Ιστορικό προσκύνημα στην Καππαδοκία

Προσκύνημα στα ιερά της Καππαδοκίας πραγματοποιούν από χθες, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής κ. Θεόδωρος, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος και ο Πρόεδρος του Τμήματος των Εξωτερικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, Μητροπολίτης Βολοκολάσμκ κ. Ιλαρίων. Επίσης, στο προσκύνημα συμμετέχουν ο Μητροπολίτης Ζακύνθου κ. Χρυσόστομος, ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος, ο Αρχιεπίσκοπος Κομάνων Γαβριήλ, ο Επίσκοπος Μαρεώτιδος κ. Γαβριήλ, ο Πρωθιερέας Νικόλαος Μπαλασώφ, ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών Γαβριήλ και κληρικοί της Ρωσικής και Ελλαδικής Εκκλησίας.

Κατά την άφιξη τους στην Καισάρεια της Καππαδοκίας, τα μέλη του προσκυνήματος επισκέφθηκαν το χωριό Φαλλάσιον (Ταλάς), το οποίο μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα ήταν μια πόλη με κυρίως Ελληνικό πληθυσμό. Εκεί, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και οι συνοδοί του, επισκέφθηκαν τον ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκουκαι του Αγίου Σάββα, όπου πριν εισέλθουν στο ναό έψαλλαν όλοι μαζί το απολυτίκιο της Κοιμήσεως και του Αγίου Σάββα. Να αναφερθεί, ότι ο ναός χτίστηκε από Έλληνες με την άδεια του Σουλτάνου το 1886, όμως το 1925 μετατράπηκε σε τζαμί.
Επίσης επισκέφθηκαν τον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στη Σινάσο, εκεί ο Οικουμενικός Πατριάρχης μεταξύ άλλων τόνισε: «Φτάσαμε στη γη της Καππαδοκίας, η οποία εγγένησε πολλούς αγίους και έλαμψαν σαν τα αστέρια του ουρανού. Ευχαριστούμε τις Τουρκικές αρχές, οι οποίες εξέδωσαν τις σχετικές άδειες για να λειτουργήσουμε στον ιερό τούτο τόπο».
Ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρος, απευθυνόμενος προς τον κ. Βαρθολομαίο αναφέρθηκε στις ιστορικές και πνευματικές σχέσεις, μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Αλεξανδρινής Εκκλησίας.
Εν συνεχεία, κατευθύνθηκαν στο χωριό Ανδρονίκιο, εκεί ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και οι συνοδοί έψαλλαν το τροπάριο των Αγίων Ανδρονίκου, Πρόβου και Τάραχου, καθώς και το Χριστός Ανέστη στην Ελληνική και Σλαβική γλώσσα.
Επόμενος σταθμός του προσκυνήματος ήταν το Προκόπι η καρδιά της Καππαδοκίας, εκεί επισκεφθήκαν το σπήλαιο του αγίου Ιωάννου του Ρώσου, καθώς και τον ναό του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου. Στο σπήλαιο, έψαλλαν το απολυτίκιο του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου, παρουσία μοναχών και λαϊκών από την Ελλάδα. Να αναφερθεί, ότι το σκήνωμα του Αγίου έχει μεταφερθεί από Έλληνες στο νησί της Εύβοιας.
Ένα άλλο γεγονός της ημέρας ήταν η διάσκεψη με θέμα «Καππαδοκία – η γη του πολιτισμού» της Πανελληνίας Ένωσης απογόνων Ελλήνων Καππαδοκών.
Να αναφερθεί, ότι ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίων, στην ομιλία του ευχαρίστησε τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο που είχε την ευκαιρία να επισκεφθεί την γη της Καππαδοκίας, η οποία στη συνείδηση των πιστών της Ρωσικής Εκκλησίας είναι πάντοτε ιερή γη. Διότι εδώ έζησε ο Μέγας Βασίλειος, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Γρηγόριος Νύσσης καθώς και άλλοι μεγάλοι αθλητές του Χριστού.
Τέλος, να σημειωθεί, ότι τελέσθηκε και Πατριαρχικό συλλείτουργο στον Ιερό Ναό των Αγίων Θεοδώρων Μαλακοπής. Πανηγυρικό Πατριαρχικό συλλείτουργο τελέστηκε σήμερα στη Μαλακωπή Καππαδοκίας προεξάρχοντος του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου και με την συμμετοχή του Πατριάρχου Αλεξανδρείας Θεοδώρου, του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου και του Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίωνα. Το πατριαρχικό συλλείτουργο τελέσθηκε στον ιερό ναό των Αγίων Θεοδώρων που έμεινε αλειτούργητος για πολλές δεκαετίες, μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας και την εκκένωση της Καππαδοκίας από τον ορθόδοξο πληθυσμό της. Να σημειωθεί, ότι κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας έψαλλαν οι μοναχοί της Ιεράς Μονής Ξενοφώντος, του Αγίου Όρους. Η λειτουργία προκάλεσε συγκίνηση στους εκατοντάδες προσκυνητές που συνέρρευσαν στον ναό από πολλά μέρη της Ελλάδας αλλά και πολλούς άλλους χριστιανούς που βρίσκονται για προσκυνηματική επίσκεψη στην Καππαδοκία.
Πατριάρχης Βαρθολομαίος στην ομιλία του χαιρέτησε τον Μητροπολίτη Ιλαρίωνα ως «ένα άριστο θεολόγο, ο οποίος αφιερώθηκε ιδιαιτέρως στη μελέτη των έργων του Αγίου Γρηγορίου του Θεολογίου». Αφού τόνισε, ότι ο Σεβασμιώτατος και η συνοδεία του συμμετέχουν στο προσκύνημα στους Αγίους Τόπους της Καππαδοκίας με την ευλογία του Αγιωτάτου Πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσιών κ. Κυρίλλου, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος υπενθύμισε, ότι το 2007 ο τότε Μητροπολίτης Σμολένσκ και Καλίνινγραντ Κύριλλος συμμετείχε σε ένα παρόμοιο προσκυνηματικό ταξίδι. Να σημειωθεί, ότι μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος τέλεσε επιμνημόσυνη δέηση για τους Καππαδόκες που βρίσκονται ενταφιασμένοι στον ιερό όπως είπε τόπο της Καππαδοκίας.
Τέλος, να αναφερθεί, πως λόγο απεύθυνε και ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίων, ο οποίος μεταξύ άλλων υπογράμμισε ότι «Εμείς στη Ρωσία επί μακρά περίοδο εβδομήντα ετών της επίσημης αθεΐας, ζούσαμε κάτω από τους διωγμούς εναντίον της πίστης. Πολλοί από τους Ναούς μας ανατινάχθηκαν ή καταστράφηκαν, τα μοναστήρια έκλεισαν, οι Επίσκοποι και οι ιερείς εκτελέστηκαν ή εξορίστηκαν. Και κανείς από μας πριν ακόμα είκοσι πέντε ή τριάντα χρόνια δε μπορούσε να φαντασθεί την αναγέννηση της εκκλησιαστικής ζωής στη Ρωσία, ότι θα ανεγείρονταν και θα καλλωπίζονταν ξανά οι εν λόγω Ναοί και ότι εκατοντάδες Ιερές Μονές θα άνοιγαν τις πύλες τους για να δεχθούν και πάλι μοναχούς και μοναχές. Όμως πραγματοποιήθηκε το θείο θαύμα και η Ρωσία έχει επανέλθει στην Ορθόδοξη πίστη, η οποία παλαιά κρυβόταν μέσα στις καρδιές των ανθρώπων».

Τι έλεγε ο Θουκιδίδης για τη Μακεδονία;

Λίγος Θουκιδίδης, ποτέ δεν έβλαψε! Αν τον διάβαζαν οι Σκοπιανοί θα καταλάβαιναν γιατί οι Μακεδόνες, ήταν και είναι μια από τις εκατοντάδες υποδιαιρέσεις του Εληνισμού.Διαβάστε το:

95. Ο Σιτάλκης και το Θρακικόν του βασίλειον.

Η ΜακεδονίαΕις τον ίδιον περίπου καιρόν, κατά τας αρχάς του νέου χειμώνος, ο Οδρύσης Σιτάλκης, υιός του Τήρεω, βασιλεύς των Θρακών, εξεστράτευσεν εναντίον του Περδίκκα, υιού του Αλεξάνδρου, βασιλέως της Μακεδονίας, και των πόλεων της Χαλκιδικής, επιθυμών να επιβάλη την εκτέλεσιν μιας υποσχέσεως και να εκτελέση ο ίδιος μίαν άλλην. Διότι αφ' ενός μεν ο Περδίκκας, ο οποίος ευρισκόμενος εις τας αρχάς του πολέμου εις πολύ δύσκολον θέσιν, είχε δώσει υποσχέσεις προς τον Σιτάλκην, υπό τον όρον, ότι ο τελευταίος θα τον συνεφιλίωνε με τους Αθηναίους, και ότι δεν θα επανέφερε τον αδελφόν του Φίλιππον, ο οποίος ήτο εχθρός του, δια να τον εγκαταστήση βασιλέα, δεν εξετέλει τας υποσχέσεις του αυτάς. Εξ άλλου, ο ίδιος ο Σιτάλκης, όταν συνωμολόγησε την συμμαχίαν με τους Αθηναίους, είχεν αναλάβει απέναντί των την υποχρέωσιν να τερματίση τον Χαλκιδικόν πόλεμον, Ένεκα λοιπόν των δύο αυτών λόγων, επεχείρει την εκστρατείαν, έχων μαζί του και τον υιόν του Φιλίππου Αμύνταν, δια να τον εγκαταστήση βασιλέα των Μακεδόνων, και τους πρέσβεις των Αθηναίων, οι οποίοι είχαν έλθει προς αυτόν εξ αφορμής ακριβώς της εκστρατείας, και ως στρατηγόν τον Άγνωνα. Διότι και οι Αθηναίοι επρόκειτο, κατά τα συμφωνηθέντα, να συμπράξουν εναντίον των πόλεων της Χαλκιδικής δια της αποστολής όχι μόνον στόλου, αλλά και στρατού, όσον το δυνατόν περισσοτέρου.

96. Ο Σιτάλκης, λοιπόν, αρχίζων από την χώραν των Οδρυσών, εκάλεσε πρώτον υπό τας σημαίας του τους εντεύθεν του όρους Αίμου και της Ροδόπης, μέχρι των ακτών του Ευξείνου Πόντου και του Ελλησπόντου Θράκας, επί των οποίων εβασίλευεν, έπειτα πέραν του Αίμου τους Γέτας και όσα άλλα φύλα ήσαν εγκατεστημένα εντεύθεν του Ίστρου προς τα παράλια ιδίως του Ευξείνου Πόντου. Οι Γέται και τα άλλα φύλα των μερών αυτών είναι όχι μόνον γείτονες των Σκυθών, αλλά και έχουν όμοιον με αυτούς οπλισμόν, είναι δηλαδή όλοι ιπποτοξόται. Εκάλεσε προς τούτοις να τον ακολουθήσουν πολλούς από τους ορεινούς μαχαιροφόρους Θράκας, οι οποίοι είναι ανεξάρτητοι, επονομάζονται Δίοι, και κατοικούν οι περισσότεροι την Ροδόπην. Από αυτούς άλλοι εστρατολογήθησαν ως μισθοφόροι και άλλοι ηκολούθησαν ως εθελονταί. Εκάλεσεν ακόμη υπό τας σημαίας του τους Αγριάνας και τους Λαιαίους και όλα τα Παιονικά φύλα, επί των οποίων εβασίλευε, και τα οποία ήσαν οι τελευταίοι προς το μέρος τούτο υπήκοοί του. Διότι εις την επικράτειάν του περιλαμβάνονται και οι Λαιαίοι Παίονες και ο ποταμός Στρυμών, ο οποίος πηγάζει από το όρος Σκόμβρον και διασχίζει την χώραν των Αγριάνων και Λαιαίων. Εκεί και πέραν αρχίζει η χώρα των ανεξαρτήτων Παιόνων. Προς το μέρος των Τριβαλλών, εξ άλλου, οι οποίοι είναι επίσης ανεξάρτητοι, το όριον του κράτους του αποτελούν οι Τρήρες και οι Τιλαταίοι, οι οποίοι κατοικούν προς βορράν του όρους Σκόμβρου, εκτεινόμενοι δυτικώς μέχρι του ποταμού Οσκίου. Ο ποταμός αυτός πηγάζει από την ιδίαν οροσειράν, από την οποίαν πηγάζουν και ο Εύρος και ο Νέστος, και είναι η οροσειρά αυτή, η οποία συνέχεται με την Ροδόπην, μεγάλη και ακατοίκητος.

97. Ως προς το μέγεθός του, το βασίλειον των Οδρυσών εξετείνετο προς το μέρος μεν της θαλάσσης από την πόλιν των Αβδήρων μέχρι του Ευξείνου Πόντου, έως τας εκβολάς του ποταμού Ίστρου. Την έκτασιν αυτήν ημπορεί κανείς, ακολουθών την συντομωτέραν πορείαν, να περιπλεύση με εμπορικόν σκάφος εις τέσσαρα ημερονύκτια, εάν ο άνεμος είναι διαρκώς ούριος. Κατά ξηράν, την απόστασιν από τα Άβδηρα έως τα εκβολάς του Ίστρου ημπορεί καλός πεζοπόρος να διανύση εις ένδεκα ημέρας, ακολουθών επίσης τον συντομώτερον δρόμον. Τόση ήτο η έκτασις του κράτους των Οδρυσών από θάλασσαν εις θάλασσαν. Προς την διεύθυνσιν του εσωτερικού, η απόστασις από το Βυζάντιον έως την χώραν των Λαιαίων και τον ποταμόν Στρυμόνα (δηλαδή η μακροτέρα απόστασις από την θάλασσαν προς το εσωτερικόν) ημπορεί να διανυθή από καλόν πεζοπόρον εις δέκα τρεις ημέρας. Ως προς τον φόρον, εξ άλλου, τον οποίον επλήρωναν τα υπό των βαρβάρων κατοικούμενα εδάφη και αι Ελληνικαί πόλεις, επί των οποίων εξετείνετο η κυριαρχία των Οδρυσών, επί Σεύθου (ο οποίος, βασιλεύσας μετά τον Σιτάλκη, ηύξησε τα μέγιστα τωόντι την εξ αυτού πρόσοδον), η αξία του ανήρχετο εις τετρακόσια περίπου τάλαντα νομίσματος, κατεβάλλετο δε σίτος εις χρυσόν και άργυρον. Και δώρα χρυσά και αργυρά αξίας όχι μικροτέρας του φόρου προσεφέροντο, εκτός από τα παντός είδους υφάσματα κεντημένα και απλά και άλλα είδη οικιακής χρήσεως, και μάλιστα όχι μόνον εις τον ίδιον τον βασιλέα, αλλά και εις τους υπ' αυτόν άρχοντας και τους ευγενείς Οδρύσας. Διότι εις τους Οδρύσας, αντιθέτως προς τα κρατούντα εις το βασίλειον των Περσών, εισήχθη και το έθιμον να λαμβάνουν μάλλον παρά να δίδουν. Ήτο δε μεγαλυτέρα εντροπή να μη δίδη κανείς, όταν του εζήτουν, παρά ζητών να μη λαμβάνη. Το έθιμον αυτό ίσχυε βεβαίως και μεταξύ των άλλων Θρακών, οι Οδρύσαι όμως βασιλείς, λόγω της μεγαλυτέρας δυνάμεώς των, το εξεμεταλλεύθησαν περισσότερον. Διότι δεν ημπορούσε κανείς να κατορθώση τίποτε χωρίς να δίδη δώρα. Ως εκ' τούτου, η βασιλεία των Οδρυσών απέβη ισχυροτάτη, και υπό έποψιν χρηματικών προσόδων και γενικής ευημερίας υπερέβαινεν όλα τα μεταξύ του Ιονίου κόλπου και του Ευξείνου Πόντου βασίλεια, μολονότι υπό έποψιν δυνάμεως και πλήθους στρατού ήτο πολύ υποδεεστέρα από το βασίλειον των Σκυθών. Διότι εάν υποτεθή ότι οι τελευταίοι αυτοί συμφωνούν όλοι μεταξύ των, όχι μόνον τα έθνη της Ευρώπης δεν ημπορούν να εξισωθούν με την δύναμίν των, αλλ' ούτε εις την Ασίαν ακόμη υπάρχει κανέν έθνος που να ημπορή μόνον του ν' αντιταχθή προς αυτούς. Άλλωστε, ούτε ως προς την κατά τα λοιπά ορθοφροσύνην και την αντίληψιν των χρησίμων εις την ζωήν ημπορούν να συγκριθούν με άλλους.

