε να αποκρουστεί ή να περιοριστεί η “επιτυχία” της, αν η Αθήνα αντιδρούσε όπως είχε την υποχρέωση να πράξει. Και ενώ η Τουρκία αποβίβαζε, κατά τη διάρκεια της μετά τον πρώτο γύρο εκεχειρίας, ανενόχλητη στο μικρό προγεφύρωμα της Κερύνειας 40.000 στρατό με οπλικό και αρματικό υλικό και προχωρούσε ανενόχλητη προς Καρραβά, η Αθήνα συρόταν στη διάσκεψη της Γενεύης και απειλείτο για να υπογράψει τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας (ένα σχέδιο όμοιο με το μετέπειτα σχέδιο Ανάν…) αρκούμενη σε αναιμικές διαμαρτυρίες προς τον ΟΗΕ. Και όταν ναυάγησε - όπως προβλεπόταν - η διάσκεψη της Γενεύης, η Τουρκία προχώρησε στον δεύτερο Αττίλα, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Όμως, και εδώ, το μόνο «κατόρθωμα» του Τούρκου στρατιώτη, παρά την υπεροπλία του, (ακόμη και σε επίπεδο Λόχου, υπήρξε υποστήριξη από την Τουρκική αεροπορία, η οποία δεν είχε καν αεροπορικό αντίπαλο, πέρα από μια ισχνή, αναποτελεσματική και ανοργάνωτη αντιαεροπορική αντίδραση) ήταν να βυθίσει το δικό τους πλοίο ΚΟΤΖΑΤΕΠΕ με πλήρωμα περί τους 200 αξιωματικούς και ναύτες και να πλήξει άλλα δύο πολεμικά τους πλοία τα οποία, για να αποφύγουν την βύθιση, κατέρριψαν 19 -ναι, 19!- τουρκικά αεροσκάφη… (από μαρτυρίες Τούρκων αξιωματούχων οι οποίοι, προς τιμήν τους, περιέγραψαν με ακρίβεια τα γεγονότα στον τουρκικό Τύπο). Επιπλέον, η λυσσαλέα επίθεσή τους στον πρώτο γύρο για την κατάληψη της ΕΛΔΥΚ πνίγηκε στο αίμα, καθώς και οι λυσσώδεις επιθέσεις τους κατά του αεροδρομίου και της Λευκωσίας, την οποία, σημειώνω, είχαν σχέδιο να καταλάβουν, αποκρούστηκαν πλήρως. Σημείωσαν μόνον ελάχιστες επιτυχίες στις ακραίες συνοικίες προς Τράχωνα.
- Οι άνδρες υπό την ηγεσία σας έγραψαν χρυσές σελίδες ανδρείας και φιλοπατρίας. Ήταν κάτι που το αναμένατε πριν συμβεί, ή εξέπληξε κι εσάς;
- Θα περιοριστώ να πω ότι η τιμή ανήκει και ΜΟΝΟ στους ηρωικούς νεκρούς, σε όλη τη γη της Κύπρου. Το μόνο που κατορθώσαμε εμείς οι συμπολεμιστές τους είναι να μην έχουμε – έκτοτε - υποκύψει στον ψόγο του ποιητή: “Ιδιοτέλεια, να καρπωθείς το αίμα των άλλων” (Γ. Σεφέρης, Τελευταίος Σταθμός, 1944). Όμως, για να μην θεωρηθεί ότι δεν απαντώ, θα σημειώσω ότι στο πνεύμα των Κυπρίων, υπήρχε ακόμη μία δύναμη που προερχόταν από τον ηρωικό αγώνα της ΕΟΚΑ [1955-1959] και πολλοί Κύπριοι έσπευσαν εθελοντικά να θυσιαστούν, κάτω από το βάρος αυτής της τεράστιας ευθύνης απέναντι στην ιστορία τους. Θα σημειώσω επιπροσθέτως - όσον αφορά το 336 Τάγμα, το οποίο είχα την ύψιστη τιμή να διοικώ - ότι είχα μαζί μου πολλούς συμπολεμιστές, με τους οποίους είχαμε ξαναπολεμήσει μαζί το 1964 στις μάχες της Μασούρας (4-8 Αυγούστου 1964) και οι οποίοι με βοήθησαν αφάνταστα.