98. Ως βασιλεύς λοιπόν χώρας τόσον μεγάλης, παρεσκεύαζεν ο Σιτάλκης τον στρατόν του. Και μετά την συμπλήρωσιν των ετοιμασιών του, εξεκίνησε δια την Μακεδονίαν, πορευόμενος κατ' αρχάς δια της ιδικής του χώρας, και έπειτα δια του ερήμου όρους της Κερκίνης, το οποίον κείται μεταξύ των Σιντών και των Παιόνων. Το όρος αυτό διήλθεν ακολουθών τον δρόμον, τον οποίον ο ίδιος είχεν ανοίξει προηγουμένως δια μέσου του δάσους, όταν είχεν εκστρατεύσει εναντίον των Παιόνων. Εξελθών από το έδαφος των Οδρυσών ο στρατός και διερχόμενος δια του όρους, είχε δεξιά μεν τους Παίονας, αριστερά δε τους Σιντούς και τους Μαιδούς. Αφού δε επέρασε το όρος, έφθασεν εις Δόβηρον της Παιονίας. Κατά την πορείαν, ο στρατός του όχι μόνον δεν ηλαττώθη, εκτός από ασθενείας σποραδικάς, αλλά και ηύξανε. Διότι πολλοί από τους ανεξαρτήτους Θράκας ηκολούθουν απρόσκλητοι χάριν διαρπαγής, ώστε η ολική δύναμις ανήλθεν, ως λέγεται, εις εκατόν πενήντα τουλάχιστον χιλιάδας, από τους οποίους το μεγαλύτερον μέρος ήσαν πεζικόν και το εν τρίτον περίπου ιππικόν. Το περισσότερον ιππικόν παρείχαν οι ίδιοι οι Οδρύσαι και κατά δεύτερον λόγον οι Γέται. Από τους πεζούς, μαχιμώτατοι μεν ήσαν οι μαχαιροφόροι, οι οποίοι είχαν προσέλθει από τους ανεξαρτήτους ορεινούς κατοίκους της Ροδόπης, οι λοιποί δε ηκολούθουν ως άτακτα στίφη και ήσαν τρομεροί, κυρίως ως εκ του μεγάλου των πλήθους.

99. Ο στρατός λοιπόν του Σιτάλκου συνεκεντρώνετο εις την Δόβηρον και ητοιμάζετο να κατέλθη από τα υψώματα, δια να εισβάλη εις την Κάτω Μακεδονίαν, επί της οποίας εβασίλευεν ο Περδίκκας. Διότι υπάρχει και Άνω Μακεδονία, εις την οποίαν κατοικούν οι Λυγκησταί και οι Ελιμιώται και άλλα φύλα, τα οποία είναι μεν σύμμαχα και υπήκοα των κάτω Μακεδόνων, αλλ' έχουν βασιλείς ιδικούς των. Αλλά την περί την θάλασσαν εκτεινομένην χώραν, η οποία καλείται σήμερον Μακεδονία, κατέκτησαν πρώτον και εβασίλευσαν επ' αυτής ο πατήρ του Περδίκκα Αλέξανδρος και οι πρόγονοί του Τημενίδαι, οι οποίοι κατήγοντο αρχικώς από το Άργος, και οι οποίοι εξεδίωξαν δια της βίας των όπλων από μεν την Πιερίαν τους Πίερας, οι οποίοι εγκατεστάθησαν βραδύτερον εκείθεν του Στρυμόνος εις Φάγρητα και άλλα μέρη υπό το Παγγαίον (και μέχρι σήμερον δ' ακόμη η εις τους πρόποδας του Παγγαίου προς την θάλασσαν χώρα καλείται κοιλάς της Πιερίας), και από την καλουμένην Βοττίαν τους Βοττιαίους, οι οποίοι είναι σήμερον γείτονες της Χαλκιδικής. Κατέκτησαν ωσαύτως από την Παιονίαν λωρίδα γης, εκτεινομένην από το εσωτερικόν κατά μήκος του Αξιού προς την Πέλλαν και την θάλασσαν, και εξουσιάζουν ήδη πέραν του Αξιού μέχρι του Στρυμόνος την καλουμένην Μυγδονίαν, εκδιώξαντες απ' αυτήν τους Ηδώνας. Επίσης εξεδίωξαν από την καλουμένην σήμερον Εορδίαν τους Εορδούς, εκ των οποίων οι μεν πολλοί κατεστράφησαν, ολίγοι δε έχουν εγκατασταθή περί την Φύσκαν, και από την Αλμωπίαν τους Άλμωπας. Το ούτω συγκροτηθέν βασίλειον των Τημενιδών κατέκτησε και εξουσιάζει μέχρι σήμερον τα διαμερίσματα άλλων φύλων, όπως τον Ανθεμούντα, την Γρηστωνίαν, την Βισαλτίαν, και πολύ μέρος της καθαυτό Μακεδονίας. Ολόκληρον, εν τούτοις, το κράτος τούτο ονομάζεται Μακεδονία, και βασιλεύς αυτού, κατά τον χρόνον της εισβολής του Σιτάλκου, ήτο ο υιός του Αλεξάνδρου Περδίκκας.

100. Οι Μακεδόνες αυτοί, μη δυνάμενοι ν' αμυνθούν εναντίον της εισβολής τόσον μεγάλου στρατού, απεσύρθησαν εις τας εκ φύσεως οχυράς θέσεις και τα φρούρια, όσα υπήρχαν εις την χώραν. Τοιαύτα όμως φρούρια δεν υπήρχαν πολλά, διότι βραδύτερον μόνον ο υιός του Περδίκα Αρχέλαος, όταν έγινε βασιλεύς, οικοδόμησεν όσα σήμερον υπάρχουν εις την χώραν, εχάραξεν ευθείς δρόμους, και καθ' όλα τα άλλα ερρύθμισε τα του πολέμου δι' οργανώσεως του ιππικού και της προμηθείας όπλων και των λοιπών εφοδίων, καλλίτερα από όλους τους προ αυτού οκτώ βασιλείς. Ο στρατός των Θρακών, εκκινήσας από την Δόβηρον, εισέβαλε πρώτον εις την χώραν, η οποία ήτο προηγουμένως υπό την εξουσίαν του Φιλίππου, και εκυρίευσεν εξ εφόδου την Ειδομενήν, ενώ εξ άλλου η Γορτυνία, η Αταλάντη και μερικά άλλα μέρη υπετάχθησαν δια συνθηκολογίας, λόγω συμπαθείας προς τον υιόν του Φιλίππου Αμύνταν, ο οποίος ηκολούθει την εκστρατείαν. Τον Ευρωπόν, εξ άλλου, επολιόρκησαν μεν, δεν ημπόρεσαν όμως να κυριεύσουν. Μετά τούτο ήρχισε προελαύνων και εις την άλλην Μακεδονίαν, την προς τ' αριστερά της Πέλλης και του Κύρρου. Νοτιώτερον όμως δεν επροχώρησε μέχρι Βοττιαίας και Πιερίας, αλλ' ήρχισε να ερημώνη την Μυγδονίαν, την Γρηστωνίαν και τον Ανθεμούντα. Οι Μακεδόνες, εξ άλλου, ούτε εσκέφθησαν καν ν' αντισταθούν δια του πεζικού, αλλά προσκαλέσαντες τους συμμάχους των της Άνω Μακεδονίας να ενώσουν το υπάρχον ήδη ιππικόν των, καίτοι ολίγοι εναντίον πολλών, ενήργησαν επελάσεις κατά του στρατεύματος των Θρακών, οπουδήποτε ενόμιζαν ότι παρουσιάζεται κατάλληλος ευκαιρία. Και οπουδήποτε μεν εγίνετο η πρώτη κρούσις, κανείς δεν ημπορούσε ν' αντισταθή εναντίον ιππέων,όχι μόνον γενναίων, αλλά και φερόντων θώρακα, αλλ' οσάκις περιεκυκλώνοντο υπό μεγάλου πλήθους, περιήρχοντο εις σοβαρόν κίνδυνον, λόγω του ότι αι εχθρικαί δυνάμεις ήσαν πολλαπλάσιαι,εις τρόπον ώστε τελικώς κρίνοντες, ότι δεν είναι εις θέσιν να επιχειρούν τοιαύτα τολμήματα απέναντι τόσης αριθμητικής υπεροχής, τα παρήτησαν.

101. Ο Σιτάλκης ήλθεν εις διαπραγματεύσεις προς τον Περδίκκαν περί των λόγων, οι οποίοι επροκάλεσαν την εκστρατείαν, και επειδή οι Αθηναίοι δεν προσήλθαν με τον στόλον των προς βοήθειαν, διότι δεν επίστευαν ότι θα ήρχετο και εκείνος (περιωρίσθησαν δε μόνον εις την αποστολήν δώρων και πρέσβεων), απέστειλεν εν μέρος του στρατοί εις την Χαλκιδικήν και την Βοττικήν, και αφού ηνάγκασε τους κατοίκους να κλειστούν εντός των τειχών των, ήρχισε να ερημώνη την χώραν των. Αλλ' ενώ ήτο στρατοπεδευμένος εις τα μέρη αυτά, οι προς Νότον κατοικούντες Θεσσαλοί και οι κάτοικοι της Μαγνησίας και οι άλλοι υπήκοοι των Θεσσαλών και όλοι οι μέχρι των Θερμοπυλών Έλληνες εκυριεύθησαν από φόβον, μήπως ο στρατός του προελάση και εναντίον των, και ήρχισαν να ετοιμάζωνται. Και προς βορράν άλλωστε, εκυριεύθησαν επίσης από φόβον οι πέραν του Στρυμόνος κατοικούντες ανεξάρτητοι πεδινοί Θράκες, οι Παναίοι δηλαδή, οι Οδόμαντοι, οι Δρώοι, και οι Δερσαίοι. Αλλά και μακρότερον ακόμη, μεταξύ των Ελλήνων, όσοι ήσαν εχθροί των Αθηναίων, επροκάλεσεν ανησύχους συζητήσεις, μήπως παρασυρόμενος από αυτούς, λόγω της συμμαχίας, προελάση και εναντίον των. Αλλ' ο Σιτάλκης, εις το μεταξύ, ησχολείτο εις την ερήμωσιν όχι μόνον της Χαλκιδικής και της Βοττικής, αλλά και της Μακεδονίας συγχρόνως, την οποίαν εξηκολούθει κατέχων. Και επειδή όχι μόνον κανείς από τους σκοπούς της εισβολής του δεν επετύγχανεν, αλλά και ο στρατός του και τρόφιμα δεν είχε και, από την κακοκαιρίαν εταλαιπωρείτο, επείσθη επί τέλους από τον Σεύθην, τον υιόν του Σπαραδόκου, ο οποίος ήτο ανεψιός του και είχε την μεγίστην μετ' αυτόν επιρροήν, να επιστρέψη εις τα ίδια άνευ αναβολής. Τον Σεύθην, εξ άλλου, είχε προσεταιρισθή ο Περδίκας, υποσχόμενος εις αυτόν κρυφίως να του δώση εις γάμον την αδελφήν του και επί πλέον και προίκα. Πεισθείς ο Σιτάλκης, επέστρεψε με τον στρατόν του εσπευσμένως εις τα ίδια, αφού είχε μείνει εν συνόλω τριάντα ημέρας, από τας οποίας οκτώ κατηνάλωσεν εις την Χαλκιδικήν. Και ο Περδίκκας ύστερον έδωσεν εις γάμον την αδελφήν του Στρατονίκην εις τον Σεύθην, σύμφωνα με την υπόσχεσίν του. Τοιαύτη υπήρξεν η πορεία και το τέλος της εκστρατείας του Σιτάλκου.

http://taxalia.blogspot.com/2010/06/blog-post_5192.html#ixzz0sBUCbZdx

ποίημα : Το δέντρο, το μήλο και ο Νεύτωνας.

ευρήματα ελληνιστικής περιόδου στην Τουρκία

Στρατηγικό αβαθές και στη ΝΑ Τουρκία http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/06/blog-post_5011.html#ixzz0rydp6pGS

Η ονειρεμένη Πόλη μας αλλοτριωμένη από τον βάρβαρο κύρη με τον φτωχό λαό

Εισαγγελική έρευνα για την Θάλεια Δραγώνα

http://taxalia.blogspot.com/2010/06/blog-post_801.html#ixzz0rSpwTIIZ

Ιστορική Ημερίδα στην Καππαδοκία

Διοργάνωση : Πανελλήνια Ένωση Καππαδοκικών Σωματείων (ΠΕΚΣ)
Μήνυμα της Προέδρου της Ελεγκτικής Επιτροπής της ΠΕΚΣ, Μαρία Παπαδοπούλου

εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Σάββατο 19 Ιουνίου 2010, σελ 10η.
http://files.eleftheria.gr/pdf/%7B6E04F9D2-86FF-43EF-9CA3-399EE19A6525%7D_19-6-2010%20FILO.pdf

Συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου της ΟΠΣΕ

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010, ώρα 17:00,
Γραφεία ΟΠΣΕ, Αθήνα.
Εισηγήσεις από τον Πρόεδρο κ. Θανάση Λαγοδήμο.
Θέματα από το μέλος του 11μελούς ΔΣ κ. Μαρία Παπαδοπούλου.

Η Πρόεδρος, ο Πρόεδρος και η Γραμματέας της ΠΕΚΣ

Από τις επίσημες επισκέψεις των εκπροσώπων της ΠΕΚΣ,

Φανάρι, 2009.

Μαρία Παπαδοπούλου, Φάνης Ισακίδης, Βασιλική Παπαδοπούλου.