- Η προδοσία και οι όλες συνθήκες του ‘74 δεν σας ανέστειλαν από το να πολεμήσετε μέχρις εσχάτων. Υπάρχει λέτε τελικά τρόπος να ανατραπεί επί του πεδίου μία άνωθεν πολιτική ή όλα καθορίζονται στις μυστικές διαβουλεύσεις των ισχυρών;
- Επιπροσθέτως, στα όσα στην αρχή σημείωσα περί Ελληνικής τραγωδίας, μπορώ να πω κάτι πολύ σημαντικό κατ` εμέ, το οποίο πρέπει να γνωρίζουν οι εκάστοτε πολιτικοί ηγέτες μας αλλά και οι αντίπαλοί μας: Η αγάπη για την Ελευθερία είναι η δύναμή μας. Αυτή οδήγησε έφηβους το 1955-59 στο ικρίωμα, τραγουδώντας τον ύμνο εις την Ελευθερία. Αυτή οδήγησε τα παλληκάρια του 1974, μέσα σε συνθήκες προδοσίας, να πέσουν, φτύνοντας την προδοσία. Αυτή η δύναμη υπάρχει και σήμερα και είναι πολύ γελασμένοι όσοι νομίζουν ότι ο Έλληνας κοιμάται…
- Έχοντας ηγηθεί μιας ηρωικής αντίστασης που κόστισε πλήθος ζωών, πώς κρίνετε σήμερα την τότε στάση σας, την δική σας και των συμπολεμιστών σας, και σε σχέση με ό,τι ακολούθησε; Νιώθετε ότι «άξιζε»;
- Επαναλαμβάνω ότι η αποκλειστική τιμή ανήκει σε όσους θυσιάστηκαν. Αναμφίβολα, το αίμα τους δεν πήγε χαμένο. Και διατήρησαν ό,τι μπόρεσαν να διατηρήσουν (είναι σημαντικό στη διεθνή οπτική ότι η Λευκωσία παραμένει πρωτεύουσα της Κυπριακής Δημοκρατίας) και, όσο περνάει ο καιρός, έχουν γίνει σύμβολα στη συνείδηση όλων των Κυπρίων. Όμως, μας παρακολουθούν από κει που βρίσκονται αυστηρά, συμβάλλοντας και με αυτόν τον τρόπο στη διατήρηση προς τη σωστή κατεύθυνση του εθνικού μας αζιμούθιου.
- Ακούσαμε τις τελευταίες μέρες τα νέα για την τύχη των αγνοουμένων που έγιναν γνωστοί από φωτογραφίες της εποχής. Πώς σχολιάζετε την τουρκική στάση και πώς πιστεύετε πρέπει να κινηθούμε ως Έλληνες, Κύπριοι και Ελλαδίτες;
- Ακόμα και η νόθα λύση των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου δεν έδινε -νομικά- το δικαίωμα στην Τουρκία να επέμβει. Είναι όμως γνωστό ότι το Διεθνές Δίκαιο δεν έχει καμμιά σχέση με την ηθική, αλλά συνιστά αποτύπωση του εκάστοτε συσχετισμού δυνάμεων. Η Τουρκία σχεδίαζε από τη δεκαετία του ‘50 την εισβολή. Ο αντιπρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960, Τουρκοκύπριος γιατρός Κιουτσούκ, είχε ξεκάθαρα δηλώσει ότι “οι Τ/Κ θα αγωνιστούν για τη διχοτόμηση”… Οι δικές μας πολιτικές ηγεσίες – διαχρονικά - κάνουν πως δεν ακούνε. Η Τουρκία στην Κύπρο παραβίασε όλους τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και των ανθρωπιστικών κανόνων του, κι έχει κατ` επανάληψη καταδικαστεί στα διεθνή φόρα. Εμείς αντί να κάνουμε αγώνα για τα θέματα αυτά που άπτονται των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ψελλίζουμε αναιμικές διαμαρτυρίες… Η πρόσφατη αποκάλυψη (συνέχεια πολλών παρόμοιων εγκλημάτων) αντιμετωπίζεται και αυτή χλιαρά… Απλά διερωτώμαι, ρητορικά, τι θα γινόταν αν υπήρχε κάποια παρόμοια ενέργεια από την πλευρά μας. Δεν θα είχε ξεσηκωθεί όλη η Τουρκία και όλη η διεθνής κοινότητα;!
- Βρισκόμαστε 35 χρόνια από την εισβολή, 35 χρόνια άκαρπων διαπραγματεύσεων με διακηρυγμένο στόχο μια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Ποια ρεαλιστική προοπτική βλέπετε να διαγράφεται, με στόχο τη διατήρηση της ευημερίας και της ελληνικότητας της Μεγαλονήσου;
- Το 2004, ο Κυπριακός Ελληνισμός, με το ΟΧΙ στο απαράδεκτο και προσβλητικό για Ελλάδα και Κύπρο αλλά και για τη διεθνή κοινότητα Σχέδιο Ανάν (το οποίο, επαναλαμβάνω, είναι ακριβώς το ίδιο που πρότεινε το 1974 στην κωμωδία της Διάσκεψης της Γενεύης ο τότε Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών Γκιουνές) έσωσε την ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας και έδωσε παγκόσμιο μάθημα αντίστασης σε όλους του καταπιεσμένους Λαούς που αγωνίζονται για την ελευθερία τους.
Λυπάμαι να πω ότι οι συνομιλίες που άρχισαν πέρυσι και συνεχίζονται, δεν είχαν καμμία πιθανότητα επιτυχίας, ακριβώς γιατί είναι γνωστό ότι από το 1974 και εντεύθεν, οι Τούρκοι δεν έχουν υποχωρήσει ούτε κατά ένα χιλιοστό. Τα πράγματα είναι δύσκολα γιατί εμείς λειτουργούμε ενδοτικά. Πρέπει - κατά τη γνώμη μου - έστω και τώρα, να τερματιστούν οι συζητήσεις και να χαραχτεί από κοινού σε Ελλάδα και Κύπρο, σε όλο το φάσμα όλων των πολιτικών ηγεσιών και κομμάτων, νέα στρατηγική, ακρογωνιαίος λίθος της οποίας θα είναι η άμεση απόσυρση των κατοχικών στρατευμάτων και η συγκρότηση χρονοδιαγράμματος απομάκρυνσης των εποίκων. Η προς την Τουρκία πίεση για την ένταξη της στην Ε.Ε. είναι ένα χαρτί αλλά, επειδή πιστεύω ότι η Τουρκία αδιαφορεί για την πίεση αυτού του είδους, η χάραξη μιας τέτοιου είδους ορθής στρατηγικής, όσο δύσκολη και αν φαίνεται, είναι η μόνη λύση. Η Τουρκία μας έχει δώσει πολλές αφορμές για την ανατροπή του σημερινού ιλαροτραγικού σκηνικού. Μια ενωμένη Ελλάδα- Κύπρος σε επίπεδο ηγεσιών και Λαού έχει δύναμη, Ας ακούσουμε τη φωνή των δύο Λαών.
35 χρόνια μετά τόν Ἀττίλα εἶδαν τό φῶς οἱ ἀποδείξεις μέσῳ DNA ἑνός ἀκόμη κτηνώδους ἐγκλήματός του, τῆς ἐκτέλεσης τῶν αἰχμαλώτων πολέμου τῆς κάτωθι φωτογραφίας. 35 χρόνια μετά, θυμόμαστε μέ ἕναν ἀπό τούς πρωταγωνιστές, τόν τότε ταγματάρχη Δημήτρη Ἀλευρομάγειρο, στρατιωτικές, διπλωματικές καί πολιτικές λεπτομέρειες τοῦ Κυπριακοῦ. Ὁ μανιάτικης καταγωγῆς ἀντιστράτηγος ε.α. (πού τιμᾶ τόν «Α» μέ τήν ἀγάπη του), ἡγήθηκε τοῦ 336 Τάγματος Ἐπιστράτων, τό ὁποῖο πλήρωσε μέ 37 νεκρούς καί 120 τραυματίες τήν τριήμερη ἡρωική ἀντίστασή του κατά τῶν Τούρκων στή δυτική Λευκωσία. Ὅσο κι ἄν ὁ ἴδιος ἀρνεῖται κάθε μερίδιο στήν μεγαλύτερη ἀποτυχία τοῦ «Ἀττίλα 2», ἀπονέμοντας - ὀρθῶς - στούς νεκρούς τή δόξα, ὁ περιορισμός τῶν κερδῶν τῶν πάνοπλων εἰσβολέων σέ …ἑκατό μέτρα δέν μπορεῖ παρά νά ὀφείλεται καί στήν ἡγεσία τοῦ Δημήτρη Ἀλευρομάγειρου.