Συνθήκη Λωζάνης : 24 Ιουλίου 1923

Καλοκαίρι 1923: Υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης και παράλληλη διευθέτηση των πληθυσμών. Ανταλλαγή υποχρεωτική όλων των Ελληνικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας (1.650.000 άτομα!) με τους Τουρκόφωνους Μοσουλμανικούς πληθυσμούς της Ελλάδας (670.000 άτομα! )
1914- Απονομή συντάγματος καθώς και πρώτα σημάδια αναταραχών στο εσωτερικό της Οθωμανικής Διοίκησης. ʼνθηση για την Ελληνική Μειονότητα στην Κωνσταντινούπολη
1919- Απαρχή του κινήματος των Νεοτούρκων σε πολιτικό επίπεδο. Εισβολή του Ελληνικού Στρατού στην Μικρά Ασία και ελπίδες για ένωση μελλοντικά με την Ελλάδα. Ο πληθυσμός της Ελληνικής Μειονότητας στην Κων/πολη αγγίζει τα 290.000 άτομα στο απόγειο του μετά απο την ʼλωση του 1453.
1921- Πρώτες ήττες του Ελλήνικού στρατού και φοβίες για το μέλλον στην Ομογένεια της Πόλης. Αύξηση του πληθυσμού στην Ίμβρο και Τένεδο.
1922- Μικρασιατική καταστροφή και απότομη συσόρευση πληθυσμού στην Κων/πολη. 400.000 ΄Ελληνες βρίσκονται στην Πόλη. Αναμονή για διευθέτηση του ζητήματος της ανταλλαγής πληθυσμών.
1923Καλοκαίρι 1923: Υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης και παράλληλη διευθέτηση των πληθυσμών. Ανταλλαγή υποχρεωτική όλων των Ελληνικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας (1.650.000 άτομα!) με τους Τουρκόφωνους Μοσουλμανικούς πληθυσμούς της Ελλάδας (670.000 άτομα! (ανισορροπία κατά 55% εις βάρος της Ελλάδας). Εξαίρεση η Ελληνική Μειονότητα της Κων/πολης (125.000 κάτοικοι / μόνιμοι κάτοικοι Κων/πολης, Πριγκηπονήσων και περιχώρων προ του 1919) καθώς και οι κάτοικοι της Ίμβρου και Τενέδου (6.000 κάτοικοι). Στον αντίποδα στην Ελληνική πια (Δυτική) Θράκη οι 110.000 Μουσουλμάνοι που χαρακτηρίστηκαν επίσημα σαν ”Μουσουλμανική” μειονότητα.
1930Συμφωνία Κεμάλ Ατατούρκ και Βενιζέλου για τους ΄Ελληνες κατοίκους της Κων/πολης που διέθεταν Ελληνικά διαβατήρια. Ελεύθεροι να παραμείνουν στην Τουρκία χωρίς να υποχρεούντα ισε οποιαδήποτε ανταλλαγή. Μελλοντική ανανέωση της Συμφωνίας μετά απο 50 χρόνια (1980)
1942Η Τουρκία απέχει απο τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά επιβάλλει Φόρο Περιουσίας στις Μειονότητες (και σε μερικούς επιφανής Τούρκους) για να αποκτήσει περισσότερα έσοδα. Τεράστιες Ελληνικές περιουσίες χάνονται. Πρώτα σημάδια φθοράς για την Ελληνική Μειονότητα.
1955Διοργάνωση των αναταρραχών του Σεπτεμβρίου. Οι μεγάλοι διωγμοί της 6ης προς 7η Σεπτεμβρίου μένουν σαν την πιο βαριά σκιά άρνησης πολιτιστικής συνύπαρξης απο πλευράς τουρκικού κράτους. Ο πρώτος μεγάλος διωγμός του Ελληνικού στοιχείου έχει αρχίσει.
1960Ίδρυση του Κυπριακού κράτους. Πρώτα σχέδια απο την Τουρκική κυβέρνηση για τον εκτουρκισμό της Ίμβρου και της Τενέδου.
1964Η Τουρκία σε αντίδραση για τα διαφαινόμενα επισόδεια μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων Κυπρίων στη Κύπρο επιβάλλει άρνηση στην τήριση της Συμ φωνία του 1930 και έτσι απελαύνει 12.000 Έλληνες κατοίκους της Πόλης που κατείχαν Ελληνική Υπηκοότητα. Αμηχανία της Ελλάδας αφού η Τουρκία αναταρράσει τις ισορροπίες αναφορικά με την Συνθήκη της Λωζάνης.Σύνταξη του περιβόητου Kararname χαρτιού απώλειας Περιουσιών των Ελλήνων υπηκόων. Τεράστιες Ελληνικές περιουσίες πέφτουν στα χέρια του Τουρκικού κράτους.
1971Σε παράβαση της Συνθήκης της Λωζάνης η Τουρκία κλείνει την Σχολή της Χάλκης που είναι Θεολογικό Ίδρυμα που εφοδιάζει με ιερωμένους το Πατριαρχείο και τις εκκλησίες της Πόλης.
Μέχρι σήμερα…
Για να διαβάσετε την Συνθήκης της Λωζάνης πατήστε ΕΔΩ
info@asxetos.gr http://www.asxetos.gr/

Έκθεση στον Λούβρο υποδέχεται τον Μέγα Αλέξανδρο!

Περίπου 700 έργα θα ταξιδέψουν από τη Θεσσαλονίκη στο μουσείο του Παρισιού για μια μεγάλη έκθεση με θέμα τον θρυλικό στρατηλάτη και την αρχαία Μακεδονία
Έκθεση στον Λούβρο υποδέχεται τον Μέγα Αλέξανδρο! Σε μια μεγάλη έκθεση η οποία θα εγκαινιαστεί τον Οκτώβριο του 2011, η αρχαία Μακεδονία και το διάσημο τέκνο της θα βρεθούν στο επίκεντρο του γαλλικού- και όχι μόνο- ενδιαφέροντος. Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, δεδομένης της ακτινοβολίας του προσώπου του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του μύθου που τον συνοδεύει αλλά και λόγω του τεράστιου αριθμού αρχαίων έργων- 668 για την ακρίβεια- που πρόκειται να ταξιδέψουν από τη Θεσσαλονίκη στο Παρίσι για αυτή την έκθεση; «Αρχαία Μακεδονία.
Στο βασίλειο του Μεγάλου Αλεξάνδρου» είναι ο τίτλος της και για τη διοργάνωσή της συνεργάζεται το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. Η παρουσίαση θα γίνει στην κεντρική αίθουσα περιοδικών εκθέσεων του Λούβρου, έκτασης 1.200 τ.μ. Ενα άκρως ενδιαφέρον στοιχείο εξάλλου, για το ελληνικό κοινό αυτή τη φορά, είναι η ανταπόδοση του Λούβρου με έκθεση έργων τα οποία θα παρουσιασθούν σε πέντε μουσεία της Θεσσαλονίκης το 2012, στην επέτειο των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της πόλης.
Γλυπτά, κεραμική, κοσμήματα, αντικείμενα μεταλλοτεχνίας, γυάλινα αγγεία, νομίσματα και επιγραφές θα περιλαμβάνει η έκθεση, η οποία, σημειωτέον, προετοιμάζεται συστηματικά εδώ και δύο χρόνια. Σύμφωνα με το σκεπτικό, η ανάπτυξη του θέματος θα γίνει με εννέα ενότητες που ακολουθούν χρονολογική σειρά. Παρ΄ ότι λοιπόν προτάσσεται η ανακάλυψη της αρχαίας Μακεδονίας με αναφορές στους μεγάλους αρχαιολόγους οι οποίοι έφεραν στο φως τις Αιγές, την Πέλλα και το Δίον, στη συνέχεια η ιστορία πιάνεται από την αρχή: από τη Μακεδονία της εποχής του Χαλκού ως την αρχαϊκή εποχή, όταν και διαμορφώνεται το μακεδονικό βασίλειο. Από την εξάπλωσή του στον ελλαδικό χώρο ως την κατάκτηση της Ανατολής από τον Αλέξανδρο και ως την ελληνιστική εποχή με τα βασίλεια των διαδόχων του.
Ιδιαίτερες ενότητες αναφέρονται στον καθημερινό βίο των Μακεδόνων, στις τέχνες, στη θρησκεία, στις τελετουργίες και στις ταφικές πρακτικές. Η ρωμαϊκή κυριαρχία στη Μακεδονία αποτελεί εξάλλου χωριστή ενότητα, ενώ η έκθεση ολοκληρώνεται με τον μύθο του Αλέξανδρου. Ακόμη το τμήμα τεκμηρίωσης του Λούβρου ετοιμάζει μια ταινία ωριαίας διάρκειας σχετικά με τους αρχαιολογικούς χώρους της Μακεδονίας αλλά και με αντικείμενα που είναι χαρακτηρισμένα ως αμετακίνητα - ως εκ τούτου δεν μπορούν να ταξιδέψουν στο Παρίσι. Η έκθεση θα διαρκέσει ως τον Φεβρουάριο του 2012.
Το Βήμα, ΜΑΡΙΑ ΘΕΡΜΟΥ .

Μελέτη τεχνικού Έργου και Δημόσιος Διαγωνισμός : 3ο έργο Ύδρευσης του Θησέα

Έργο : Αντικατάσταση Δικτύων Ύδρευσης (Β' ΦΑΣΗ)
Προϋπολογισμός : 625.185,89 ευρώ

Χρηματοδότηση : ΘΗΣΕΑΣ & Δ.Π.

Η Πρόεδρος της Επιτροπής Διαγωνισμού
www.kosmoslarissa.gr/files/pdf/9-6-2010_p10.pdf

I Love ΘΕΣΣΑΛΙΑ !

Aνάρτηση ρεπορτάζ στο Ιστολόγιο ΑΝΤΙΒΑΡΟ

Ανακοινώσεις
Μήνυμα για την 91η επέτειο μνήμη της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου 19.05.2010
από την Πρόεδρο της ΕΚΕ ΟΠΣΕ, Μαρία Παπαδοπούλου

άρθρο : Ελλάδα, Δύση και στρατηγικά ψευδοδιλήμματα

του Γεωργίου Ε. Σέκερη

Αφότου συνεστήθη, το νεοελληνικό κράτος αναζητεί στηρίγματα και πρότυπα – στον ευρωπαϊκό χώρο αρχικά, και εν συνέχεια στον ευρύτερο ευρωατλαντικό. Χάρις δε στον δυτικό αυτόν προσανατολισμό και παρά τις αναπόφευκτες απογοητεύσεις μας – συνήθως οφειλόμενες σε δικές μας αδυναμίες και αστοχίες – επιτύχαμε την εδαφική επέκταση, τη γεωπολιτική εδραίωση και, σε σημαντικό βαθμό, τον πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό εκσυγχρονισμό της χώρας μας.Τον τελευταίο, ωστόσο, καιρό πυκνώνουν στον δημόσιο διάλογο τα φληναφήματα περί αναζήτησης «εναλλακτικών στρατηγικών συμμαχιών». Οι οποίες, μετά από αποκρυπτογράφηση της σχετικής φιλολογίας – και εφόσον αντιπαρέλθουμε την εκφεύγουσα της κοινής λογικής και παραπέμπουσα στην Αλβανία του Χότζα «κινεζική λύση», ή τα περί συνεργασίας με τους Ιρανούς αγιατολάδες παρανοϊκά – περιορίζονται στην εξής μία: το πάλαι ποτέ αποκαλούμενο «ξανθό γένος».