- Στρατηγέ, οι αφηγήσεις για τα πολεμικά γεγονότα του ‘74 εμπεριέχουν και ηρωϊκές και ατιμωτικές μαρτυρίες. Ισχύουν όλες; Κι αν ναί, πού οφείλεται η διαφορά;
- Τα γεγονότα του Ιουλίου-Αυγούστου του 1974 στην Κύπρο, έχουν όλα τα στοιχεία της Ελληνικής τραγωδίας. Στοιχεία που αγγίζουν την προδοσία και στοιχεία αφθάστου ηρωισμού, προσφοράς και θυσίας. Θα ήταν λάθος όμως να τα απομονώσουμε στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα στο οποίο τελέστηκε ο τραγικός επίλογος μιάς ενδοτικής πολιτικής που εξελισσόταν επί μακρόν. Και για να έχουμε μία αφετηρία, απλά σημειώνω την τετραμερή του 1955, όπου ύστερα από πολλά χρόνια, η νικήτρια και δοξασμένη Ελλάδα του 1940-41 και της Εθνικής Αντίστασης του 1941-44, υπέκυψε στον Αγγλικό εκβιασμό και επανέφερε ως “σημαντικό παίκτη” στο Κυπριακό την Τουρκία… Είχε προηγηθεί βέβαια - και με δική μας ευθύνη - ο βροτολοιγός εμφύλιος 1946-1949, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η Πατρίδα μας στας “αγκάλας” του ιμπεριαλισμού το 1952 (είσοδος στο ΝΑΤΟ), για να ακολουθηθεί “πιστά” η διολίσθηση προς την πλήρη υποτέλεια: γενοκτονία των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη τον Σεπτέμβρη του 1955, εξευτελισμός των Ελλήνων Αξιωματικών και των οικογενειών τους στη Σμύρνη το ίδιο έτος, βίαιη απομάκρυνση των λοιπών Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη το 1963-64, Χούντα του 1967 και απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας (αρχή του τέλους), προδοτικό πραξικόπημα και εισβολή…
Στο παραπάνω χρονικό διάστημα, ο άφθαστος ηρωισμός και αυτοθυσία του Κυπριακού Ελληνισμού, καταγράφουν ηρωικές σελίδες δόξας: ο άοπλος και ανεκπαίδευτος Κύπριος αντάρτης εξευτέλισε με τον αγώνα της ΕΟΚΑ (ισάξιον της Επανάστασης του ‘21, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών) τον βρεττανικό “λέοντα”. Η λήξη όμως αυτού του επικού αγώνα έφερε την κολοβωμένη απελευθέρωση, που οδήγησε στα μετέπειτα γεγονότα. Έχει πλέον αποδειχθεί, και από τα αρχεία των Αμερικάνικων και Αγγλικών υπηρεσιών, αλλά και από πλήθος άλλων στοιχείων, ότι η Χούντα του 1967 έγινε για να καταστραφεί η Κύπρος ως συνδεδεμένη άρρηκτα με το δυσεπίλυτο πρόβλημα της Μέσης Ανατολής.