Βέβαια, σε ό,τι αφορά στη στάση της Ρωσίας έναντι των ελληνικών συμφερόντων τα διδάγματα της ιστορίας, παλαιότερης και πρόσφατης δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά. Κατά καιρούς, ο Τούρκος υπήρξε ασφαλώς o κοινός μας εχθρός. Όμως, το γνωμικό «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» έχει όλως σχετική ισχύ. Ο «Μόσκοβος» χρησιμοποίησε ανέκαθεν τους εντόπιους Σλάβους ως μέσο προώθησης της επιρροής του στα Βαλκάνια – εκ των πραγμάτων εις βάρος του Ελληνισμού. Και συνακόλουθα επιχείρησε συστηματικά να υποσκάψει και τον οικουμενικό χαρακτήρα του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Μετά δε τον Β! Παγκόσμιο Πόλεμο ανεδείχθη σε θανάσιμη απειλή κατά της ανεξαρτησίας και ακεραιότητας της ελληνικής επικράτειας. Ενώ, ούτε επί οθωμανικής αυτοκρατορίας, ούτε εν συνεχεία, οι δικές μας επιλογές επηρέασαν ποσώς τις σχέσεις του με την Τουρκία Οι οποίες κυμαίνονται μεταξύ περιόδων σύγκρουσης και προσέγγισης – και, κατά τα λοιπά, διανύουν αυτή τη στιγμή φάση αύξουσας συνεργασίας.
***
Μήπως, όμως, παρά τις απαισιόδοξες αυτές διαπιστώσεις, το σημερινό διεθνές περιβάλλον ευνοεί τη σύναψη μιας στενής ελληνορωσικής στρατηγικής σύμπραξης, επ’ ωφελεία των εθνικών μας συμφερόντων; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό συναρτάται προφανώς με τα δύο κρίσιμα ζητούμενα που είναι, αφ΄ ενός, οι δυνατότητες της Ρωσίας και, αφ’ ετέρου, οι διαθέσεις της.
Ως προς τις τελευταίες αυτές διαθέτουμε ανησυχητικά δείγματα γραφής. Συνεπής προς την ειρημμένη παραδοσιακή της πρακτική σε σχέση με το σλαβικό στοιχείο της περιοχής μας, η Μόσχα έσπευσε να αναγνωρίσει μεταξύ των πρώτων τα Σκόπια ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» – αγνοώντας τους φραστικούς κεραυνούς του τότε προέδρου της δημοκρατίας Κ. Καραμανλή. Και, έχοντας ασφαλώς κατά νουν τις σχέσεις της με την Άγκυρα – πολύ σημαντικότερες γι’ αυτήν από τις ελληνορωσικές, τόσο υπό γεωπολιτικό, όσο και υπό οικονομικό πρίσμα – αλλά και τις αεροναυτικές της σκοπιμότητες, αποφεύγει επιμελώς να τοποθετηθεί έναντι των ελληνικών θέσεων για το εύρος των χωρικών υδάτων και του εναέριου χώρου στο Αιγαίο. Ενώ, η κυπριακή πολιτική της αποσκοπεί κατά κύριο λόγο στην απόσπαση της Μεγαλονήσου από τη δυτική επιρροή και, κατά συνέπειαν, έχει διαχρονικά αντιταχθεί στην ένωση έστω και μέρους της Κύπρου με την Ελλάδα.
Ωστόσο, ακόμη και αν το επιθυμούσε, η Ρωσία δεν θα ήταν σε θέση να αποβεί αξιόπιστο στρατηγικό έρεισμα για τη χώρα μας. Δεν είναι πλέον και δεν πρόκειται – τουλάχιστον στο ορατό μέλλον – να ξαναγίνει «υπερδύναμη». Παραμένει ασφαλώς το μόνο κράτος που διαθέτει πυρηνικό οπλοστάσιο συγκρίσιμο με το αμερικανικό. Πλην όμως, ως έχουν σήμερα τα πράγματα, τα πυρηνικά, ενώ αποτελούν εγγύηση ασφάλειας έναντι ενδεχόμενου εισβολέα, δεν προσφέρονται για προβολή ισχύος εκτός συνόρων. Δεν είναι δηλαδή χρησιμοποιήσιμα ως μέσο πίεσης ή ακόμη λιγότερο παρέμβασης στα διεθνή δρώμενα. Κάτι που οι Αμερικανοί έχουν από καιρό αντιληφθεί – με επακόλουθο να δίνουν όλο και μεγαλύτερη έμφαση στις συμβατικές τους δυνάμεις.
Με τις αντίστοιχες ρωσικές, όμως, να παρουσιάζουν κρίσιμες αδυναμίες – όπως κατέδειξαν και οι επιχειρήσεις του Αυγούστου 2008 στον Καύκασο. Ενώ, συγκρινόμενη με τις ΗΠΑ, αλλά και με την ανερχόμενη Κίνα, η Ρωσική Ομοσπονδία υστερεί καθοριστικά ως προς άλλους δύο, μείζονες συντελεστές ισχύος: τον δημογραφικό και τον οικονομικό. Καθώς ο πληθυσμός της, μόλις 143 εκατομμύρια στα μέσα της δεκαετίας – άνω του 10% των οποίων συγκροτούν οι, κατά κύριο λόγο στον ανήσυχο Βόρειο Καύκασο διαβιούντες, Μουσουλμάνοι – προβλέπεται να έχει, έως το 2030, συρρικνωθεί ακόμη και στα 115 εκατομμύρια. Ενώ οικονομικά παραμένει δέσμια των υδρογονανθράκων και των πρώτων υλών της – γεγονός που, σε συνδυασμό και με τις θεσμικές της αδυναμίες, την καθηλώνει στην κατηγορία των «αναπτυσσόμενων» χωρών.
Τι είδους στρατηγική στήριξη θα ήταν, επομένως, σε θέση να μας προσφέρει η υπαρκτή αυτή Ρωσία – σε αντιδιαστολή με την υποθετική ευφάνταστων σεναριογράφων; Εφόσον δεν αντιβαίνουν στις νατοϊκές και ευρωκοινοτικές δεσμεύσεις μας, ενέργειες, όπως η κατά το δυνατόν στενότερη συνεργασία με τη Μόσχα στον τομέα της ενέργειας και γενικότερα της οικονομίας, η επιλεκτική ελληνορωσική διπλωματική σύμπραξη, και η, σύμφωνα με τις ανάγκες μας, προμήθεια ρωσικού πολεμικού υλικού για τις ένοπλες δυνάμεις μας, ασφαλώς ενδείκνυνται. Δεν συνιστούν όμως εναλλακτική, έναντι του δυτικού μας προσανατολισμού, στρατηγική επιλογή.
***
Με άλλες λέξεις, η Δύση αποτελεί το μόνο ασφαλές αγκυροβόλιο για το ελληνικό σκάφος. Το ΝΑΤΟ, με άξονα την αμερικανική υπερδύναμη, εξακολουθεί να δεσπόζει στρατηγικά στην ευρύτερη περιοχή μας – και συνεπώς επηρεάζει καθοριστικά το πλαίσιο διαχείρισης των εθνικών μας θεμάτων. Ενώ η οδυνηρή οικονομική και όχι μόνο περιπέτεια που διερχόμαστε έχει καταστήσει εμφανή και στον πιο απληροφόρητο τη σημασία της Κοινοτικής Ευρώπης για την Ελλάδα.
Δεν χωρεί αμφιβολία ότι και οι δύο θεσμικοί πυλώνες του ευρω-ατλαντικού κόσμου δοκιμάζονται – ο ευρωπαϊκός μάλιστα περισσότερο από τον διατλαντικό. Η αξιοπιστία της Ατλαντικής Συμμαχίας ως φορέα συλλογικής ασφάλειας στο παγκοσμιοποιημένο διεθνές περιβάλλον κρίνεται εν πολλοίς στο αφγανικό εγχείρημα. Και η χρηματοπιστωτική κρίση ανέδειξε τις οργανικές αδυναμίες του ευρωκοινοτικού οικοδομήματος. Το πιθανότερο ωστόσο είναι ότι ΝΑΤΟ και ΕΕ θα συνεχίσουν να διαδραματίζουν τον κεντρικό ρόλο τους στις ευρωατλανικές εξελίξεις, καθότι ουσιαστικά αναντικατάστατα. Εν πάση δε περιπτώσει, η Ελλάδα ανήκει στις χώρες που έχουν το μεγαλύτερο συμφέρον οι δύο αυτοί δυτικοί φορείς να μακροημερεύσουν. Η αμερικανική υπερδύναμη είναι, προφανώς, σε θέση να στηρίξει τα παγκόσμια συμφέροντά της εν ανάγκη και χωρίς τη σύμπραξη των Ευρωπαίων συμμάχων της. Ορισμένα δε ευρωκοινοτικά κράτη – κατ’ εξοχήν, η Βρετανία, η Γερμανία, και η Γαλλία – διαθέτουν αρκετούς πόρους, ώστε να διεκδικήσουν αυτοδύναμα ουσιαστικό μερίδιο επιρροής στον διεθνή στίβο. Για την Ελλάδα, όμως η δυτική αλληλεγγύη είναι αποφασιστικής σημασίας. Η συμμετοχή μας στους δυτικούς φορείς μάς προσφέρει αναντικατάστατο δίχτυ ασφαλείας και καθοριστικής σημασίας προσαύξηση διεθνούς ειδικού βάρους. Όσοι υποτιμούν τα οφέλη αυτά πάσχουν από γεωπολιτική τύφλωση.
Υπό το πρίσμα δε αυτό, ιδιαίτερα επιζήμιος είναι ο άκριτος αντιαμερικανισμός – συνήθως αιχμή του δόρατος ενός ευρύτερου αντιδυτισμού – που δυστυχώς περισσεύει στον ελληνικό δημόσιο διάλογο. Και αντιλαμβάνεται μεν κανείς την αγωνιώδη προσπάθεια των νοσταλγών της σοβιετίας να καλλιεργήσουν στην κοινή γνώμη αντιαμερικανικά και γενικότερα αντιδυτικά ανακλαστικά ως σωσίβιο για τα κατά τα άλλα καταποντισθέντα ιδεολογήματά τους. Εκπλήσσουν, όμως, όσοι υιοθετούν και προπαγανδίζουν τις αυτοκαταστροφικές αυτές δοξασίες εν ονόματι, υποτίθεται, του ελληνικού εθνικού συμφέροντος. Δίνουν την εικόνα ανθρώπου που πριονίζει το κλαδί στο οποίο κάθεται.
Διότι το ελληνικό εθνικό συμφέρον είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη δυτική μας ταυτότητα – νατοϊκή και κοινοτική. Η Ελλάδα επέτυχε μεταπολεμικώς την οικονομική της ανάπτυξη – και απέφυγε την τραγική μοίρα των βόρειων γειτόνων μας – σε πολύ μεγάλο βαθμό χάρις, αρχικά στη διμερή αμερικανική και, μέσω των έργων υποδομής, τη νατοϊκή στήριξη, και εν συνεχεία στον πακτωλό που εισέρρευσε παντοιοτρόπως από την Κοινοτική Ευρώπη. Σήμερα δε και πάλι η Δύση – Αμερικανοί και Ευρωπαίοι δια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και, κυρίως, η ΕΕ – έρχεται αρωγός μιας ελληνικής οικονομίας, η οποία, με δική μας πρωτίστως ευθύνη, βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Και η οποία, εν απουσία της αρωγής αυτής, θα είχε ήδη καταβαραθρωθεί – συμπαρασύροντας και την εσωτερική πολιτική και κοινωνική μας τάξη, αλλά και τη διεθνή θέση της χώρας μας.
***
Τουλάχιστον εξ ίσου πολύτιμα, ωστόσο, είναι τα πλεονεκτήματα που η παρουσία μας στους δυτικούς θεσμούς μάς προσέφερε επί δεκαετίες και εξακολουθεί να μας προσφέρει και μεταψυχροπολεμικώς έναντι των γεωπολιτικών μας εταίρων ή ανταγωνιστών – αρκεί να τα αξιοποιούμε.
Επί παραδείγματι, πριν από δέκα οκτώ χρόνια, η ΕΕ μας παρουσίασε λύση του προβλήματος των Σκοπίων καλύπτουσα το σύνολο των ουσιαστικών μας ανησυχιών. Την απορρίψαμε, με αποτέλεσμα η «σκοπιανοποίηση» της εξωτερικής μας πολιτικής να μας στερήσει, μεταξύ άλλων, της δυνατότητας να ασκήσουμε την αναλογούσα στον ελληνικό παράγοντα και ανταποκρινόμενη στα ελληνικά συμφέροντα επιρροή κατά τη διαμόρφωση της νέας βαλκανικής σκηνής. Ενώ, και σήμερα, σημαντικότατος μοχλός στη διάθεσή μας για την προώθηση τής – λιγότερο, σημειωτέον, ικανοποιητικής από εκείνη του «πακέτου Πινέιρο» – ρύθμισης του Σκοπιανού που διαπραγματευόμαστε.υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών είναι η νατοϊκή και ευρωκοινοτική μας ιδιότητα και ειδικότερα το εξ αυτής απορρέον «βέτο».
Η ιδιότητα δε αυτή προσλαμβάνει όλως ιδιαίτερη βαρύτητα προκειμένου για τις σχέσεις μας με την Τουρκία. Μιλώντας την 23η Ιανουαρίου 1987 στη Βουλή, ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου – ένας πολιτικός, τον οποίο δύσκολα θα χαρακτήριζε κανείς «φιλοατλαντικό» – δήλωνε τα ακόλουθα: «Είναι βέβαιο ότι...η [ελληνοτουρκική] σύγκρουση θα ήταν περίπου αναπόφευκτη, εάν η Ελλάδα έβγαινε από το ΝΑΤΟ.» Εννοώντας, προφανώς, ότι το νατοϊκό πλέγμα, με την καθοριστική συμμετοχή των ΗΠΑ, λειτουργεί αποτρεπτικά έναντι ακραίων τουρκικών ενεργειών εναντίον μας. Ενώ, σε μικρότερο ασφαλώς βαθμό, στη συγκράτηση των Τούρκων έχει συμβάλει και η φιλοδοξία τους να ενταχθούν στην Κοινοτική Ευρώπη.
Ωστόσο, η δυτική επιρροή επί της Άγκυρας έχει όρια – και τα τελευταία μάλιστα χρόνια βαίνει φθίνουσα. Ιδίως μετά τη δεύτερη εκλογική του νίκη τον Ιούλιο 2007, το κυβερνών πολιτικό Ισλάμ ανέπτυξε δεσμούς με ομόδοξές του, υπό ευρεία έννοια, κυβερνήσεις, τις οποίες η Δύση αντιμετωπίζει καχύποπτα ή και ως ενεργό κίνδυνο. Τον «νεο-οθωμανισμό» δε αυτόν του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης ευνοεί σε επίπεδο λαϊκής ψυχολογίας, πέραν της θρησκευτικής συγγένειας, και η – ευεξήγητη, κατά τα άλλα, και, κατά την άποψη του γράφοντος, δικαιολογημένη – απροθυμία των Κοινοτικών Ευρωπαίων να στέρξουν στην τουρκική ένταξη.
Η τουρκική κυβερνητική ηγεσία αρνείται, βέβαια, ότι τα κίνητρά της είναι θρησκευτικά ή ότι στρέφει τα νώτα στον δυτικό κόσμο. Υποστηρίζει ότι η Τουρκία παραμένει πιστός νατοϊκός σύμμαχος, ότι προσβλέπει πάντοτε στην ευρωκοινοτική της ένταξη – και ότι απλώς διεκδικεί ρόλο αντίστοιχο προς την αύξουσα οικονομική και στρατιωτική της ισχύ και γεωπολιτικό βάρος. Ενέργειες, όμως, όπως η θεαματική σκλήρυνση της τουρκικής στάσης της έναντι του Ισραήλ, το καλόπιασμα των απεχθών στους Δυτικούς ηγετών του Σουδάν και της Τεχεράνης, και, πιο πρόσφατα, η ενεργός τουρκική ανάμειξη στο Ιρανικό κατά τρόπο εξ αντικειμένου ανταγωνιστικό των δυτικών θέσεων και χειρισμών τούς θέτουν προ οξέων διεθνοπολιτικών διλημμάτων. Ενώ μένει να φανεί κατά πόσον η Άγκυρα διαθέτει επαρκές εκτόπισμα, ώστε να αψηφά επί μακρόν την Ουάσιγκτον και τη Δύση γενικότερα ατιμωρητί. Με την αμφίσημη, σημειωτέον, και ριψοκίνδυνη αυτή πολιτική να προκαλεί αύξουσες ανησυχίες, αλλά και να βάλλεται όλο και περισσότερο, και εντός της ίδιας της Τουρκίας.
Η αντιπαράθεση δε αυτή περί τις τουρκικές εξωτερικές επιλογές παρουσιάζει προφανές ενδιαφέρον και για τη χώρα μας. Πλέον επιθυμητή από τη σκοπιά μας έκβαση θα ήταν η παραμονή της γείτονος στον ευρύτερο δυτικό χώρο, με παράλληλη ρύθμιση των ευρω-τουρκικών σχέσεων κατά τρόπο που η Άγκυρα να προσδεθεί μεν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς ωστόσο να αποκτήσει την υπέρογκη επιρροή στα κέντρα κοινοτικών αποφάσεων, που, λόγω των μεγεθών της, θα εξασφάλιζε ως πλήρες μέλος. Ευτυχώς δε μια τέτοια εξέλιξη είναι και η πιθανότερη. Διότι, η Τουρκία μάλλον δεν αντέχει την έξοδο από το δυτικό σύστημα – και άλλωστε τυχόν κίνηση του πρωθυπουργού Ερντογάν προς αυτή την κατεύθυνση θα προκαλούσε την αποσταθεροποίηση και πιθανώς και την ανατροπή της κυβέρνησής του. Ενώ, στο κλίμα ιδίως που έχει δημιουργήσει η χρηματοπιστωτική και θεσμική κρίση στους κόλπους της ΕΕ, η «ειδική σχέση» τείνει να καταστεί μονόδρομος. Βέβαια, στην – απίθανη, πρέπει και πάλι να τονισθεί – περίπτωση που θα απομακρυνόταν από τη Δύση, η Τουρκία θα απέβαινε σαφώς πιο απρόβλεπτη και, υπό ελληνικό ειδικότερα πρίσμα, πιο επικίνδυνη. Από την άλλη, όμως, οι δυτικοί μας σύμμαχοι θα είχαν τότε πρόσθετους λόγους να μας στηρίξουν.
***
Εν κατακλείδι: Η μόνη ρεαλιστική επιλογή για την Ελλάδα στον διεθνή χώρο είναι η ευρω-ατλαντική. Αξιόπιστες εναλλακτικές λύσεις δεν υφίστανται. Ωστόσο, ο δυτικός μας προσανατολισμός μακράν απέχει του να αποτελεί πανάκεια. Η απόδοσή του θα εξαρτηθεί από την ικανότητά μας να τον εντάξουμε σε ένα ευρύτερο πλαίσιο εθνικής στρατηγικής – η επιτυχής, όμως, υλοποίηση της οποίας προϋποθέτει την ανασύνταξη των εθνικών μας δυνάμεων και ειδικότερα την αναμόρφωση του προβληματικού ελληνικού κράτους.

http://www.diplomatikoperiskopio.com/index.php?option=com_content&view=article&id=571:2010-06-03-09-36-22&catid=45:2008-05-31-14-23-49&Itemid=72

Aνάρτηση άρθρου στο Ιστολόγιο e-Pontos

Τετάρτη, 09 Ιουνίου 2010
Μήνυμα για την 91η επέτειο μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου
από την Πρόεδρο της ΕΚΕ ΟΠΣΕ, Μαρία Παπαδοπούλου

άρθρο : Ελληνική Γενοκτονία , του Σωτηρίου Χ. Γεωργιάδη

Εξοντώσεις και διώξεις γηγενών Ελληνικών πληθυσμών σε εδάφη υπό Οθωμανικό-Τουρκικό έλεγχο. Μια αγνοημένη πραγματικότητα.
Κατά τον Samuel Totten (Teaching about Genocide, Social Science Record 1987) και τον G.S.Graber (The Armenian Genocide 1915, έκδοση 1996, σελίδα 175), οι περισσότεροι νεκροί και θύματα τον 20 αιώνα δεν προκλήθηκαν από πολέμους, αλλά από Γενοκτονίες από τις οποίες εξοντώθηκαν περί τα 120.000.000 άτομα, ήτοι περί τα 85.000.000 περισσότερα από τους νεκρούς όλων των πολέμων του ιδίου αιώνα.
Κατά την Encyclopaedia Britannica (έκδοση 1998), οι νεκροί όλων των εμπολέμων στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (Β΄ ΠΠ), ήταν αθροιστικά της τάξεως των 35.000.000. Οι υπολογισμοί βασίζονται κατ΄ ανάγκη και σε εκτιμήσεις. Στις περιπτώσεις Γενοκτονιών γίνονται συστηματικές προσπάθειες από τους γενοκτόνους να εξαφανίσουν κάθε στοιχείο και ίχνος των εγκληματικών και αποτρόπαιων πράξεών τους, ώστε να καθίσταται δύσκολη έως αδύνατη η τεκμηρίωση των εγκλημάτων τους, τα οποία άλλωστε αρνούνται και αποκρύπτουν συστηματικά. Στα θύματα των Γενοκτονιών πρέπει να προστεθούν αμέτρητα άλλα, που επέζησαν μεν, αλλά ξεριζώθηκαν από τις εστίες τους, εκπατρίστηκαν, υποχρεώθηκαν να αλλάξουν θρησκευτικές πεποιθήσεις, κλονίσθηκε σοβαρότατα η υγεία τους και έχασαν τις περιουσίες τους και τους συγγενείς τους.

Το 1948 η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών πήρε απόφαση, που τέθηκε σε εφαρμογή από το 1951, βάσει της οποίας η Γενοκτονία χαρακτηρίζεται ως τιμωρούμενο έγκλημα, που αφορά σε πληθυσμιακές ομάδες και περιλαμβάνει ηθελημένη θανάτωση, πρόκληση σοβαρών σωματικών ή πνευματικών κακώσεων, δημιουργία συνθηκών διαβιώσεως που αποβλέπουν στην εξόντωση, απαγόρευση της αναπαραγωγής του ανθρωπίνου είδους και παιδομάζωμα.
Οι Γενοκτονίες είναι εγκλήματα που οργανώθηκαν συστηματικά από κεντρικές εξουσίες και όχι περιστασιακά από μεμονωμένες ομάδες ατόμων. Η Γενοκτονία η οποία έχει ξεσηκώσει τη μεγαλύτερη κατακραυγή και έγινε περισσότερο γνωστή, είναι αυτή εις βάρος των Εβραίων, κατά το Β΄ ΠΠ, που απετέλεσε πολιτική του κυβερνώντος Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος της Γερμανίας. Θύματά της υπήρξαν δυστυχώς και άλλες μειονότητες, όπως οι Αθίγγανοι, που όμως δεν τους επιφυλάχθηκε μεταπολεμικά ανάλογη αναγνώριση και δεν δόθηκε ιδιαίτερη δημοσιότητα στην συστηματική τους εξόντωση.
Κατά την Encyclopaedia Britannica (έκδοση 1998), ο Ρώσος ιστορικός Roy Medvedev υπελόγισε το 1989 ότι από τους λαούς της Σοβιετικής Ενώσεως, ο Στάλιν, απόλυτος άρχοντας ως Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος γιά 30 και πλέον χρόνια, από το 1922 μέχρι τον θάνατό του το 1953, εξολόθρευσε περί τα 20.000.000 Σοβιετικούς πολίτες. Αυτοί εξοντώθηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, και υποχρεωτικής κολεκτιβοποιήσεως, καθώς και με εκτελέσεις ή με αναγκαστική ασιτία (π.χ. Ουκρανία 1932-33), ενώ ακόμη 20.000.000 άτομα, περισσοτέρων των 50 μη Ρωσικών ως επί το πολύ εθνικών μειονοτήτων, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονταν και Έλληνες, ήταν θύματα φυλακίσεων, εξοριών και αναγκαστικών εκτοπίσεων, κυρίως στη Σιβηρία και την κεντρική Ασία. Κατά προσεγγιστικούς υπολογισμούς της Encyclopaedia Britannica, οι ολικές απώλειες της Σοβιετικής Ενώσεως σε νεκρούς μαχητές, λόγω του Β΄ ΠΠ, ήταν μικρότερες από τις εκκαθαρίσεις του Στάλιν, ανερχόμενες σε περίπου 18.000.000 στρατιωτικούς.
Εκτεταμένες Γενοκτονίες έγιναν σε πολλές περιπτώσεις παλαιότερα από το Οθωμανικό και μετέπειτα από το Τουρκικό κράτος, ενώ ακόμη και στον 20 αιώνα συνεχίστηκαν οργανωμένες Γενοκτονίες, που μεθοδεύτηκαν από το κόμμα των Νεοτούρκων, το οποίο σχηματίστηκε από το 1908, όπως και από τις μετεξελίξεις του. Θύματα κατά τον περασμένο αιώνα των Γενοκτονιών των Νεοτούρκων, που επικρατεί ακόμη στη σημερινή Τουρκία, υπήρξαν οι εντόπιοι χριστιανικοί κυρίως πληθυσμοί, όπως οι Αρμένιοι, οι Ασσύριοι και οι Έλληνες την περίοδο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (Α΄ ΠΠ) 1914-18, αλλά και τα έτη 1922, 1955 και 1974. Την τελευταία δεκαπενταετία οι Κούρδοι, που είχαν χρησιμοποιηθεί στη Γενοκτονία εις βάρος των χριστιανικών πληθυσμών της Τουρκίας, έγιναν οι ίδιοι θύματα Γενοκτονίας εκ μέρους των Τούρκων. Σε ότι αφορά τους Ελληνικούς πληθυσμούς της Τουρκίας, υπενθυμίζεται ότι ξεριζώθηκαν οριστικά και ολοκληρωτικά από τις πατροπαράδοτες εστίες τους οι Πόντιοι και Ίωνες, που είχαν εγκατασταθεί εκεί από 3.000 περίπου χρόνια, καθώς και πλέον πρόσφατα, οι Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως το 1955.
Είναι αξιοσημείωτο ότι η παγκόσμια κατακραυγή και καταδίκη γιά τις Γενοκτονίες περιορίζεται μόνο σε εκείνες των Εθνικοσοσιαλιστών Γερμανών κατά των Εβραίων, ενώ όλες οι άλλες του 20 αιώνα, περνούν αδιαμαρτύρητα και χωρίς συνέπειες. Όπως είναι γνωστό, η επίσημη Τουρκική θέση είναι ότι δεν υπήρξε καμία Γενοκτονία, είτε Αρμενική, είτε Ασσυριακή, είτε Ελληνική. Τα τελευταία χρόνια ακόμη και ορισμένοι Τούρκοι Ακαδημαϊκοί όπως ο Τανέρ Ακτσάμ (Taner Akçam) έχουν αναγνωρίσει τον ρόλο που έχει παίξει η «Ειδική Οργάνωση» (Teşkilat-Mahsusa), η πρώτη Τουρκική μυστική υπηρεσία πληροφοριών στον 20 αιώνα, στη Γενοκτονία του χριστιανικού πληθυσμού. Η «Ειδική Οργάνωση» είναι ή μητρική οργάνωση της Τουρκικής μυστικής υπηρεσίας (MİT). Οι Νεότουρκοι επίσης είχαν αποφασίσει να βγάλουν από τις φυλακές εγκληματίες και να τους οργανώσουν κάτω από την επίβλεψη της «Ειδικής Οργάνωσης».
Πως αντιμετωπίζει η σημερινή Ελληνική Πολιτεία τις Γενοκτονίες
Η Ελληνική Βουλή με το Νόμο 3218/2004 έχει καθιερώσει την 27 Ιανουαρίου κάθε έτους, ως ημέρα μνήμης όλων των Ελλήνων Εβραίων μαρτύρων του Ολοκαυτώματος του Β΄ ΠΠ και η Ελληνική Πολιτεία έχει αναγείρει γιά όλα αυτά τα θύματα ανάλογο Μνημείο. Η Ελλάδα δεν έχει ακόμη αναγνωρίσει επίσημα την Ελληνική Γενοκτονία, δεν έχει καθορίσει ενιαία ημέρα ετήσιας μνήμης του συνόλου των θυμάτων της Ελληνικής Γενοκτονίας και δεν έχει αναγείρει κοινό Μνημείο γιά όλα ανεξαρτήτως τα θύματα της Ελληνικής Γενοκτονίας, ήτοι των Ελλήνων του Πόντου, της Θράκης της Μικράς Ασίας κτλ.
Προεδρικό Διάταγμα, το οποίο μετά τριετείς δισταγμούς και καθυστερήσεις εκδόθηκε το 2001, σε εφαρμογή του Νόμου 2645 του 1998, ορίζει την 14η Σεπτεμβρίου κάθε έτους ως ημέρα εθνικής μνήμης της Γενοκτονίας από το Τουρκικό Κράτος μόνο των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και υποβαθμίζει τις εκδηλώσεις σε επίπεδο Νομαρχιών. Ανάλογο Διάταγμα ορίζει διαφορετική ημερομηνία στη μνήμη της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.
Σε πρόσφατο συγκινητικό μνημόσυνο του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος, για τα θύματα της Γερμανικής θηριωδίας κατά τον Β΄ ΠΠ, παρέστησαν, ως όφειλαν, πολλοί υψηλόβαθμοι εκπρόσωποι της Κυβερνήσεως και των Κομμάτων, οι οποίοι λάμπουν συνήθως διά της απουσίας τους από ανάλογες εκδηλώσεις μνήμης για τα αμέτρητα θύματα της Ελληνικής Γενοκτονίας, που έχει συντελεσθεί πολλές φορές τους περασμένους αιώνες μέχρι και το 1974, σε γηγενείς Ελληνικούς πληθυσμούς εδαφών ελεγχομένων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία παλαιότερα, στη συνέχεια δε από την Τουρκία και πάντοτε υπό τη διοργάνωση, τον έλεγχο και την καθοδήγηση της εκάστοτε κεντρικής Οθωμανικής ή Τουρκικής εξουσίας.
Το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών ακολουθώντας το ευρύτερο ρεύμα έχει και αυτό επιδείξει επιλεκτική ευαισθησία στη Γενοκτονία των Εβραίων, γνωστότερη ως Ολοκαύτωμα. Έτσι επιμελήθηκε και χρηματοδότησε την συγγραφή και έκδοση βιβλίου με τίτλο “Documents on the History of Greek Jews”. Εν τούτοις παραμέλησε και δεν ασχολείται με την διάδοση στοιχείων που αναφέρονται στις κατά καιρούς Γενοκτονίες χριστιανικών και Ελληνικών πληθυσμών, τα οποία σπανίζουν στις Βιβλιοθήκες των ανά την Ελλάδα και τον κόσμο εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων και Διπλωματικών Αποστολών, ενώ αποκρύπτονται και διαστρεβλώνονται συστηματικά με Τουρκικές μεθοδεύσεις.
Αυτά συμβαίνουν στη σημερινή Ελλάδα που παραβλέπει και υποβαθμίζει την Ελληνική Γενοκτονία, όταν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον Νοέμβριο του 2000 με Ψήφισμά του, αλλά και η Γαλλία με τον Νόμο 2001-70, που δημοσιεύτηκε στην αρχή του 2001, αναγνώρισαν την Γενοκτονία των Αρμενίων, χάρις στις συστηματικές ενέργειες και την ενημέρωση της κοινής γνώμης σε Ευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα, που κάνουν επιτυχώς οι Αρμένιοι.
Στοιχεία για την Ελληνική Γενοκτονία
Υπάρχουν πολλά σκόρπια ιστορικά στοιχεία για την Ελληνική Γενοκτονία. Μερικά από τα σημαντικότερα παρουσιάζονται συγκεντρωμένα στο Internet Site του Βραζιλιάνου Roberto Lopes, που δεν έχει Ελληνικές ρίζες, και βρίσκονται στη διεύθυνση http://www.HellenicGenocide.org καθώς επίσης και στο Internet Site του Αμερικανικού Πανεπιστημίου του Michigan: "Before the Silence" Archival news reports Series: http://www.umd.umich.edu/dept/armenian/bts, στο οποίο συμπράττει ενεργά και η Ελληνικής καταγωγής Αμερικανίδα Σοφία Κόστος, αφορά στις Γενοκτονίες Αρμενίων και Ελλήνων και παρουσιάζει συναφή δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου, της περιόδου που συνέβησαν. Το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών δεν συμβάλλει στην προβολή των στοιχείων αυτών.
Ενδεικτικά παρατίθενται ακολούθως μερικά τελείως άγνωστα μέχρι τώρα στο ευρύτερο κοινό αλλά πολύ χαρακτηριστικά στοιχεία για την Ελληνική Γενοκτονία από τα Αρχεία της Δανίας, όπως τα παρουσιάζει ο Δρ Ράτσος Άγγελος Ντόνεφ (rdonef@optusnet.com.au) Οι παρακάτω επιστολές συντάχθηκαν στα Αγγλικά από τον Δανό Πρόξενο στη Σμύρνη το 1914, πριν από τον Α΄ ΠΠ και πολύ πριν από την καταστροφή της Σμύρνης από τα Τουρκικά στρατεύματα και τον εξανδραποδισμό των Ελλήνων κατοίκων της το 1922. Παρατίθεται η μεν πρώτη επιστολή πλήρης και για οικονομία χώρου οι άλλες δυο περιληπτικά.

Πρώτη Επιστολή
Βασιλικό Προξενείο Δανίας
19 Ιουνίου 1914
Σμύρνη
Ημερολόγιο Τόμ. 72 – Αρ. 5
Ταραχές στην πόλη Αϊδιν [Τραλλέων]
Αξιότιμε Κύριε,
Έχω την τιμή να επιβεβαιώσω την επιστολή μου της 16 του τρέχοντος και να αναφέρω στην Εξοχότητα σας τα ακόλουθα.
Περίπου πριν 3 μήνες ο Γενικός Κυβερνήτης της Σμύρνης εκτελώντας, όπως καταλαβαίνω, οδηγίες του Υπουργείου [Εσωτερικών], επιθεώρησε κωμοπόλεις που βρίσκονται στις ακτές αυτής της περιοχής. Φαίνεται ότι κατά τη διάρκεια αυτής της διοικητικής περιοδείας έδωσε ημιεπίσημες εντολές στον κυβερνήτη [kaymakam] της επαρχίας να αναγκάσει τους Έλληνες κάτοικους να εκκενώσουν την περιοχή. Δεν υπήρξε διαταγή για την απέλαση, αλλά οι Τούρκοι κρατικοί λειτουργοί αναμενόταν να χρησιμοποιήσουν υποχθόνια καταπιεστικά μέτρα, που είναι τόσο γνωστά σε αυτούς.
Παρόμοιες οδηγίες, όπως καταλαβαίνω, δόθηκαν τους κυβερνήτες των άλλων παραθαλάσσιων επαρχιών.
Αφορμή για αυτά τα μέτρα ήταν, εξ όσων συμπεραίνω, ότι όσο καιρό οι Έλληνες έχουν στην κατοχή τους τη Χίο και τη Μυτιλήνη, η παρουσία ομοεθνούς πληθυσμού στην αντίπερα παραλία, αποτελεί πηγή κινδύνου για την Αυτοκρατορία. Ως αποτέλεσμα αυτών των οδηγιών, κηρύχτηκε αμέσως αυστηρός αποκλεισμός και πάρθηκαν πολλά και διάφορα μέτρα, τα οποία υποχρέωσαν τον πληθυσμό να εγκαταλείψει τις περιοχές του και τα σπίτια του.
Καθώς οι ραγιάδες Έλληνες μαζεύτηκαν στα χωράφια τους, αποφασίστηκε να ληφθούν πιο αυστηρά μέτρα.
Η μετανάστευση Θρακιωτών και Μακεδόνων [τούρκων] προσφύγων, έδωσε την ευκαιρία στους τοπικούς κρατικούς λειτουργούς για πιο σκληρά μέτρα.
Ένα από τα μέτρα προσδιόριζε μια ανακοίνωση, που εκδόθηκε σχετικά με την στέγαση των μουχατζίριδων [τούρκων προσφύγων] και όριζε ότι ένα δωμάτιο από κάθε τρία που ανήκαν στους ραγιάδες Έλληνες, πρέπει να δοθεί στους Τούρκους πρόσφυγες. Επί πλέον οι τοπικές κρατικές αρχές είχαν την υποχρέωση να εξασφαλίσουν ότι θα τηρηθούν αυτές τις διαταγές.
Τα αποτελέσματα εύκολα γίνονται αντιληπτά. Οι Έλληνες ραγιάδες αδυνατώντας να ζήσουν με τους «επισκέπτες» [δική μου έμφαση], άρχισαν να μεταναστεύουν, πουλώντας τις περιουσίες τους όσο, όσο, και ψάχνοντας για καινούργια γη προς χρήση τους. Ασφαλώς η διαδικασία ήταν αργή και σε μια περιοχή όπου οι χωρικοί έχουν λίγα χρήματα, ήταν φυσικά δύσκολη η ρευστοποίηση περιουσιών από την μια μέρα στην άλλη.
Οι τοπικές αρχές τότε αποφάσισαν να δράσουν και από τη Διοίκηση στάλθηκαν πιο αυταρχικές διαταγές.
Ως άμεσο αποτέλεσμα αυτών των διαταγών ήταν να σημειωθούν ταραχές στην περιοχή Έδρεμιτ, στην παραλία απέναντι από το βόρειο τμήμα της Μυτιλήνης.
Μετά από φανερούς υπαινιγμούς ότι θα ήταν σκόπιμο να φύγουν [οι Έλληνες] από τον τόπο τους και μετά από απειλές ότι θα φονευθούν εάν δεν φύγουν, οι απειλές άρχισαν να πραγματοποιούνται με την δολοφονία των χωρικών που γυρνούσαν από τα χωράφια τους και με ενέδρες εναντίον των κατοίκων των πόλεων.
Επικράτησε βασίλειο τρόμου και οι πανικοβλημένοι Έλληνες διεύφευγαν όσο γρήγορα μπορούσαν στο γειτονικό νησί, τη Μυτιλήνη.
Σύντομα η διαφυγή εξαπλώθηκε στις περιοχές Κεμέρ, Κιλισέκιοϊ, Κινίκ, Πέργαμος και Σόμα. Εξοπλισμένες συμμορίες βασιβοζούκιδων επιτέθηκαν στους κάτοικους, έκλεψαν τα ζωντανά τους, τους έδιωξαν από τα αγροκτήματά τους και τους τα πήραν βίαια.
Επακολούθησε λεηλασία, γυναίκες και κορίτσια βιάσθηκαν, μερικά πέθαναν από την κακομεταχείριση, παιδιά που ακόμα βύζαιναν εκτελέστηκαν ή σφαγιάσθηκαν με τις μάνες τους.
Αυτοί οι αιμοσταγείς απεσταλμένοι της «δήθεν συνταγματικής κυβέρνησης» που δεν αρκέστηκαν στον διωγμό των ραγιάδων, επιτέθηκαν τις περιουσίες των ξένων, έδιωξαν τους εργαζόμενους τους, έκλεψαν τα ζωντανά τους και λεηλάτησαν τα αγροκτήματα τους. Η απάντηση στα παράπονα που υποβλήθηκαν στις Αρχές, ήταν: «αφήστε τους ξένους να φύγουν και αγοράστε αγροκτήματα στη δική τους γη».
Από την Πέργαμο οι συμμορίες προχώρησαν στην περιοχή Ντίκιλι εκδιώκοντας τους κάτοικους και λεηλατώντας την πόλη. Μετά διασπάστηκαν και μερικές συμμορίες κατευθύνθηκαν προς τη Μενεμένη και άλλες πήγαν προς το νότο στην περιοχή Φωκαίων.
Στην περιοχή της Μενεμένης, λεηλάτησαν τα χωριά του Αλιαγά και Γκερένκιοϊ και οι φοβισμένοι κάτοικοι διέφυγαν προς κάθε κατεύθυνση.
Στο χωριό Σερένκιοϊ της ίδια περιοχής οι κάτοικοι ήταν αποφασισμένοι να αντισταθούν και μια γερή μάχη έλαβε χώρα, η οποία κράτησε από τις 08.30 το βράδυ μέχρι τις 01.00 το πρωί, όταν τα πυρομαχικά των χωρικών τελείωσαν. Μια σκληρή σωματική μάχη ακολούθησε, όπου οι αμυνόμενοι - μικρή μειοψηφία - έπεσαν υπερασπίζοντας ηρωικά τη ζωή τους και την τιμή των γυναικών τους.
Οι λίγοι επιζώντες που ξέφυγαν, αναζήτησαν άσυλο στην Μενεμένη, την οποία την απειλούσαν οι συμμορίες, αλλά καθώς αυτή η πόλη είχε περίπου 20.000 κάτοικους, δεν τόλμησαν να της επιτεθούν. Πάντως ικανοποιήθηκαν, πυροβολώντας τους κάτοικους που προσπάθησαν να ξεφύγουν από την πόλη. Έτσι οι κάτοικοι αποφάσισαν να διαφύγουν, αλλά πριν φύγουν, ελπίζοντας ίσως ακόμη σε μια λύση, αποφάσισαν να διώξουν πρώτα τις γυναίκες και τις κόρες τους.
Στις 13 του τρέχοντος μηνός, περίπου 700 γυναίκες και 300-400 παιδιά ήλθαν στον σιδηροδρομικό σταθμό με σκοπό να πάρουν το τρένο για τη Σμύρνη, αλλά η κυβέρνηση έδωσε εντολή να μην τους δοθούν εισιτήρια και το τρένο πέρασε χωρίς να σταματήσει.
Οι σκηνές που ακολούθησαν είναι απερίγραπτες τα δάκρυα και οι κραυγές των γυναικών, τα κλάματα των παιδιών, οι προσπάθειες των ανδρών να προσπαθούν να σταματήσουν το τρένο όλα αποδείχθηκαν μάταια. Η χωροφυλακή τους ανάγκασε να απομακρυνθούν και με μαύρη απόγνωση στην καρδιά τους και λύπη για μια ακόμη φορά κατευθύνθηκαν προς το σπίτια που είχαν εγκαταλείψει.
Λίγα μίλια πιο κάτω στο χωριό Ουλουτζάκ οι βασιβοζούκηδες απομάκρυναν όλα τα ζωντανά που άνηκαν στους Έλληνες και με την απειλή θανάτου τους διέταξαν να εγκαταλήψουν το χωριό. Οι άτυχοι χωρικοί ήταν διατεθειμένοι να συμμορφωθούν με τις αυθαίρετες διαταγές, όμως για μια ακόμη φορά, με εντολή του Νομάρχη (Βαλί), απαγορεύτηκε στο σταθμάρχης να εκδώσει εισιτήρια και τα τρένα πέρασαν χωρίς να σταματήσουν.
Φοβισμένοι να επιστρέψουν, στριμώχτηκαν για δυό μέρες και νύχτες στην περιοχή του σταθμού, μάταια καλώντας τους επιβάτες των τρένων που περνούσαν να τους σταλθεί βοήθεια.
Θα πάρω το θάρρος να συνεχίσω την αναφορά μου σε μερικές ημέρες, μόλις φθάσουν αξιόπιστες λεπτομέρειες από την περιοχή.
Εν τω μεταξύ, παραμένω πιστός υπηρέτης της Εξοχότητάς σας.
Υπογραφή