Συνεπώς, μέσα σ` αυτή την προδομένη - εκ των έσω - κατάσταση θα ήταν άδικο - νομίζω - να μιλήσουμε για ατιμωτικές πράξεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν περιπτώσεις όπου κάποιοι ελάχιστοι δεν έπραξαν το καθήκον τους. Όμως, ξεκαθαρίζω ότι ο Κύπριος και ο Ελλαδίτης στρατιώτης πολέμησε ηρωικά και εθελοντικά, φτύνοντας την προδοσία της στρατιωτικής χούντας των Αθηνών και των οργάνων της στην Κύπρο και έσωσε την ελληνική τιμή με τη θυσία του. Έχει απόλυτη εφαρμογή εδώ ο στίχος του Αλεξανδρινού ποιητή “…Και περισσότερη τιμή σας πρέπει γιατί γνωρίζατε ότι οι Μήδοι στο τέλος θα περάσουν…”
- Πώς είδατε τον Τούρκο πολεμιστή, αξιωματικό και οπλίτη, ποιές αρετές και ποιά μειονεκτήματα έχει; Καί πώς τον βλέπετε σε σύγκριση με τον Έλληνα;
- Η χούντα των Αθηνών και τα όργανά της στην Κύπρο στέρησαν από την Ελλάδα μία θαυμάσια ευκαιρία να καταστρέψει την τουρκική αποβατική δύναμη στα νερά της Κερύνειας. Η Τουρκία έφερε στην Κύπρο τεράστια δύναμη, δυσανάλογη του εγχειρήματος το οποίο ανέλαβε, απέναντι σε μία Εθνοφρουρά που μάζευε τα κουρέλια της μετά το προδοτικό πραξικόπημα. Και με αυτές τις συνθήκες ωστόσο, μπορούσε να αποκρουστεί ή να περιοριστεί η “επιτυχία” της, αν η Αθήνα αντιδρούσε όπως είχε την υποχρέωση να πράξει. Και ενώ η Τουρκία αποβίβαζε, κατά τη διάρκεια της μετά τον πρώτο γύρο εκεχειρίας, ανενόχλητη στο μικρό προγεφύρωμα της Κερύνειας 40.000 στρατό με οπλικό και αρματικό υλικό και προχωρούσε ανενόχλητη προς Καρραβά, η Αθήνα συρόταν στη διάσκεψη της Γενεύης και απειλείτο για να υπογράψει τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας (ένα σχέδιο όμοιο με το μετέπειτα σχέδιο Ανάν…) αρκούμενη σε αναιμικές διαμαρτυρίες προς τον ΟΗΕ. Και όταν ναυάγησε - όπως προβλεπόταν - η διάσκεψη της Γενεύης, η Τουρκία προχώρησε στον δεύτερο Αττίλα, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Όμως, και εδώ, το μόνο «κατόρθωμα» του Τούρκου στρατιώτη, παρά την υπεροπλία του, (ακόμη και σε επίπεδο Λόχου, υπήρξε υποστήριξη από την Τουρκική αεροπορία, η οποία δεν είχε καν αεροπορικό αντίπαλο, πέρα από μια ισχνή, αναποτελεσματική και ανοργάνωτη αντιαεροπορική αντίδραση) ήταν να βυθίσει το δικό τους πλοίο ΚΟΤΖΑΤΕΠΕ με πλήρωμα περί τους 200 αξιωματικούς και ναύτες και να πλήξει άλλα δύο πολεμικά τους πλοία τα οποία, για να αποφύγουν την βύθιση, κατέρριψαν 19 -ναι, 19!- τουρκικά αεροσκάφη… (από μαρτυρίες Τούρκων αξιωματούχων οι οποίοι, προς τιμήν τους, περιέγραψαν με ακρίβεια τα γεγονότα στον τουρκικό Τύπο). Επιπλέον, η λυσσαλέα επίθεσή τους στον πρώτο γύρο για την κατάληψη της ΕΛΔΥΚ πνίγηκε στο αίμα, καθώς και οι λυσσώδεις επιθέσεις τους κατά του αεροδρομίου και της Λευκωσίας, την οποία, σημειώνω, είχαν σχέδιο να καταλάβουν, αποκρούστηκαν πλήρως. Σημείωσαν μόνον ελάχιστες επιτυχίες στις ακραίες συνοικίες προς Τράχωνα.