Δεύτερη Επιστολή (Περίληψη)
Βασιλικό Προξενείο Δανίας
Σμύρνη 25 Ιουνίου 1914
Στην δεύτερη επιστολή ο Δανός Πρόξενος συνεχίζει την αφήγηση των γεγονότων. Μεταξύ άλλων αναφέρει ότι οι βιαιότητες απλώθηκαν και νοτιότερα της Μενεμένης και ότι ο ίδιος είδε 11 πτώματα ανδρών και γυναικών στην παραλία, ότι όλα τα Ελληνικά μαγαζιά λεηλατήθηκαν και ότι δεν είναι σε θέση να προσδιορίσει των ακριβή αριθμό των νεκρών.
Ο Δανός Πρόξενος επίσης αναφέρεται στη δύσκολη κατάσταση που επικρατεί στις περιοχές Φωκαίων, Καρα-Μπουρνού, Κάτω Παναγιά, Τσέσμε [Ερυθρών] και Αλάτσατα. 13.000 Έλληνες ήδη εκδιώχθηκαν από τον Τσέσμε, όπου παρέμεναν 300 Έλληνες μόνο. Κανένας Έλληνας δεν είχε μείνει στην Αλάτσατα από τις 13.500 Έλληνες εκεί [που ζούσαν πριν τις αναταραχές].
Εκτός από τις δολοφονίες, ο Πρόξενος υπολόγισε ότι γύρω στους 70 με 80.000 Έλληνες εκδιώχθηκαν από την περιοχή. Υπολογίζει τις ζημιές στο Ελληνικό στοιχείο γύρω στις 2 εκατομμύρια Αγγλικές λίρες.
Η ενδιαφέρουσα πληροφορία σε αυτήν την επιστολή είναι ότι ο Ταλαάτ Πασάς, ο παντοδύναμος Υπουργός Εσωτερικών και μέλος της διοικούσας τριανδρίας της νεοτουρκικής κυβέρνησης, περιόδευσε στην περιοχή και έκανε ομιλίες. Στις ομιλίες του υποσχέθηκε επανόρθωση και ασφάλεια. Ο Δανός Πρόξενος λέει χαρακτηριστικά ότι οι υποσχέσεις του Ταλαάτ Πασά είναι μια φάρσα, γιατί οι εναπομείναντες Έλληνες δεν τολμούν να ξεμυτίσουν από τα σπίτια τους.

Τρίτη Επιστολή (Περίληψη)
Βασιλικό Προξενείο Δανίας
Σμύρνη 26 Μαΐου 1915
11 μήνες μετά από τη δεύτερη επιστολή στο θέμα αυτό, ο Δανός Πρόξενος περιγράφει ότι η κατάσταση δεν έχει αλλάξει για τους Έλληνες και προμηνύει δυσάρεστες εξελίξεις. Ο Πρόξενος διέβλεψε λιμοκτονία μέσα σε 3-4 μήνες, όμως με κανέναν τρόπο δε θα μπορούσε να προβλέψει το τέλος της Ελληνικής παρουσίας στην Μικρά Ασία, μετά από παρουσία χιλιετηρίδων.
Επίλογος
Εάν η Γενοκτονία των Αρμενίων είχε αναγνωρισθεί και καταδικαστεί από την παγκόσμια κοινότητα όταν συνέβη, δεν θα διέθετε αργότερα το γνωστό επιχείρημα ο Χίτλερ, που μεταχειρίστηκε ισχυριζόμενος «Ποίος θυμάται την εξόντωση των Αρμενίων», όταν στον Β΄ ΠΠ αποφάσιζε να πραγματοποιήσει το Ολοκαύτωμα των Εβραίων και ίσως η Γενοκτονία των Εβραίων να είχε αποτραπεί.
Η αναγνώριση των Γενοκτονιών και ο σεβασμός προς τις μνήμες των θυμάτων του Ολοκαυτώματος και των λοιπών Γενοκτονιών του παρελθόντος, δεν είναι εμπόδιο στη ανάπτυξη φιλικών σχέσεων μεταξύ των σημερινών λαών. Άριστο παράδειγμα αποτελούν οι τωρινές ομαλότατες σχέσεις Ισραήλ-Γερμανίας.
Οι κατά καιρούς κεντρικές Οθωμανικές και Τουρκικές Αρχές, με την ανοχή της παγκόσμιας κοινότητας, μεθόδευσαν όχι μία Γενοκτονία, όπως οι Γερμανοί κατά το Ολοκαύτωμα στον Β΄ ΠΠ, αλλά επανειλημμένες μέχρι το 1974 Γενοκτονίες, εις βάρος τοπικών Ελληνικών πληθυσμών, σε περιοχές υπό την κυριαρχία τους, με πάμπολλα αθώα θύματα.
Ελπίζεται ότι η σημερινή Ελληνική Κυβέρνηση θα φροντίσει επί τέλους για την οφειλόμενη αναγνώριση της Ελληνικής Γενοκτονίας και την ανέγερση κοινού Μνημείου για το σύνολο των θυμάτων της, που εκτός των Μικρασιατών περιλαμβάνει, Ποντίους, Θράκες και άλλους.

http://www.diplomatikoperiskopio.com/index.php?option=com_content&view=article&id=572:2010-06-03-13-16-39&catid=53:2008-06-14-16-50-37&Itemid=82

επιστολή : Ο δημοκρατικός διάλογος δεν φιμώνεται – Η Θράκη δεν είναι χώρος επικίνδυνων πειραματισμών

1. Η απάντηση του Υπουργείου Παιδείας στα προτοσέλιδα δημοσιεύματα του Τύπου (ΕΘΝΟΣ, ΠΑΡΟΝ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ [23.05.2010], ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ [22/29.05.2010], αναφορικά με τις επιστολές μας περί τουρκοποίησης της εκπαίδευσης στη Θράκη,
2. Η απάντησή μας στο ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ του Υπουργείου, για ενημέρωσή σας.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
-----
25/05/2010
Απαντώντας σε πρωτοσέλιδα του Κυριακάτικου Τύπου περί «Φερετζέ στα σχολεία της Θράκης» και «Προώθησης του Γενιτσαρισμού», κάνουμε τις παρακάτω διευκρινήσεις, ξεκαθαρίζοντας ότι:
1. - Στόχος είναι η ενίσχυση της ελληνομάθειας ανάμεσα στα παιδιά της μουσουλμανικής μειονότητας. Κάθε ηθελημένη ή αθέλητη πρόκληση σύγχυσης με αβασάνιστα σχόλια και επιπόλαιες κρίσεις επί του θέματος, είναι πολλαπλώς επιζήμια.
2. - Με την εν λόγω, προκήρυξη διασφαλίζουμε την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, που διδάσκουν σε παιδιά της μειονότητας, ώστε να αποκτήσουν τα αναγκαία γλωσσολογικά και παιδαγωγικά εργαλεία για την καλύτερη εμπέδωση της ελληνομάθειας των μαθητών τους, την καλύτερη επίδοσή τους και την ένταξη τους στην ελληνική κοινωνία ως ισότιμων πολιτών. Η άριστη γνώση της Ελληνικής είναι προϋπόθεση ένταξης και επιτυχίας.
3. - Η εν λόγω πρόσκληση, αποτελεί τη συνέχεια μίας επιτυχημένης πολιτικής που ξεκίνησε όταν ο σημερινός Πρωθυπουργός ήταν Υπουργός Παιδείας και ακολούθησαν έκτοτε όλοι οι Υπουργοί Παιδείας όλων των μέχρι σήμερα Κυβερνήσεων.
4. - Οι μαθητές - μέλη της μουσουλμανικής κοινότητας, πρέπει με σωστή μέθοδο να διδάσκονται, ώστε να μαθαίνουν την Ελληνική γλώσσα. Οι μαθητές αυτοί φοιτούν είτε στα μειονοτικά είτε στα δημόσια σχολεία. Οι εκπαιδευτικοί τους (μειονοτικών και δημόσιων σχολείων) χρειάζεται να κατέχουν τις μεθόδους διδασκαλίας της ελληνικής, ως γλώσσας που δεν είναι η μητρική των παιδιών.
5. - Η εκμάθηση της τουρκικής γλώσσας ως γλώσσας επιλογής και μόνον (όπως και οι άλλες ξένες γλώσσες) στα δημόσια σχολεία της Θράκης είναι θεσμοθετημένη από το 2005 και επ’ αυτού δεν αλλάζει το παραμικρό.
6. - Δεν προσφέρονται όλα τα θέματα για εντυπωσιασμό. Η κρισιμότητα ορισμένων, επιβάλλει την «κόκκινη γραμμή» της ευθύνης για όλους.

Από το Γραφείο Τύπου

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ (25.05.2010)
ΣΤΑ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ (22 και 23 Μαΐου 2010)
ΠΕΡΙ ΤΟΥΡΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ
Γεώργιος Π. Παύλος
Ξάνθη 27 Μαΐου 2010
«Ο δημοκρατικός διάλογος δεν φιμώνεται – Η Θράκη δεν είναι χώρος επικίνδυνων πειραματισμών»

Η πρόσφατη απάντηση του Υπουργείου Παιδείας στην κριτική μας, όσον αφορά στην εκπαιδευτική πολιτική για τους μουσουλμάνους μαθητές της Θράκης καθώς και η διαχείριση τα τελευταία 13 χρόνια, τριών προγραμμάτων ΕΠΕΑΕΚ εκπαιδευτικής στήριξης μουσουλμανοπαίδων στη Θράκη από την ομάδα του πανεπιστημίου Αθηνών με επιστημονικά υπεύθυνες τις Καθηγήτριες κ.κ. Θάλεια Δραγώνα και Άννα Φραγκουδάκη, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα του γεγονότος ότι στις επίσημες αρμόδιες εκθέσεις η Ελλάδα ευημερεί αλλά ταυτόχρονα έφτασε στην οικονομική της κατάρρευση.
Έτσι, για το μεν Υπουργείο Παιδείας τα πάντα είναι άριστα στη διαχείριση της εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων στη Θράκη, αλλά εμείς είμαστε τραγικοί μάρτυρες ότι η Θράκη αρχής γενομένης από την εκπαιδευτική πολιτική του ελληνικού Υπουργείου Παιδείας οδεύει βήμα προς βήμα στη διχοτόμησή της ή ακόμα χειρότερα στην εθνική της «γκριζοποίηση» και «κυπροποίηση». Επειδή δε η παιδεία και η εκπαίδευση είναι η βάση –τουλάχιστον από εκπαιδευτικής απόψεως- κάθε κοινωνικής δυναμικής, οι κ.κ. Θάλεια Δραγώνα και Άννα Φραγκουδάκη φέρουν ακέραια την ευθύνη, τουλάχιστον από εκπαιδευτικής απόψεως, για ό,τι μέλλει γενέσθαι στη Θράκη στα επόμενα χρόνια.
Και επειδή δεν μπορούμε να κρύβουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί, όπως επιλέγει να πράττει η σημερινή διοίκηση του Υπουργείου Παιδείας, θα παρουσιάσουμε ακολούθως συνοπτικά όλες τις πτυχές του προβλήματος, προκειμένου η ελληνική Πολιτεία και η ελληνική κοινωνία να λάβουν τα μέτρα των, πριν έρθει η καταιγίδα που η κακή διαχείριση των πραγμάτων θα επιφέρει. Όπως θα φανεί ακολούθως, θα πρέπει άμεσα και τώρα ο Πρωθυπουργός της χώρας να επέμβει, προκειμένου να επανασχεδιαστεί η εκπαιδευτική πολιτική στη Θράκη πριν η εθνική ζημία καταστεί ανεπανόρθωτη. Θα γίνει δε σαφές ότι η σημερινή ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας είναι τελείως ανεπαρκής να αντιμετωπίσει την υπάρχουσα κατάσταση, αφού η ίδια είναι μέρος του προβλήματος.
1. Όπως ισχυρίζεται το Γραφείο Τύπου του Υπουργείου Παιδείας, στόχος του είναι η ενίσχυση της ελληνομάθειας των παιδιών της μουσουλμανικής μειονότητας. Μας κατηγορεί δε για ηθελημένη ή άθελη πρόκληση σύγχησης και ότι προκαλούμε σύγχηση με αβασάνιστα σχόλια και επιπόλαιες κρίσεις που επιφέρουν πολλαπλη΄ζημία. Ας μιλήσουμε λοιπόν με αριθμούς, για να δούμε ποιος προκάλεσε και προκαλεί ζημία στη Θράκη.
Στα 3 ΕΠΕΑΕΚ που διαχειρίστηκαν οι κ.κ. Θ. Δραγώνα και Α. Φραγκουδάκη από το 1997 μέχρι σήμερα δαπανήθηκαν περίπου 20 εκατομμύρια ευρώ. Με τα χρήματα αυτά θα μπορούσαν να εργαστούν επί 10 χρόνια 200 νέοι άνεργοι πτυχιούχοιεκπαιδευτικοί κάθε ειδικότητας. Οι επιστήμονες αυτοί θα παρείχαν για 10 χρόνια 2 εκατομμύρια εκπαιδευτικές ώρες, θα εκπαίδευαν 4.000 μαθητές ανά έτος, άρα 40.000 μαθητές στα 10 χρόνια. Ακόμη, οι εκπαιδευτικοί αυτοί θα στελέχωναν για δέκα χρόνια 40 εκπαιδευτικές δομές για μαθητές και γονείς στις περιοχές ης Θράκης όπου διαβιούν μουσουλμάνοι πολίτες, με δυνατότητα καθημερινής 5ωρης εκπαίδευσης 100 ατόμων ανά δομή.
Δεδομένου δε, ότι η ελληνική Πολιτεία ουδέποτε εφείσθη χρημάτων για αντίστοιχες και μεγάλης εθνικής σημασίας δράσεις και δαπανούσε μέχρι σήμερα σε παράλληλες ενέργειες αντίστοιχα μεγάλα ποσά, οι κ.κ. Θ. Δραγώνα και Α. Φραγκουδάκη με το κύρος και την επιρροή των σε όλα τα Υπουργεία θα μπορούσαν να πετύχουν διπλασιασμό όλων των ανωτέρω δεικτών. Δυστυχώς όμως, όποιος συγκρίνει τους δείκτες αυτούς με τους δείκτες που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα του προγράμματος Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων (www.museduc.gr), μπορεί να καταλάβει αμέσως ότι, όχι μόνο εμείς δεν κάνουμε αβασάνιστα σχόλια, αλλά αντίθετα οι κ.κ. Θ. Δραγώνα και Α. Φραγκουδάκη δειαχειρίστηκαν επί 13 χρόνια χρήματα του ελληνικού δημοσίου χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα και χωρίς να λύσουν το πρόβλημα. Έτσι, σήμερα, όχι μόνον δεν έχει δοθεί λύση στο γλωσσικό και εκπαιδευτικό πρόβλημα της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης αλλά το Υπουργείο αναγκάζεται να προκηρύξει νέο πρόγραμμα ύψους 10 εκατομμυρίων ευρώ.
Μάλιστα, καταγγέλλουμε ότι η Προκήρυξη ήταν «φωτογραφικού» τύπου (βλ. επισυναπτόμενο κείμενο Προκήρυξης), επιπλέον δε, προχωρά σε ανήκουστες παραχωρήσεις που ξεφεύγουν από κάθε λογική και –αναντίρρητα- θα φέρουν την ελληνική Πολιτεία προ τετελεσμένων γεγονότων όσον αφορά το μέλλον της Θράκης. Καταγγέλλουμε ακόμη ότι, εκ των πραγμάτων, κύριος στόχος των κ. Θ. Δραγώνα και κ. Α. Φραγκουδάκη δεν ήταν η ελληνομάθεια και η εκπαιδευτική στήριξη των μουσουλμάνων μαθητών όπως ισχυρίζονται, αλλά πρωτίστως η προώθηση μιας δικής των διαπολιτισμικής ιδεολογίας και φιλοσοφίας, η οποία έχει δεχθεί πολλαπλές επιστημονικές κριτικές. Η διαπολιτισμική ιδεολογία και φιλοσοφία που ακολούθησαν μέχρι σήμερα όχι μόνον δεν οδηγεί στην εκπαιδευτική και κοινωνική ενσωμάτωση της μουσουλμανικής κοινωνίας στην υπόλοιπη ελληνική κοινωνία αλλά, αντίθετα, οδήγησε και οδηγεί κατ’ ουσίαν στην εκπαιδευτική της γκετοποίηση που ήδη έχει αρχίσει να ωριμάζει σε ευρύτερη κοινωνική και πολιτική γκετοποίηση και αποκλεισμό.
Είναι εγκληματικό λάθος να έχουν δαπανηθεί μέχρι σήμερα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ και να μην έχει προκύψει ούτε μια βιώσιμη δομή εκπαιδευτικής στήριξης στις περιοχές όπου διαβιούν μουσουλμάνοι πολίτες. Αναγκαζόμαστε να προβούμε σε δημόσια κριτική, όντες πεπεισμένοι ότι, οι κ.κ. Θ. Δραγώνα και Α. Φραγκουδάκη θα μπορούσαν –εάν ήθελαν- να έχουν εγκαθιδρύσει αναντίρρητα την ελληνική Πολιτεία ως φορέα αποτελεσματικής εκπαίδευσης και κοινωνικής στήριξης των μαθητών και των γονέων τους στα μουσουλμανικά χωριά της ορεινής Θράκης αλλά και όπου αλλού διαβιούν μουσουλμάνοι πολίτες. Αυτό δεν το έπραξαν, διότι -όπως αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων- δεν ήταν στόχος τους η αποτελεσματική και τελική λύση του εκπαιδευτικού προβλήματος στη Θράκη, αλλά η συνειδητή ή ασύνειδη προώθηση ενός κατ’ ουσίαν συγκεκαλυμμένου και ιδιότυπου διαπολιτισμικού ρατσισμού και διαπολιτισμικής αποξένωσης των Μουσουλμάνων της Θράκης από την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία. Τελικώς, οι κ.κ. Θ. Δραγώνα και Α. Φραγκουδάκη κατάφεραν με τις ιδεολογικές των προκαταλήψεις να γκετοποιήσουν την εκπαίδευση στη Θράκη προς όφελος, όχι της μουσουλμανικής κοινωνίας και της μορφωτικής της ανύψωσης, αλλά όσων επιδιώκουν την με κάθε τρόπο εκπαιδευτική, κοινωνική και πολιτική αυτονόμηση των Μουσουλμάνων της Θράκης.

2. Όσον αφορά στην Επιμόρφωση των Εκπαιδευτικών, αυτό δεν ήταν άλλο από ένα έξυπνο επιστημολογικό πρόσχημα για την προπαγανδιστική καθιέρωση της διαπολιτισμικής ιδεολογίας που προωθούν γενικότερα στην Κοινωνιολογία της Εκπαίδευσης οι κ.κ. Δραγώνα και Φραγκουδάκη. Διότι, άλλως, οι πτυχιούχοι των παιδαγωγικών σχολών θα πρέπει να δεχθούμε, ότι είναι ανεπαρκείς ως δάσκαλοι. Όμως όποιος έχει σχέση με τα θέματα εκπαίδευσης στα ελληνικά Α.Ε.Ι. θα διαπιστώσει ότι η Κοινωνιολογία της Εκπαίδευσης, η Διαπολιτισμική Εκπαίδευση αλλά και η Διδασκαλία της Ελληνικής ως Ξένης Γλώσσας αποτελούν βασικά μαθήματα στον προπτυχιακό κύκλο μαθημάτων των ελληνικών παιδαγωγικών σχολών. Όσοι δε, έχουμε υλοποιήσει αντίστοιχα εκπαιδευτικά προγράμματα για μειονότητες, αλλοδαπούς και ομογενείς, μπορούμε να βεβαιώσουμε το πολύ υψηλό γνωσιακό και επιστημονικό επίπεδο αλλά και το διδασκαλικό ήθος των πτυχιούχων των ελληνικών παιδαγωγικών σχολών. Είναι λοιπόν, προσβλητικό και παραπλανητικό να δαπανάται το 30% ή και περισσότερο των δαπανών για την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και να απαξιώνεται έτσι απροκάλυπτα η τριτοβάθμια δημόσια εκπαίδευση της χώρας.

3. Επιπλέον, ένα μεγάλο μέρος των δαπανών των προηγούμενων Προγραμμάτων ΕΠΕΑΕΚ αφορούσε στο σχεδιασμό νέων βιβλίων. Κι ενώ θα μπορούσε να αξιοποιηθεί με κατάλληλη προσαρμογή υπάρχον πλούσιο υλικό από εξειδικευμένες πανεπιστημιακές ομάδες ελληνικών Α.Ε.Ι., οι οποίες έχουν δημιουργήσει υψηλού επιπέδου εγχειρίδια για τη διδασκαλία της ελληνικής ως ξένης γλώσσας, ωστόσο και πάλι ο διαπολιτισμικός διαχωρισμός και η διαπολιτισμική γκετοποίηση που προωθούν οι κ.κ. Δραγώνα-Φραγκουδάκη με την παιδαγωγική των φιλοσοφία, εμπόδισε τη συνεργασία των με άλλες καταξιωμένες πανεπιστημιακές ομάδες Ελλήνων παιδαγωγών. Έτσι, όχι μόνον δεν αξιοποιήθηκε υπάρχουσα εμπειρία και διδακτικό υλικό, αλλά επιπλέον, οι δαπάνες για την επιμόρφωση εκπαιδευτών και για την εκ του μηδενός δημιουργία διδακτικού υλικού αποδυνάμωσαν και αποπροσανατόλισαν τον κύριο στόχο τέτοιων προγραμμάτων που δεν πρέπει να είναι άλλος από την ελληνική γλωσσική επάρκεια των μουσουλμάνων μαθητών και όλων των μουσουλμάνων συμπολιτών μας στη Θράκη και, ευρύτερα, την ενισχυτική διδασκαλία σε μαθητές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

4. Με τρόπο πλάγιο, η σημερινή διοίκηση του Υπουργείου Παιδείας αποποιείται της ευθύνης της για την εισαγωγή της τουρκικής στα Δημόσια Σχολεία και τη φορτώνει σε προηγούμενες διοικήσεις, χωρίς να φανερώνει ότι η Ειδική Γραμματέας κ. Θ. Δραγώνα και η κ. Αν. Φραγκουδάκη είναι τα τελευταία 13 χρόνια οι κύριες και μοναδικές χειραγωγοί του Υπουργείου Παιδείας, όσον αφορά στην διαπολιτισμική εκπαίδευση και την εκπαίδευση της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη. Αναφορικά δε, με την εισαγωγή της τουρκικής γλώσσας στα νηπιαγωγεία και στα δημόσια σχολεία της Θράκης, το Γραφείο Τύπου του Υπουργείου Παιδείας απαντά αποφεύγοντας να τοποθετηθεί επί της ουσίας, λέγοντας απλώς ότι αυτή έχει θεσμοθετηθεί από το 2005 και δεν άλλαξε επ’ αυτού το παραμικρό.
Ας δούμε όμως όλη την αλήθεια. Από το 1997 η ελληνική Πολιτεία εμπιστεύθηκε στις συναδέλφισσες Δραγώνα και Φραγκουδάκη τον σχεδιασμό της πολιτικής όσον αφορά στην Εκπαίδευση Μουσουλμανοπαίδων. Επομένως, ό,τι έχει υιοθετηθεί από την ελληνική Πολιτεία τα τελευταία 13 χρόνια στο ζήτημα αυτό είναι καρπός και επίτευγμα των σχεδιασμών και προτάσεων των συναδελφισσών αυτών, οι οποίες φέρουν και την πλήρη ευθύνη. Είναι δε σαφές ότι και η απόφαση του Υπουργείου το 2005 για την εισαγωγή της τουρκικής ως μάθημα επιλογής (αρχικά είχε προταθεί σε όλα τα δημόσια σχολεία της Ελλάδας) στα ελληνικά δημόσια σχολεία, ήταν και αυτό επίτευγμα και κατόρθωμα της καινοτόμου διαπολιτισμικής φιλοσοφίας που προωθούν όλα αυτά τα χρόνια οι συναδέλφισσες Δραγώνα-Φραγκουδάκη. Το τι σημαίνει βέβαια αυτό και το ότι αποτελεί αυτοκτονική πολιτική που προώθησαν οι ίδιες στη Θράκη, θα το αναπτύξουμε κατωτέρω.

5. Όσον αφορά στην εισαγωγή της τουρκικής γλώσσας στα νηπιαγωγεία και στα δημόσια σχολεία της Θράκης, μολονότι φαίνεται ως κάτι το αθώο, ωστόσο ο τρόπος με τον οποίο προωθείται, ιδίως μέσω της πρόσφατης προκήρυξης της 23ης Μαρτίου 2010 του Υπουργείου Παιδείας, αποτελεί εγκληματικό εκπαιδευτικό λάθος και είναι η αρχή για την συνολική εκπαιδευτική, κοινωνική και πολιτική διχοτόμηση και αυτονόμηση της Θράκης. Όσον αφορά στα νηπιαγωγεία η χρήση της τουρκικής για τα παιδιά των Πομάκων και των Τσιγγάνων συνιστά εγκληματικό εκπαιδευτικό και γενιτσαρικό διαπολιτισμό που εισάγεται και προωθείται σύμφωνα με τις επιλογές και τους σχεδιασμούς των κ.κ. Δραγώνα και Φραγκουδάκη.
Έτσι, η Ελλάδα αποφασίζει κατ’ ουσίαν την παραχώρηση όλων των Μουσουλμάνων της Θράκης στο τουρκικό Προξενείο και μέσω αυτού στον τουρκικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος –σύμφωνα και με το δόγμα Νταβούτογλου- αμφισβητεί την ελληνικότητα τόσο της Θράκης όσο και του ανατολικού Αιγαίου, χάριν του νέου διεθνούς στρατηγικού ρόλου της Τουρκίας. Και αυτό γίνεται χωρίς να λαμβάνεται διόλου υπ’ όψιν το γεγονός ύπαρξης και άλλων μητρικών γλωσσών στη μειονότητα, πέραν της τουρκικής γλώσσας, όπως η πομακική και η τσιγγάνικη.
Εάν δε, η ελληνική Πολιτεία αποδεχθεί, εντέλει, αυτόν τον σχεδιασμό των Καθηγητριών, αυτό θα συνιστά δείγμα πολιτικής σχιζοφρένειας. Διότι με εμμονή η ίδια αρνείται μέχρι σήμερα να αποδεχθεί το αίτημα της Τουρκίας για αναγνώριση εθνικής μειονότητας στη Θράκη. Εάν όμως όλοι οι Μουσουλμάνοι τουρκοποιούνται από την νηπιακή τους ηλικία με απόφαση του ελληνικού Υπουργείου Παιδείας, δεν κατανοούμε γιατί να εμμένουμε στην ορολογία «μουσουλμανική μειονότητα», όταν οι δύο όροι «μουσουλμανική» και «τουρκική» εκ των πραγμάτων θα ταυτίζονται. Έτσι, οι κ.κ. Δραγώνα - Φραγκουδάκη έχουν παγιδεύσει την ελληνική Πολιτεία σε μια σχιζοφρενική αυτοαντίφαση, ή –ακόμη χειρότερα- την έχουν παγιδεύσει σε μελλοντική εκούσια αυτοκατάλυση και απόσυρσή της από την Θράκη, ως κυρίαρχο κράτος.
Ακόμη, ας υποθέσουμε ότι με αυτή την παραχώρηση θα έληγε επιτέλους το πρόβλημα της ελληνοτουρκικής διένεξης για τη Θράκη και το Αιγαίο και θα φθάναμε σε πλήρη εξομάλυνση των σχέσεων. Κάτι τέτοιο ωστόσο, μόνον κάποιος απλοϊκός ή πολιτικά, ιστορικά και γεωπολιτικά ηλίθιος νους θα το πίστευε. Αντίθετα, αυτή η μονομερής ελληνική παραχώρηση χωρίς ουδεμία αντίστοιχη απόφαση της Τουρκίας για την εισαγωγή της ελληνικής ως μάθημα επιλογής στα δημόσια σχολεία της Τουρκίας, θα σημάνει τελικά την αρχή για γεωπολιτική γκριζοποίηση της Θράκης προκαλούμενη από την ίδια την ελληνική Πολιτεία.
Μακάρι να σφάλλαμε σε όλους αυτούς τους συλλογισμούς μας. Δυστυχώς όμως τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους και δείχνουν ότι δεν κάνουμε λάθος. Βέβαια, πέραν των γεωστρατηγικών αναλύσεων, η βίαιη και εκ των άνω τουρκοποίηση όλων των Μουσουλμάνων της Θράκης, παραβιάζει κάθε αίσθημα δημοκρατίας και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό, μάλιστα, θα αποτελέσει έναυσμα για τη δημιουργία μιας νέας γεωπολιτικής παραμέτρου, αφού ο διεθνής παράγοντας ή όποιος άλλος, θα έρθει αρωγός στη σημερινή προσπάθεια πολιτιστικής επιβίωσης των Πομάκων και των Τσιγγάνων, οι οποίοι νιώθουν να βιάζονται γλωσσικά, πολιτιστικά και κοινωνικά από την ελληνική Πολιτεία. Έτσι, θα αναπτυχθούν νέοι γεωπολιτικοί πόλοι έλξης.

6. Σχετικά με την παρατήρηση του Γραφείου Τύπου του Υπουργείου Παιδείας, ότι η νέα Προκήρυξη του 4ου στη σειρά Προγράμματος για την Εκπαίδευση των παιδιών της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη, είναι συνέχεια μιας επιτυχημένης πολιτικής που υιοθέτησε ο σημερινός Πρωθυπουργός και την ακολούθησαν έκτοτε όλοι οι Υπουργοί Παιδείας, πρέπει να επισημάνουμε τα ακόλουθα:
Πρώτον, τόσο ο Γιώργος Παπανδρέου ως Υπουργός Παιδείας όσο και προηγούμενοι και επόμενοι Υπουργοί δεν υιοθέτησαν επ’ ουδενί την εκπαιδευτική γκετοποίηση όλων των Μουσουλμάνων της Θράκης, όπως επιχειρούν ηθελημένα ή αθέλητα να πράξουν όλα αυτά τα χρόνια οι συναδέλφισσες Δραγώνα και Φραγκουδάκη.
Δεύτερον, ουδέποτε ο Γιώργος Παπανδρέου ή άλλα πολιτικά πρόσωπα των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων υιοθέτησαν την βίαιη γλωσσική και εκπαιδευτική τουρκοποίηση των Πομάκων και των Τσιγγάνων της Θράκης. Αυτό που υιοθέτησε ο σημερινός Πρωθυπουργός της χώρας όσον αφορά στην εκπαιδευτική στήριξη των Μουσουλμάνων, ήταν: α) η παροχή ελληνικής παιδείας, β) η απόκτηση επάρκειας στην ελληνική γλώσσα, γ) η παροχή ενισχυτικής διδασκαλίας σε όλα τα μαθήματα, δ) η ειδική ενίσχυση (ποσόστωση) μουσουλμάνων υποψηφίων στα ελληνικά Α.Ε.Ι., και τέλος, η εκπαιδευτική και κοινωνική ενσωμάτωση στην υπόλοιπη ελληνική κοινωνία όλων των μουσουλμάνων πολιτών της Θράκης με κάθε σεβασμό στις θρησκευτικές, γλωσσικές και πολιτιστικές τους ιδιαιτερότητες.
Και όλα αυτά συνέβησαν αφού ο Γιώργος Παπανδρέου και οι προκάτοχοί του αναγνώρισαν το καινοτόμο και πρωτοπόρο εκπαιδευτικό έργο που επιτελείτο στη Θράκη από ομάδα Πανεπιστημιακών δασκάλων του Δ.Π.Θ., ενώ κατόπιν, ο ίδιος υιοθέτησε ως Υπουργός Παιδείας τις ώριμες προτάσεις τους που προήλθαν από επταετή εμπειρία υλοποίησης εκπαιδευτικών δράσεων για μουσουλμάνους μαθητές. Αυτό το έργο της ομάδας του Δ.Π.Θ. είχε υιοθετηθεί και στηριχθεί παλαιότερα τόσο από την κυβέρνηση Μητσοτάκη όσο και από την κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου. Επιπλέον δε, είχε θαυμαστή αποδοχή σε ολόκληρη τη μουσουλμανική κοινωνία (αναλυτικότερη περιγραφή στο www.gpavlos.gr). Αυτό το έργο ήρθαν αρχικά να ενισχύσουν οι συναδέλφισσες Δραγώνα και Φραγκουδάκη, αλλά κατ’ ουσίαν το αναίρεσαν, απογοητεύοντας όλους τους ωφελούμενους στη μουσουλμανική κοινωνία.
Ακόμη, ο Γιώργος Παπανδρέου και όλοι οι άλλοι Έλληνες πολιτικοί άνδρες, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσής τους δεν υιοθέτησαν ούτε θα μπορούσαν να υιοθετήσουν την διαπολιτισμική γκετοποίηση και διχοτόμηση της Θράκης. Αυτό που συνέβη ήταν ότι η διχοτομική και γκετοποιητική διαπολιτισμική φιλοσοφία των κ.κ. Δραγώνα και Φραγκουδάκη αποκοίμησε, αποπροσανατόλισε, παγίδευσε και αχρήστευσε την ελληνική Πολιτεία και τα καθ’ ύλην αρμόδια Υπουργεία με καταστροφικές για την Θράκη συνέπειες.

7. Η απάντηση του γραφείου τύπου του Υπουργείου Παιδείας ολοκληρώνεται με την διατύπωση-κρίση: «Δεν προσφέρονται όλα τα θέματα για εντυπωσιασμό. Η κρισιμότητα ορισμένων επιβάλλει την κόκκινη γραμμή για όλους».
Είναι απαράδεκτο πολιτικά πρόσωπα σε μια δημοκρατική χώρα να επικαλούνται προσχηματικά την κρισιμότητα και την «κόκκινη γραμμή» της ευθύνης, προκειμένου να φιμώσουν και να εμποδίσουν την κριτική των πολιτών, και μάλιστα των ειδημόνων, στο έργο τους, κάτι το οποίο είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε μέλους μιας δημοκρατικής πολιτείας και ελεύθερης κοινωνίας. Εάν πράγματι, όσοι σήμερα ηγούνται της πολιτικής του Υπουργείου Παιδείας για την διαπολιτισμική εκπαίδευση, ήσαν αμερόληπτοι και δεν ένιωθαν ανασφάλεια και αβεβαιότητα, οι ίδιοι θα ζητούσαν από μέλη της ελληνικής ακαδημαϊκής κοινότητας να συνεισφέρουν με την πείρα τους συμβάλλοντας στο έργο της Πολιτείας.
Ακόμη, είναι απαράδεκτο, μια πανεπιστημιακή ομάδα, μέλη της οποίας βρέθηκαν σε θέση εξουσίας, να φιμώνει αυταρχικά με το πρόσχημα της ευθύνης και να αγνοεί επιδεικτικά κάθε άλλη άποψη και κριτική σκέψη.
Αν η κ. Δραγώνα είναι σίγουρη για την ορθότητα των απόψεων και των επιλογών της κατά τα τελευταία 13 χρόνια που ηγείται της Εκπαίδευσης των Μουσουλμανοπαίδων, ας επιλέξει να μας απαντήσει επί της ουσίας σε όλη την κριτική μας και όχι να ζητά να σιωπούμε, προκειμένου να μην φανερώνεται η αδυναμία αλλά και το άκρως επικίνδυνο των σχεδιασμών της για το μέλλον της Θράκης.
Εξ’ άλλου, η κ. Δραγώνα γνωρίζει πολύ καλά το πόσο έχουμε σεβαστεί μέχρι σήμερα το όλο θέμα της Θράκης, προβαίνοντας μόλις τώρα για πρώτη φορά σε δημόσια κριτική του έργου της και αφού η ίδια ουδέποτε καταδέχθηκε να αφουγκραστεί πλείστες παραινέσεις και υποδείξεις που διατυπώθηκαν από επιστήμονες που πολύ πριν από αυτήν εργάζονται στη Θράκη και γνωρίζουν σε βάθος τα εκπαιδευτικά και λοιπά προβλήματά της.
Ακριβώς, λοιπόν, επειδή υπάρχει κόκκινη γραμμή εκπαιδευτικών παραχωρήσεων στην Θράκη, την οποία έχει υπερβεί η ομάδα των κ.κ. Δραγώνα και Φραγκουδάκη και τώρα καθιερώνεται αυτή η υπέρβαση με την νέα προκήρυξη του Υπουργείου της 23ης Μαρτίου 2010, θεωρούμε καθήκον μας να ενημερώσουμε την ελληνική Πολιτεία και την ελληνική κοινωνία, προκειμένου να λάβουν τα μέτρα τους πριν η «κόκκινη γραμμή» στην Θράκη απολήξει στη διχοτόμηση, αυτονόμηση, αυτοδιοίκηση ή ό,τι άλλο εις βάρος της ελληνικότητάς της και των ελληνικών συμφερόντων γενικότερα.

8. Η ομάδα Δραγώνα – Φραγκουδάκη του Πανεπιστήμιου Αθηνών όχι μόνον δεν κατόρθωσε μέχρι σήμερα να δώσει επαρκή και ικανοποιητική λύση στα προβλήματα της Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων στη Θράκη, αλλά ταυτόχρονα ανέπτυξε ένα ιδιότυπο εκπαιδευτικό και διαπολιτισμικό μονοπώλιο. Συγκεκριμένα, και στο όνομα του εκπαιδευτικού Προγράμματος της ομάδας αυτής του Πανεπιστημίου Αθηνών,
α) Η Γενική Γραμματέας Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης κ. Θ. Κόκλα, αρνήθηκε να υπογράψει προγραμματική σύμβαση υλοποίησης στην Θράκη εγκεκριμένου ευρωπαϊκού Προγράμματος πανελλήνιας εμβέλειας που στόχευε στην εκπαιδευτική και διαπολιτισμική στήριξη μουσουλμάνων, αλλοδαπών, οικονομικών μεταναστών και άλλων, το οποίο υλοποιείται από το Κέντρο Έρευνας Θεμάτων Ισότητας (Κ.Ε.Θ.Ι.) και άλλους φορείς.
β) Η Γενική Γραμματέας Ισότητας και Φύλου, κ. Μ. Στρατηγάκη, ως καθ’ ύλην αρμόδια υποχρέωσε το Κ.Ε.Θ.Ι. να κλείσει δικές του δομές στήριξης γυναικών και να αποσυρθεί από τη Θράκη, ενώ συγχρόνως η ιδία απείλησε με ακύρωση του ανωτέρω ευρωπαϊκού Προγράμματος, εάν δεν εξαιρεθεί η Θράκη από αυτό.
γ) Εξαιτίας αυτής της αρνητικής στάσης των κ.κ. Κόκλα και Στρατηγάκη, έκλεισαν αναγκαστικά και έπαψαν να λειτουργούν στη Θράκη, 10 Κέντρα Στήριξης παιδιών, γυναικών και νέων, μουσουλμάνων και τσιγγάνων, τα οποία είχαν δημιουργηθεί μέσω προγράμματος καταπολέμησης της ανεργίας του Υπουργείου Εργασίας.
δ) Η κ. Θ. Δραγώνα σε προηγούμενη προκήρυξη εκπαιδευτικών προγραμμάτων για Μουσουλμανόπαιδες ανάγκασε –σύμφωνα με προφορική ομολογία του Πρυτάνεως- την διοίκηση του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης να αποκλείσει τη συμμετοχή μελών ΔΕΠ, τα οποία η ίδια δεν ενέκρινε, με την προφορική απειλή ότι εάν δεν υπακούσει η Διοίκηση του Δ.Π.Θ. θα αποκλειστεί η συμμετοχή ολόκληρου του Πανεπιστημίου.

Συνοψίζουμε, τέλος, την απάντηση μας στα σχόλια του Γραφείου Τύπου του Υπουργείου Παιδείας, το οποίο απέφυγε κάθε ουσιαστική τοποθέτηση στις εις βάρος του καταγγελίες περί εκπαιδευτικής τουρκοποίησης της Θράκης, λέγοντας συμπερασματικά τα ακόλουθα:
Οι κ.κ. Δραγώνα και Φραγκουδάκη όχι μόνο απέτυχαν να δώσουν λύσεις στο εκπαιδευτικό πρόβλημα των Μουσουλμάνων στην Θράκη, αλλά επί πλέον με τη παγίδευσαν με τη διαπολισμική τους φιλοσοφία και ιδεολογία και αχρήστευσαν προσπάθειες καθ’ ύλην αρμόδιων Υπουργείων που στόχευαν στην ουσιαστική υποστήριξη του εθνικού συμφέροντος αλλά και στον απεγκλωβισμό των Μουσουλμάνων από γκετοποιητικές, απομονωτικές και διχοτομικές στρατηγικές. Πιο συγκεκριμένα:
Δεν δημιούργησαν -ενώ μπορούσαν- βιώσιμες εκπαιδευτικές δομές στους τόπους διαβίωσης των μουσουλμάνων πολιτών της Θράκης, στερώντας σύσσωμη την ορεινή Θράκη και άλλες περιοχές από ουσιώδη εκπαιδευτική στήριξη. Έτσι, χάθηκε πολύτιμος χρόνος για την επίλυση καίριων και ζωτικής σημασίας εκπαιδευτικών προβλημάτων.
Δεν άγγιξαν τα ουσιαστικά προβλήματα της μουσουλμανικής κοινωνίας, ιδιαίτερα δε των παιδιών και των γονέων τους.
Επιβάλλουν την τουρκική ως την μόνη κοινή γλώσσα όλων των Μουσουλμάνων της Θράκης.
Αντί της ορθής επιστημονικά ορολογίας της ελληνικής ως «ξένη γλώσσα» εισάγουν τον όρο «δεύτερη γλώσσα» για την ελληνική, εγκαινιάζοντας έτσι μια νέα εκπαιδευτική εποχή στη Θράκη, με την ελληνική ως δεύτερη γλώσσα και την τουρκική ως πρώτη για όλους τους μουσουλμάνους.
Επιβάλλουν την τουρκική στα δίγλωσσα νηπιαγωγεία, χωρίς να υιοθετούν και να στηρίζουν τις υπόλοιπες μητρικές γλώσσες των μουσουλμάνων πολιτών της Θράκης.
Δεν προώθησαν κατ’ ουσίαν ουδόλως την εκπαιδευτική και κοινωνική παρουσία της ελληνικής Πολιτείας στους τόπους διαβίωσης των μουσουλμάνων, ιδίως στην ορεινή Θράκη αλλά και στους οικισμούς των τσιγγάνων.
Δημιούργησαν και επέβαλαν μονοπωλιακό εκπαιδευτικό ολοκληρωτισμό και αντιδημοκρατική εκδίωξη από τη Θράκη κάθε άλλου φορέα ή προγράμματος που αποσκοπούσε στην εκπαιδευτική και κοινωνική στήριξη των μουσουλμάνων πολιτών,
Παγίδευσαν την ελληνική Πολιτεία σε ασύμμετρες παραχωρήσεις στη Θράκη ενισχύοντας τις διεκδικήσεις τις Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδας που στοχεύουν στην μετατροπή μιας θρησκευτικής πολυγλωσσικής και πολυεθνοτικής μειονότητας σε εθνική, γλωσσικώς ενιαία και βιαίως μετατρεπόμενη σε τουρκική μειονότητα, αντίθετα προς τις Διεθνείς Συμβάσεις και το Διεθνές Δίκαιο.
Τέλος, το Υπουργείο Παιδείας, υιοθετώντας την διαπολιτισμική φιλοσοφία των Καθηγητριών Δραγώνα-Φραγκουδάκη, όχι μόνον ενισχύει δραστικά την γκριζοποίηση και εκπαιδευτική διχοτόμηση της Θράκης, αλλά επιπλέον εισάγει ένα μοντέλο το οποίο, εάν δεν αναιρεθεί άμεσα, θα επεκταθεί επικίνδυνα σε ολόκληρη την Ελλάδα, όπου διαβιούν μη ελληνόφωνες μειονοτικές ομάδες (μετανάστες, αλλοδαποί, κλπ), με ορατό τον κίνδυνο στα επόμενα χρόνια η Ελλάδα να απωλέσει την πολιτειακή, γλωσσική και κοινωνική της ομοιογένεια και ενότητα.
Με τον τρόπο αυτό η διαπολιτισμική φιλοσοφία των Καθηγητριών Δραγώνα - Φραγκουδάκη, εάν καθιερωθεί ως πολιτική πράξη, όπως έχει αρχίσει να γίνεται στη Θράκη, θα είναι η βάση για τη δημιουργία εκπαιδευτικού, διαπολιτισμικού και κοινωνικού χάους, όχι μόνον στη Θράκη αλλά και σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια.

Γεώργιος Π. Παύλος
Αναπληρωτής Καθηγητής
Associate Professor