- Οι άνδρες υπό την ηγεσία σας έγραψαν χρυσές σελίδες ανδρείας και φιλοπατρίας. Ήταν κάτι που το αναμένατε πριν συμβεί, ή εξέπληξε κι εσάς;
- Θα περιοριστώ να πω ότι η τιμή ανήκει και ΜΟΝΟ στους ηρωικούς νεκρούς, σε όλη τη γη της Κύπρου. Το μόνο που κατορθώσαμε εμείς οι συμπολεμιστές τους είναι να μην έχουμε – έκτοτε - υποκύψει στον ψόγο του ποιητή: “Ιδιοτέλεια, να καρπωθείς το αίμα των άλλων” (Γ. Σεφέρης, Τελευταίος Σταθμός, 1944). Όμως, για να μην θεωρηθεί ότι δεν απαντώ, θα σημειώσω ότι στο πνεύμα των Κυπρίων, υπήρχε ακόμη μία δύναμη που προερχόταν από τον ηρωικό αγώνα της ΕΟΚΑ [1955-1959] και πολλοί Κύπριοι έσπευσαν εθελοντικά να θυσιαστούν, κάτω από το βάρος αυτής της τεράστιας ευθύνης απέναντι στην ιστορία τους. Θα σημειώσω επιπροσθέτως - όσον αφορά το 336 Τάγμα, το οποίο είχα την ύψιστη τιμή να διοικώ - ότι είχα μαζί μου πολλούς συμπολεμιστές, με τους οποίους είχαμε ξαναπολεμήσει μαζί το 1964 στις μάχες της Μασούρας (4-8 Αυγούστου 1964) και οι οποίοι με βοήθησαν αφάνταστα.
- Η προδοσία και οι όλες συνθήκες του ‘74 δεν σας ανέστειλαν από το να πολεμήσετε μέχρις εσχάτων. Υπάρχει λέτε τελικά τρόπος να ανατραπεί επί του πεδίου μία άνωθεν πολιτική ή όλα καθορίζονται στις μυστικές διαβουλεύσεις των ισχυρών;
- Επιπροσθέτως, στα όσα στην αρχή σημείωσα περί Ελληνικής τραγωδίας, μπορώ να πω κάτι πολύ σημαντικό κατ` εμέ, το οποίο πρέπει να γνωρίζουν οι εκάστοτε πολιτικοί ηγέτες μας αλλά και οι αντίπαλοί μας: Η αγάπη για την Ελευθερία είναι η δύναμή μας. Αυτή οδήγησε έφηβους το 1955-59 στο ικρίωμα, τραγουδώντας τον ύμνο εις την Ελευθερία. Αυτή οδήγησε τα παλληκάρια του 1974, μέσα σε συνθήκες προδοσίας, να πέσουν, φτύνοντας την προδοσία. Αυτή η δύναμη υπάρχει και σήμερα και είναι πολύ γελασμένοι όσοι νομίζουν ότι ο Έλληνας κοιμάται…
- Έχοντας ηγηθεί μιας ηρωικής αντίστασης που κόστισε πλήθος ζωών, πώς κρίνετε σήμερα την τότε στάση σας, την δική σας και των συμπολεμιστών σας, και σε σχέση με ό,τι ακολούθησε; Νιώθετε ότι «άξιζε»;
- Επαναλαμβάνω ότι η αποκλειστική τιμή ανήκει σε όσους θυσιάστηκαν. Αναμφίβολα, το αίμα τους δεν πήγε χαμένο. Και διατήρησαν ό,τι μπόρεσαν να διατηρήσουν (είναι σημαντικό στη διεθνή οπτική ότι η Λευκωσία παραμένει πρωτεύουσα της Κυπριακής Δημοκρατίας) και, όσο περνάει ο καιρός, έχουν γίνει σύμβολα στη συνείδηση όλων των Κυπρίων. Όμως, μας παρακολουθούν από κει που βρίσκονται αυστηρά, συμβάλλοντας και με αυτόν τον τρόπο στη διατήρηση προς τη σωστή κατεύθυνση του εθνικού μας αζιμούθιου.
- Ακούσαμε τις τελευταίες μέρες τα νέα για την τύχη των αγνοουμένων που έγιναν γνωστοί από φωτογραφίες της εποχής. Πώς σχολιάζετε την τουρκική στάση και πώς πιστεύετε πρέπει να κινηθούμε ως Έλληνες, Κύπριοι και Ελλαδίτες;
- Ακόμα και η νόθα λύση των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου δεν έδινε -νομικά- το δικαίωμα στην Τουρκία να επέμβει. Είναι όμως γνωστό ότι το Διεθνές Δίκαιο δεν έχει καμμιά σχέση με την ηθική, αλλά συνιστά αποτύπωση του εκάστοτε συσχετισμού δυνάμεων. Η Τουρκία σχεδίαζε από τη δεκαετία του ‘50 την εισβολή. Ο αντιπρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960, Τουρκοκύπριος γιατρός Κιουτσούκ, είχε ξεκάθαρα δηλώσει ότι “οι Τ/Κ θα αγωνιστούν για τη διχοτόμηση”… Οι δικές μας πολιτικές ηγεσίες – διαχρονικά - κάνουν πως δεν ακούνε. Η Τουρκία στην Κύπρο παραβίασε όλους τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και των ανθρωπιστικών κανόνων του, κι έχει κατ` επανάληψη καταδικαστεί στα διεθνή φόρα. Εμείς αντί να κάνουμε αγώνα για τα θέματα αυτά που άπτονται των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ψελλίζουμε αναιμικές διαμαρτυρίες… Η πρόσφατη αποκάλυψη (συνέχεια πολλών παρόμοιων εγκλημάτων) αντιμετωπίζεται και αυτή χλιαρά… Απλά διερωτώμαι, ρητορικά, τι θα γινόταν αν υπήρχε κάποια παρόμοια ενέργεια από την πλευρά μας. Δεν θα είχε ξεσηκωθεί όλη η Τουρκία και όλη η διεθνής κοινότητα;!
- Βρισκόμαστε 35 χρόνια από την εισβολή, 35 χρόνια άκαρπων διαπραγματεύσεων με διακηρυγμένο στόχο μια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Ποια ρεαλιστική προοπτική βλέπετε να διαγράφεται, με στόχο τη διατήρηση της ευημερίας και της ελληνικότητας της Μεγαλονήσου;
- Το 2004, ο Κυπριακός Ελληνισμός, με το ΟΧΙ στο απαράδεκτο και προσβλητικό για Ελλάδα και Κύπρο αλλά και για τη διεθνή κοινότητα Σχέδιο Ανάν (το οποίο, επαναλαμβάνω, είναι ακριβώς το ίδιο που πρότεινε το 1974 στην κωμωδία της Διάσκεψης της Γενεύης ο τότε Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών Γκιουνές) έσωσε την ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας και έδωσε παγκόσμιο μάθημα αντίστασης σε όλους του καταπιεσμένους Λαούς που αγωνίζονται για την ελευθερία τους.
Λυπάμαι να πω ότι οι συνομιλίες που άρχισαν πέρυσι και συνεχίζονται, δεν είχαν καμμία πιθανότητα επιτυχίας, ακριβώς γιατί είναι γνωστό ότι από το 1974 και εντεύθεν, οι Τούρκοι δεν έχουν υποχωρήσει ούτε κατά ένα χιλιοστό. Τα πράγματα είναι δύσκολα γιατί εμείς λειτουργούμε ενδοτικά. Πρέπει - κατά τη γνώμη μου - έστω και τώρα, να τερματιστούν οι συζητήσεις και να χαραχτεί από κοινού σε Ελλάδα και Κύπρο, σε όλο το φάσμα όλων των πολιτικών ηγεσιών και κομμάτων, νέα στρατηγική, ακρογωνιαίος λίθος της οποίας θα είναι η άμεση απόσυρση των κατοχικών στρατευμάτων και η συγκρότηση χρονοδιαγράμματος απομάκρυνσης των εποίκων. Η προς την Τουρκία πίεση για την ένταξη της στην Ε.Ε. είναι ένα χαρτί αλλά, επειδή πιστεύω ότι η Τουρκία αδιαφορεί για την πίεση αυτού του είδους, η χάραξη μιας τέτοιου είδους ορθής στρατηγικής, όσο δύσκολη και αν φαίνεται, είναι η μόνη λύση. Η Τουρκία μας έχει δώσει πολλές αφορμές για την ανατροπή του σημερινού ιλαροτραγικού σκηνικού. Μια ενωμένη Ελλάδα- Κύπρος σε επίπεδο ηγεσιών και Λαού έχει δύναμη, Ας ακούσουμε τη φωνή των δύο Λαών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου