Στην Οξφόρδη μαθαίνουν αρχαία ελληνικά

Στην Οξφόρδη μαθαίνουν αρχαία ελληνικάΕισάγεται το πρόγραμμα σε βρετανικά σχολείαΟι μαθητές θα μάθουν την αρχαιοελληνική αλφάβητο, τη βασική γραμματική και το βασικό λεξιλόγιο, ενώ θα ερευνήσουν και την αρχαιοελληνική κουλτούρα, όπως την ιδέα και την υλοποίηση των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά και κωμωδίες του Αριστοφάνη. «Τα αρχαία ελληνικά είναι μια υπέροχη γλώσσα, γεμάτη όμορφες λέξεις και εντυπωσιακά νοήματα», τόνισε η Λόρνα Ρόμπινσον η διευθύντρια του προγράμματος. http://toksipnitiri.blogspot.com/2010/07/blog-post_5494.html

Δημοσιεύσεις σε Ιστολόγια : Διεκδικήσεις περιουσιών στη Μικρά Ασία

http://www.antibaro.gr/node/1815

σαραντόπουλος
http://groups.google.gr/group/hellenic-affairs-forum/browse_thread/thread/390ffe8ae75f600a


http://tolimeri.blogspot.com/2010/07/blog-post_29.html



http://kostasxan.blogspot.com/2010/07/blog-post_5801.html


ας μιλήσουμε επιτέλους

http://greekmacedonians.blogspot.com/2010/07/blog-post_3141.html
http://greekmacedonians.blogspot.com/2010/07/blog-post_3037.html

(http://kostasxan.blogspot.com/2010/06/blog-post_9946.html)
omogeneia

http://www.provoles.de/eidiseis/omogenia/5692-2010-07-28-09-29-34.html

άρθρο : Ελληνική Γλώσσα Αθάνατη!

Κεραμικό θραύσμα που βρέθηκε στην νησίδα «Γιούρα» των Βορείων Σποράδων από τον Αρχαιολόγο Α. Σαμψών με γράμματα Ελληνικού Αλφαβήτου 5.000 π.χ !
Όλοι γνωρίζουμε ότι οι Ευρωπαϊκές γλώσσες έχουν τις ρίζες τους στα Λατινικά. Αυτό που ίσως μερικοί να αγνοούν είναι ότι τα ίδια τα Λατινικά έχουν βασιστεί πάνω στα Ελληνικά. Από το ίδιο το αλφάβητο (οι Ρωμαίοι πήραν αυτούσιο και απαράλλακτο το Χαλκιδικό αλφάβητο) μέχρι και την πλειονότητα του λεξιλογίου. Πρίν ο Κικέρων, ο δημιουργός ουσιαστικά της Λατινικής γλώσσας, έρθει στην Ελλάδα για να σπουδάσει, οι Ρωμαίοι είχαν μερικές εκατοντάδες μόνο λέξεις με αγροτικό, οικογενειακό και στρατιωτικό περιεχόμενο. Όταν επέστρεψε στην Ρώμη, πήρε μαζί του κάποιες χιλιάδες Ελληνικές λέξεις δηλωτικές πολιτισμού και ένα «κλειδί» με το οποίο πολλαπλασίασε την αξία και την σημασία τους. Το «κλειδί» αυτό ήταν οι προθέσεις.
Για του λόγου το αληθές, να αναφέρουμε ότι το ιστορικό αυτό γεγονός το έχει τονίσει και ο διάσημος Γάλλος γλωσσολόγος Meillet «Τα Λατινικά ως λόγια γλώσσα, είναι ανάτυπο των Ελληνικών. Ο Κικέρων μεταφέρει στην Λατινική, την Ελληνική ρητορική και φιλοσοφία. Ο Χριστιανισμός ακολούθως συνετέλεσε και αυτός στην επίδραση των Ελληνικών επί των Λατινικών. Το Λατινικό λεξιλόγιο είναι μετάφραση του αντιστοίχου Ελληνικού, και για αυτό τα Λατινικά δεν παραμέρισαν τα Ελληνικά στην Ανατολή. Διότι η μίμηση δεν είχε αρκετό γόητρο ώστε να αντικαταστήσει το πρωτότυπο.».
Μόνο και μόνο όσον αφορά τους επιστημονικούς όρους, όπου η συντριπτική πλειονότητα των λέξεων είναι Ελληνική, οι ξένες γλώσσες στην κυριολεξία θα κατέρρεαν χωρίς την Ελληνική. Η Ελληνική είναι η μοναδική γλώσσα η οποία είναι πραγματικά αυτόφωτη χωρίς να εξαρτάται από καμία άλλη. Δύο εκ του πλήθους ξένων επιστημόνων που το έχουν διαπιστώσει αυτό είναι οι Jean Bouffartigue και Anne-Marie Delrieu. Στο βιβλίο τους «Οι Ελληνικές ρίζες στην Γαλλική γλώσσα» διαβάζουμε «Η κατανόηση της δικής μας γλώσσης, η εκ νέου ανακάλυψη της ουσίας της - να ποιά είναι η χρησιμότητα του να γνωρίζει κανείς τις Ελληνικές ρίζες. Οι Ελληνικές ρίζες δίνουν στη Γαλλική το πιο βαθύ στήριγμά της και συγχρόνως της παρέχουν την πιο υψηλή δυνατότητα για αφαίρεση. Μακρινή πηγή του πολιτισμού μας, η Ελλάδα βρίσκεται ζωντανή μέσα στις λέξεις που λέμε. Σχηματίζει κάθε μέρα την γλώσσα μας.».
Υπάρχουν ακόμα σοβαρές απόψεις έγκριτων ξένων επιστημόνων, που υποστηρίζουν ότι μέχρι και τα Σανσκριτικά (αρχαία Ινδικά) προέρχονται από τα Ελληνικά. «Ο πρώτος ο οποίος παρετήρησε αυτήν την ομοιότητα των ριζών είναι ο Φ. Μπάγιερ (1690-1738), καθηγητής γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αγ. Πετρουπόλεως, καταλήγοντας στα συμπέρασμα ότι τα σανσκριτικά προέρχονται από τα Ελληνικά.» συμπέρασμα στο οποίο είχε καταλήξει στα τέλη του περασμένου αιώνος και ο Γερμανός Βορρ. Η συντακτική ομάδα του περιοδικού «Falcon - Ιέραξ» μας λέει «Συγκρίνοντας καλά την Σανσκριτική με την αρχαία Ελληνική, εύκολα αντιλαμβανόμεθα ότι η Ελληνική όχι μόνο είναι πιο αρχαία, αλλά και ότι επί πλέον όλοι οι συντακτικοί και γραμματικοί τύποι της είναι ανώτεροι και μεγαλυτέρας γλωσσικής αξίας. Η δε σύνταξις καθ'υπόταξιν είναι καθαρά Ελληνική.». Ας μην ξεχνάμε ότι ο Μέγας Αλέξανδρος προσπάθησε με την εκστρατεία του, εκτός όλων των άλλων, και να «συναγωνιστεί» τους Έλληνες που είχαν εκστρατεύσει στην Ανατολή πρίν από αυτόν, τον Ηρακλή και τον Διόνυσο δηλαδή. Τα «Διονυσιακά» του Νόννου, έπος το οποίο περιγράφει την εκστρατεία του Διονύσου στις Ινδίες (αντίστοιχο με αυτά του Ομήρου), σώζεται μέχρι σήμερα.
Επειδή μπορεί κάποιος να σκεφτεί σε αυτό το σημείο ότι το Ελληνικό αλφάβητο είναι Φοινικικής προελεύσεως, να αναφέρουμε απλά ότι τέτοιες αντιεπιστημονικές θεωρίες είναι προ πολλού ξεπερασμένες καθώς η αξιοπιστία τους έχει κλονιστεί σοβαρά από διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα. Απορίας άξιον είναι το γεγονός ότι η ύπαρξη των ευρημάτων αυτών δεν αναφέρεται πουθενά στα Ελληνικά (;) σχολεία, όπου προβάλλεται ως δεδομένη και αδιαμφισβήτητη η θεωρία της Φοινικικής προελεύσεως. Ένα από τα καρφιά στο φέρετρο της θεωρίας αυτής είναι και το κεραμικό θραύσμα που βρέθηκε στην νησίδα «Γιούρα» των Βορείων Σποράδων από τον Αρχαιολόγο Α. Σαμψών. Χρονολογήθηκε το 5.500-6.000 π.Χ. και φέρει καθαρά πάνω του εγχάρακτα τα γράμματα Α, Δ και Υ. Να σημειώσουμε εδώ ότι οι Φοίνικες πρωτοεμφανίστηκαν στην ιστορία το 1.300 π.Χ. Και αυτό το εύρημα δεν είναι «μόνο» του. Τα γράμματα Μ, Ν, Κ, Χ, Ξ, Π, Ο, και Ε διακρίνουμε σε πρωτοκυκλαδικά αγγεία της Μήλου τα οποία είναι της 3 π.Χ. χιλιετίας. Επιπλέον υπάρχει και η λίθινη σφραγίδα των Γιαννιτσών που ανακαλύφθηκε από τον αρχαιολόγο Π. Χρυσοστόμου η οποία χρονολογείται την 5 π.Χ. χιλιετία.
Ακόμη η επιγραφή του Δισπηλιού που ανεσύρθη από τον καθηγητή Γ. Χουρμουζιάδη χαρακτηρίστηκε ως η πρώτη γραφή του κόσμου, αφού χρονολογήθηκε από τον «Δημόκριτο» βάση της μεθόδου του «άνθρακα 14» με απόλυτη ακρίβεια στο 5.250 π.Χ.
Αθηνά Κεχαγιά

πηγή : Γιώργος Δεληκάρης, http://www.xrysalogia.gr/

άρθρο : Η επιβίωση χαρακτηριστικών εκφράσεων της αρχαίας Ελληνικής στη Νέα Ελληνική Γλώσσα

Στον καθημερινό λόγο, προφορικό και γραπτό, χρησιμοποιούμε συχνά εκφράσεις προερχόμενες από την αρχαία Ελληνική και την κοινή Ελληνιστική, τη γλώσσα της Αγίας Γραφής. Καθώς είναι διάσπαρτες, σπαράγματα ,δίνουν στο λόγο σφρίγος και ζωντάνια, ενώ η άγνοιά τους δημιουργεί μερικές φορές αμηχανία. Με αυτές ερχόμαστε σ΄ επαφή με παλαιότερες μορφές της γλώσσας μας, σε μικρή ηλικία με φυσικό και αβίαστο τρόπο έτσι ώστε η γνώση της σημασίας , της χρήσης και προέλευσής τους να αποτελεί ένα καλό πνευματικό και γλωσσικό εφόδιο για το μαθητή.

- Αιδώς Αργείοι : Ντροπή σας, δεν ντρέπεστε καθόλου;Όλα όσα είπατε στην αγόρευσή σας ήταν ψέματα. Γιατί τόση υποκρισία; Αιδώς Αργείοι. Φράση που φώναξε ο Στέντορας στην προσπάθειά του να παρακινήσει τους Αργείους να δείξουν θάρρος στον αγώνα εναντίον των Τρώων, μετά την αποχώρηση του Αχιλλέα από τη μάχη.Ιλιάδα,Ε,787

- Αντίπαλον δέος : Αντίπαλος, αντίπαλη παράταξη. Ισορροπία προερχόμενη από το φόβο των δυο αντιπάλων.Τώρα που κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση και χάθηκε το αντίπαλο δέος η Αμερική συμπεριφέρεται αλαζονικά.Η φράση χρησιμοποιείται κυρίως από το Θουκυδίδη, Γ,11

- Από μηχανής θεός : Απροσδόκητη βοήθεια από άνθρωπο ή κάποιο γεγονός που εμφανίζεται απροσδόκητα και βγάζει από τη δύσκολη θέση, δίνει λύση στο πρόβλημα.Βρισκόταν σε απελπιστική οικονομική κατάσταση, αλλά το λαχείο που κέρδισε ήρθε σαν από μηχανής θεός και τον έβγαλε από τη δύσκολη θέση.Η φράση προέρχεται από το θεατρικό τέχνασμα στην αρχαία Ελλάδα, κατά το οποίο οι τραγικοί ποιητές εμφάνιζαν στη σκηνή πάνω σ΄ ένα είδος γερανού ένα θεό που έδινε λύση στην αδιέξοδη πλοκή του έργου.

- Αρχή άνδρα δείκνυσι : Η εξουσία αποκαλύπτει τις δυνατότητες του ανθρώπου δείχνει τις ικανότητες και το χαρακτήρα του.Τώρα που είναι στην αντιπολίτευση κατηγορεί το δήμαρχο για ανικανότητα. Να δούμε τι θα κάνει όταν εκλεγεί αυτός, αρχή άνδρα δείκνυσι.Η φράση αποδίδεται στο Βίαντα, αρχαίο Έλληνα σοφό, παρόμοια άποψη εκφράζεται στην Αντιγόνη του Σοφοκλή.Σοφοκλή Αντιγόνη,62

- Ασκοί του Αιόλου : Λέγετε, όταν εμφανίζονται πολλά κακά, συμφορές.Αν η γειτονική χώρα εξαπολύσει επίθεση εναντίον μας θα γίνει μεγάλο κακό, θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου.Η φράση είναι από την Οδύσσεια. Οι σύντροφοι του Οδυσσέα από περιέργεια άνοιξαν ένα ασκί δοσμένο από τον Αίολο στον Οδυσσέα και αμέσως πετάχτηκαν οι άνεμοι και καθώς ήταν απομάκρυναν το καράβι τους από την πατρίδα και τους έφερε στο νησί των Λαιστρυγόνων.Οδύσσεια, κ, 1-56

- Άχθος αρούρης : Βάρος της γης άχρηστος Άνθρωπος που δεν προσφέρει τίποτε.Συνέχεια ζητά δανεικά για να εξασφαλίσει τα απαραίτητα κατάντησε άχθος αρούρης.Ο Αχιλλέας στο διάλογό με τη μητέρα του αναφέρει ότι αισθάνεται άχθος αρούρης (βάρος της γης) μετά από μεγάλο διάστημα απραξίας και αποχής από τη μάχη.Ιλιάδα,Σ,104

- Αχίλλειος πτέρνα :Το αδύνατο σημείοΕίναι σοβαρός και μετρημένος άνθρωπος, αλλά στο ποδόσφαιρο παθιάζεται και συμπεριφέρεται απρεπώς η αγάπη του για την ομάδα αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα του.Η φράση προέρχεται από το μύθο του Αχιλλέα, κατά τον οποίο η μητέρα του Θέτις, όταν τον βάφτισε στο αθάνατο νερό, τον κράτησε από τη φτέρνα με αποτέλεσμα το σημείο εκείνο να μη βραχεί και να μείνει το μόνο απροστάτευτο. Μόνο στη φτέρνα μπορούσε να πληγωθεί.

- Βίος αβίωτος : Ζωή ανυπόφορη.Τον απείλησε ότι θα του κάνει το βίο αβίωτο.Η φράση αποδίδεται στο Χίλωνα, έναν από τους εφτά σοφούς της αρχαιότητας.

- Γαία πυρί μειχθήτω : Ας καταστραφούν όλα, ας γίνουν όλα τα πάνω κάτω.Εμείς να πετύχουμε το στόχο μας και γαία πυρί μειχθήτω.Η φράση αποδίδεται σε αρχαίο Έλληνα ποιητή.

- Γερανοί του Ιβύκου : απροσδόκητη αποκάλυψη του ενόχου.Ο δράστης του εγκλήματος παρέμεινε για αρκετό διάστημα άγνωστος, έως ότου ήρθαν οι γερανοί του Ιβύκου, η κατάθεση του τελευταίου μάρτυρα που αποκάλυψε τον ένοχο.Γύρω στα 550 π. Χ. ληστές επιτέθηκαν και τραυμάτισαν θανάσιμα τον ποιητή Ίβυκο. Τη στιγμή εκείνη πέρασαν από πάνω του ένα κοπάδι γερανοί (πουλιά) και τους παρακάλεσε να εκδικηθούν το θάνατό του. Λίγο αργότερα σ΄ ένα ανοικτό θέατρο της Κορίνθου κατά την παράσταση εμφανίστηκαν οι γερανοί και ένας θεατής ακούστηκε να λέει πανικόβλητος : Οι γερανοί του Ιβύκου: Οι εκδικητές .Έτσι οι θεατές κατάλαβαν ότι αυτός ήταν ο ένοχος.

- Γη και ύδωρ : Σύμβολα υποταγής ,πλήρης υποχώρηση.Οι αντίπαλοι μας αντιστάθηκαν για λίγο, στο τέλος όμως παραδόθηκαν και μας έδωσαν γην και ύδωρ.Η φράση προέρχεται από τον Ηρόδοτο, κατά τον οποίο οι Πέρσες απεσταλμένοι ζήτησαν από τους Σπαρτιάτες γήν και ύδωρ ως σύμβολο υποταγής σ΄ αυτούς.Ηροδότου Ιστορία ,V,17-18

- Γόρδιος δεσμός : Δύσκολο πρόβλημα, άλυτο πρόβλημα.Η υπόθεση ήταν τόσο μπερδεμένη που αποτελούσε γόρδιο δεσμό για τους δικαστές.Η φράση λέγεται για δύσκολη κατάσταση σαν και αυτή που αντιμετώπισε ο Μέγας Αλέξανδρος, όταν προσπάθησε να λύσει ένα μπερδεμένο κόμπο, το «γόρδιο δεσμό», που σύμφωνα με τον χρησμό όποιος τον έλυνε θα γινόταν κυρίαρχος της Ασίας.Αρριαννού ,11,3

- Δαμόκλειος σπάθη : Απειλητικό πράγμα, απειλή.Το ένταλμα που εκδόθηκε κρεμόταν ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι του.Η φράση προέρχεται από το επεισόδιο του Δαμοκλή, ενός αυλικού κόλακα του τυράννου των Συρακουσών Διονυσίου, ο οποίος θέλοντας να δείξει στο Δαμοκλή πόσο επικίνδυνο ήταν το αξίωμα του τυράννου τον έβαλε να καθίσει στο θρόνο του, ενώ από πάνω του κρεμόταν από μια αλογότριχα ένα μεγάλο σπαθί.

- Διέβην τον Ρουβίκωνα : πήρα μια παράτολμη απόφαση.Ο στρατηγός βρισκόταν σε δίλημμα τι να κάνει , στο τέλος όμως διέβη τον Ρουβίκωνα και εξαπόλυσε σφοδρή επίθεση εναντίον των εχθρών.Η φράση αναφέρεται στον Ιούλιο Καίσαρα που το 49 π.Χ. πήρε την παράτολμη, απόφαση να κηρύξει τον εμφύλιο πόλεμο στην Ιταλία και γι΄ αυτό πέρασε με το στρατό του τον ποταμό Ρουβίκωνα ,κατευθυνόμενος προς την Ρώμη.

- Δούρειος Ίππος : Προσφορά επικίνδυνη. Ό,τι φαίνεται σαν δώρο, ενώ στην πραγματικότητα είναι επικίνδυνο. Ο δόλιος και επικίνδυνος.Η πρόταση για συμφωνία που διατυπώνουν οι αντίπαλοι για να δείξουν τις καλές τους προθέσεις αποτελεί δούρειο ίππο, γιατί έτσι θέλουν να εξυπηρετήσουν μόνο τα συμφέροντά τους.Η φράση είναι παρμένη από τον Όμηρο. Οι Έλληνες χάρισαν στους Τρώες ένα ξύλινο άλογο ως αφιέρωμα στους Θεούς, ενώ μέσα βρισκόταν ο Οδυσσέας με τους συντρόφους τους και πρώτοι άρχισαν την καταστροφή της Τροίας.Οδύσσεια, λ,529

- Δρακόντεια μέτρα : αυστηρά μέτρα, σκληρά μέτρα.Η αστυνομία πήρε δρακόντεια μέτρα για να αποτρέψει βίαια επεισόδια στο κέντρο της πόλης.Η φράση προέρχεται από τον Δράκοντα, αρχαίο νομοθέτη της Αθήνας που ήταν γνωστός για τους αυστηρούς και σκληρούς νόμους που επέβαλε τον 7ο αιώνα π.Χ.

- Eξ απαλών ονύχων : από μικρό παιδί, από νηπιακή ηλικία. Είμαστε πολύ φίλοι και γνωριζόμαστε εξ απαλών ονύχων.Η φράση χρησιμοποιείται για να δηλώσει τη νηπιακή ηλικία κατά την οποία ο άνθρωπος έχει μαλακά νύχια.

- Έξεστιν Κλαζομενίοις ασχημονείν : Επιτρέπεται στους Κλαζομενίους να φέρονται με απρέπεια.Η φράση χρησιμοποιείται υποτιμητικά για όσους συμπεριφέρονται με απρέπεια και δηλώνει ότι η απρέπεια είναι δικό τους γνώρισμα.Τη φράση είπαν οι Έφοροι της Σπάρτης για τους Κλαζομένιους, κατοίκους των Κλαζομενών, πόλης της αρχαίας Ιωνίας, όταν οι αντιπρόσωποί τους λέρωσαν τους θρόνους τους στη γερουσία.Η φράση χρησιμοποιείται υποτιμητικά για όσους συμπεριφέρονται με απρέπεια και δηλώνει ότι η απρέπεια είναι δικό τους γνώρισμα.Αιλιανού Ποικίλαι Ιστορίαι,2,15

- Έπεα πτερόεντα : Λόγια του αέρα.Θέλω αποδείξεις γι΄ αυτό το ζήτημα, γιατί όσα λες είναι «έπεα πτερόεντα» και δεν με πείθεις.Ποιητική Ομηρική έκφραση βασισμένη στην αντίληψη ότι τα λόγια, όταν βγαίνουν από το στόμα μας τα παίρνει ο αέρας και πετούν.Ιλιάδα,Α,201

- Επί ξυρού ακμής : στην κόψη του ξυραφιού, σε πολύ κρίσιμη κατάσταση, σε κρίσιμο σημείο.Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη, είναι επί ξυρού ακμής και πρέπει να πάρουμε ορθές και ταχύτατες αποφάσεις.Ομηρική φράση, ειπώθηκε από το Νέστορα στο Διομήδη στην προσπάθειά του να τον ξεσηκώσει για πόλεμο εναντίον των Τρώων.Ιλιάδα,Κ,173

- Εκατόμβη : Τεράστια θυσία πολλά θύματα.Στη διάρκεια του β΄ παγκοσμίου πολέμου υπήρξαν Εκατόμβες, πράγμα που δεν πρέπει να ξεχάσει η ανθρωπότητα.Εκατόμβη στην αρχαία Ελλάδα ονόμαζαν την θυσία, προσφορά προς τους θεούς από εκατό βόδια.Υπάρχει πολλές φορές στον Όμηρο. Ιλιάδα , Α,65

- Ες αύριον τα σπουδαία : Αύριο θα ασχοληθούμε με τα σοβαρά.Έλα τώρα ας διασκεδάσουμε σήμερα, έχουμε καιρό γι΄ αυτά. Ες αύριο τα σπουδαία.Τη φράση είπε ο Θηβαίος Αρχίας, όταν πήρε το γράμμα που τον προειδοποιούσε ότι κινδυνεύει από τον Πελοπίδα.Πλουτάρχου Πελοπ.,10

- Ή ταν ή επί τας : Η να την φέρεις νικητής ή να σε φέρουν πάνω της νεκρό, ή θα καταφέρουμε ή θα αποτύχουμε, ό,τι θέλει ας γίνει.Ο αγώνας είναι δύσκολος αλλά πρέπει να αγωνιστούμε μέχρι τέλους , ή ταν ή επί τας.Τη φράση έλεγαν οι Σπαρτιάτισσες μητέρες στα παιδιά τους, όταν τους έδιναν την ασπίδα για τον πόλεμο.Πλουτάρχου Λακεδαιμ. Αποφθ.16

- Ήξεις αφήξεις : Λέγεται στην περίπτωση που κάποιος δεν έχει σταθερή άποψη, αλλά αλλάζει συνεχώς γνώμη.Πρέπει να ξέρεις ότι και εσύ έχεις ευθύνη για την κακή κατάσταση που βρίσκεσαι, γιατί δεν πήρες μια σταθερή απόφαση, συνέχεια ήσουν «ήξεις αφήξεις».Η φράση προέρχεται από το χρησμό του μαντείου των Δελφών « ήξεις αφήξεις ου θνήξεις εν πολέμω». Η θέση του κόμματος πριν ή μετά το αρνητικό μόριο ου, καθορίζει και τη σημασία του χρησμού.

- Κέρβερος : Σκληρός, ανυποχώρητος.Παρά τα παρακάλια μας ο φύλακας δεν μας άφησε να περάσουμε. Ήταν αληθινός Κέρβερος.Από το όνομα του τέρατος που φύλαγε τον Άδη και δεν άφηνε κανένα να μπει μέσα.

- Η κεφαλή της Μέδουσας : Λέγεται για ό,τι είναι αποκρουστικό, για ό,τι δεν αντέχει να το βλέπει κανείς.Το θέαμα ήταν αποκρουστικό και ανυπόφορο, όπως η κεφαλή της Μέδουσας.Η φράση προέρχεται από το μύθο της Μέδουσας που απολίθωνε όποιον την κοιτούσε.Ησίοδου Θεογονία, 1270

- Κέρας Αμαλθείας : Πλούτος, αφθονία.Παρόλο που ήταν τα χρόνια δύσκολα αυτός με την κληρονομιά που πήρε είχε το κέρας της Αμαλθείας.Η φράση προέρχεται από το περιστατικό όπου η Αμάλθεια έτρεφε το μικρό Δία με κέρατο κατσίκας γεμάτο γάλα και μέλι.

- Καυδιανά δίκρανα : Λέγεται στη φράση "περνώ μέσα από τα καυδιανά δίκρανα", αναγκάζομαι να υποστώ ταπεινώσεις.Η φράση προέρχεται από την ταπεινωτική ήττα του ρωμαϊκού στρατού στο Καύδιο, στην Αππία οδό, όπου ο ρωμαϊκός στρατός υποχρεώθηκε να περάσει κάτω από ένα ζυγό σε σχήμα Π κατασκευασμένο από δόρατα (καυδιανά δίκρανα).

- Και συ τέκνον Βρούτε; Λέγεται για κάποιο άνθρωπο, που ξαφνικά στρέφεται εναντίον μας.Τη φράση είπε ο Καίσαρας, όταν αναγνώρισε τον Βρούτο ανάμεσα στους δολοφόνους του.

- Κόπρος του Αυγείου : Μαζεμένες ατασθαλίες, καταστάσεις που δύσκολα διορθώνονται.Όταν έγινε έλεγχος από τον επόπτη αποκαλύφθηκαν πολλά σκάνδαλα και ο υπουργός έδωσε εντολή να καθαριστεί αμέσως η κόπρος του Αυγείου.Η φράση προέρχεται από ένα άθλο του Ηρακλή, όταν καθάρισε την κοπριά από τους στάβλους του Αυγείου.

- Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα : Λέγεται για όσους υπερηφανεύονται και καυχώνται για ανεπιβεβαίωτα κατορθώματά τους και καλούνται να αποδείξουν ότι λένε την αλήθεια.Αφού είσαι τόσο δυνατός απόδειξέ το, μη λες μόνο λόγια, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα.Η φράση προέρχεται από τον Αισώπειο μύθο «Ανήρ Κομπαστής», σύμφωνα με τον οποίο κάποιος ισχυριζόταν ότι κάποτε στη Ρόδο έκανε ένα πολύ μεγάλο άλμα και του ζήτησαν να το επαναλάβει λέγοντάς του την παραπάνω φράση.Αισώπου Μύθοι, «Ανήρ Κομπαστής»

- Mηδένα προ του τέλους μακάριζε : Μην καλοτυχίζεις κανένα, πριν να δεις το τέλος του.Με αυτή τη φράση σχολίασε ο Σόλωνας τους θησαυρούς του Κροίσου, όταν ο τελευταίος τους έδειξε με υπερηφάνεια.Ηροδότου Ι. 32. 7

- Κύκνειο άσμα : Η τελευταία πράξη, το τελευταίο έργο, η τελευταία ενέργεια κάποιου.Με αυτή τη διδασκαλία, που αποτελεί το κύκνειο άσμα του, ο δάσκαλος αποσύρεται και συνταξιοδοτείται.Προέρχεται από το τελευταίο τραγούδι του κύκνου πριν το θάνατο του.Πλάτωνος, Φαίδων 84,Ε

- Ιστός της Πηνελόπης : Λέγεται για έργο που δεν τελειώνει.Χρόνια προσπαθούν να τελειώσουν τα έργα για την κατασκευή του λιμανιού και δεν το κατόρθωσαν ακόμη, έχουν καταντήσει σαν τον ιστόν της Πηνελόπης.Η φράση είναι από τον Όμηρο όπου στην Οδύσσεια αναφέρεται πως η Πηνελόπη ύφαινε ένα ύφασμα την ημέρα και το ξήλωνε τη νύχτα, θέλοντας να ξεγελάσει τους μνηστήρες μέχρι να γυρίσει ο Οδυσσέας από την Τροία.Οδύσσεια, τ,149

- Κουτί της Πανδώρας : Συνδυασμένη επιδρομή συμφορών η εμφάνιση πολλών κακών ταυτόχρονα.Η φράση προέρχεται από τη μυθολογία, κατά την οποία ο Δίας για να τιμωρήσει τους ανθρώπους έδωσε στην Πανδώρα σαν δώρο ένα κιβώτιο γεμάτο απ΄όλες τις συμφορές κι έτσι μόλις το άνοιξε βγήκαν έξω τα κακά, εκτός από την ελπίδα.

- Ο κύβος ερρίφθη : Η απόφαση πάρθηκε.Ο Υπουργός υποσχέθηκε ότι το έργο θα προχωρήσει. Όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο κύβος ερρίφθη.Τη φάση είπε ο Καίσαρας όταν αποφάσισε να κηρύξει εμφύλιο πόλεμο.

- Κλίνη του Προκρούστη : Λέγεται στην περίπτωση που κάποιος θέλει να προσαρμόσει την πραγματικότητα σ΄ ένα αυθαίρετο σχήμα, ώστε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του.Η αντιπολίτευση κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι πέρασε τον εκλογικό νόμο από την κλίνη του Προκρούστη για να έχει ίδιο όφελος.Προέρχεται από τον μυθικό κακούργο Προκρούστη που έδενε τα θύματά του στο κρεβάτι του κι έπειτα τους έκοβε ή εξάρθρωνε τα πόδια, για να τους φέρει σε μήκος ίσο με το κρεβάτι.

- Μέμνησο των Αθηναίων : Μην ξεχάσεις να εκδικηθείς τους αντιπάλους σου.Οι αντίπαλοι πρέπει να πληρώσουν τα κατά που μας έκαναν «μέμνησο των Αθηναίων».Τη φράση έλεγε καθημερινά ένας υπηρέτης στο Δαρείο υπενθυμίζοντας του ότι έπρεπε να τιμωρήσει τους Αθηναίους, γιατί συμμετείχαν στην πυρπόληση των Σάρδεων.Ηροδότου, V.105

- Μερίς του λέοντος : Το μεγαλύτερο μέρος το μεγαλύτερο κομμάτι.Η μοιρασιά δεν ήταν δίκαιη, γιατί ο μεγαλύτερος αδελφός πήρε τη μερίδα του λέοντος και στους υπόλοιπους έμειναν ελάχιστα περιουσιακά στοιχεία.Από το μύθο του Αισώπου «Λέων και αλώπηξ».

- Κομίζω γλαύκα εις Αθήνας : Λέω πράγματα πασίγνωστα, σαν να ήταν άγνωστα.Κομίζεις γλαύκα εις Αθήνας λέγοντας μας ότι η παχυσαρκία βλάπτει την υγεία.Η φράση λέγεται γιατί στην Αθήνα η γλαύκα, η κουκουβάγια, ήταν πασίγνωστη, σαν σύμβολο της Αθήνας και εικονιζόταν παντού, όπως στις στροφές των σπιτιών, στα νομίσματα κ.λ.π. Αριστοφάνη, Όρνιθες, 301.
Δημήτρης Ρεντζέλος, πηγή : Γιώργος Δεληκάρης, http://www.xrysalogia.gr/

άρθρο : Μερικές σκέψεις για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα στον 21ο αιώνα

Συντάκτης: Γεώργιος Ε. Σέκερης
Δευτέρα, 19 Ιουλίου 2010 09:27
Καθ’ όλον τον 19ον αιώνα και το μεγαλύτερο μέρος του 20ου, πατριωτισμός σήμαινε πρωτίστως επιδίωξη της εδαφικής επέκτασης της ελληνικής επικράτειας. Ορθώς δε, καθώς προείχε η εξασφάλιση των αναγκαίων οικονομικών και γεωπολιτικών συνθηκών, αρχικά για την επιβίωση και εν συνεχεία για την εδραίωσή του νεότευκτου κράτους μας, και παράλληλα η συγκέντρωση στους κόλπους του τού μεγαλύτερου δυνατόν μέρους των ελληνικών πληθυσμών της περιοχής μας.

Σήμερα, μετά δύο σχεδόν αιώνες ανεξάρτητου εθνικού μας βίου, μόνες εκτός ελληνικών συνόρων συμπαγείς ομάδες ομοεθνών μας είναι: οι 780,000 Έλληνες Κύπριοι – συγκροτημένοι, όμως, σε δική τους, ανεξάρτητη πολιτεία. Και οι Βορειοηπειρώτες. Πολλοί από τους οποίους είναι πλέον εγκατεστημένοι στην ίδια την Ελλάδα, όπου, κατά πάσαν βεβαιότητα, οι περισσότεροι και θα παραμείνουν. Με την ελληνική εξωτερική πολιτική – ορθότατα, κατά τα λοιπά, τεταγμένη, για γενικότερους εθνικούς λόγους, υπέρ της διατήρησης του βαλκανικού εδαφικού καθεστώτος – ως κεντρικό πλέον στρατηγικό στόχο εν σχέσει με τη Βόρειο Ήπειρο, να έχει τη διασφάλιση του σεβασμού των δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας εκ μέρους των αλβανικών αρχών.
Η ενσωμάτωση αλύτρωτων ελληνικών πληθυσμών έχει, συνεπώς, παύσει να αποτελεί ρεαλιστικό κίνητρο για την περαιτέρω εδαφική μας εξάπλωση. Υπέρ της οποίας, όμως, ούτε οικονομικές σκοπιμότητες συνηγορούν πλέον. Τηρουμένων των αναλογιών, οι φυσικοί πόροι της χώρας μας είναι σημαντικότεροι από εκείνους που διαθέτουν κράτη ανήκοντα στην παγκόσμια οικονομική πρωτοπορία, όπως η Ελβετία, η Αυστρία, η Φινλανδία – ή το Ισραήλ. Το πρόβλημά μας, συνεπώς, δεν είναι η ανεπάρκεια των φυσικών μας πόρων, αλλά η ανεπαρκής αξιοποίησή τους. Ενώ, ενδεχόμενη εδαφική μας επέκταση, χωρίς ποσώς να συμβάλει στην οικονομική μας ανάπτυξη – πιθανότατα θα την επιβράδυνε – θα μας επισώρευε βασανιστικά μειονοτικά προβλήματα. Αυτά όλα σε καθαρά θεωρητικό, βέβαια, επίπεδο, αφού είναι προφανές ότι, ασχέτως κινήτρων μας, τυχόν απόπειρα προσάρτησης εδάφους ανήκοντος σε γειτονικό μας κράτος θα προσέκρουε σε καθοριστικά στρατιωτικά και διεθνοπολιτικά εμπόδια.
Εφικτή, όμως – και από γεωπολιτική σκοπιά επιθυμητή – είναι η στενότερη πρόσδεση στην μητέρα πατρίδα του Κυπριακού Ελληνισμού. Προκειμένου να κατοχυρωθεί η μελλοντική ασφάλεια των αδελφών Κυπρίων. Αλλά και να επιτευχθεί η ισχυρή παρουσία της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο – και συνακόλουθα και η ενίσχυση του ειδικού βάρους της χώρας μας διεθνώς και ειδικότερα εντός του ευρωατλαντικού και κοινοτικού κόσμου. Υπό το πρίσμα δε αυτό, η σύζευξη σε κοινό με τους Έλληνες πολιτειακό σχήμα των Τούρκων της Μεγαλονήσου – είτε των αρχικών 90.000, είτε, πολύ περισσότερο, των σημερινών 265,000, που είναι και το πιθανότερο ενδεχόμενο – όχι μόνο δεν θα μας προσπόριζε ουσιαστικά οφέλη, αλλά και θα μας δημιουργούσε τεράστια, διαχρονικά προβλήματα.
Γενικότερα: Ένα γνήσιο εθνικό όραμα για τον 21ο αιώνα, ικανό να εμπνεύσει και ενεργοποιήσει και τις νέες ελληνικές γενιές, θα έχει ως κορμό μια Ελλάδα συγκαταλεγόμενη ισοτίμως στα προηγμένα κράτη του δυτικού κόσμου – και άρα της υφηλίου – και διαδραματίζουσα ανάλογο ρόλο, τόσο στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ατλαντικής Συμμαχίας, όσο και στο εγγύς γεωπολιτικό μας περιβάλλον, βαλκανικό και μεσογειακό. Και άρα θα επιτάσσει: Να αναμορφώσουμε τον υπερτροφικό, αναποτελεσματικό, και εν πολλοίς διεφθαρμένο κρατικό μας οργανισμό. Να αναπτύξουμε σε υγιείς βάσεις τη χωλαίνουσα, τριτοκοσμικής υφής οικονομία μας. Και να αναβαθμίσουμε την απαράδεκτα υποβαθμισμένη αυτή τη στιγμή εθνική μας παιδεία. Αλλά και να αναδείξουμε και καλλιεργήσουμε την οικουμενική διάσταση του Ελληνισμού. Αφενός, αξιοποιώντας την, επί μακρόν αγνοημένη ή αντικείμενο-θύμα κομματικού φατριασμού, ελληνική διασπορά. Και, αφετέρου, προβάλλοντας τη διαχρονική πνευματική κληρονομιά μας, με τη δημιουργία στη χώρα μας παγκόσμιας ακτινοβολίας κέντρων μελέτης του κλασικού και του βυζαντινού πολιτισμού – σε αντιδιαστολή με μια παραδοσιακή μουσειακή προσέγγιση του πολιτιστικού μας παρελθόντος, η οποία μας καθηλώνει στον γραφικό ρόλο του φύλακα αρχαιοτήτων. (Που ούτε σε αυτόν, άλλωστε, κατορθώνουμε να ανταποκριθούμε ικανοποιητικά.)
Καίριο μέρος μιας τέτοιας εθνικής στρατηγικής θα αποτελέσει, βέβαια, και η στρατιωτική της συνιστώσα. Με τις ένοπλες δυνάμεις μας να επωμίζονται διττή αποστολή. Ήτοι, να λειτουργούν ως αξιόπιστη δύναμη αποτροπής – εν απουσία πλέον σοβαρής στρατιωτικής απειλής εκ Βορρά, κυρίως έναντι της Τουρκίας, και για όσο διάστημα οι διαφορές μας με την Άγκυρα θα παραμένουν άλυτες και οξείες. Και, συγχρόνως, να συμμετέχουν αποτελεσματικά στις κοινές στρατιωτικές δραστηριότητες του δυτικού κόσμου. Μολονότι δε περιορισμένου, κατ’ ανάγκην, μεγέθους – τυχόν επιδίωξη ισοδυναμίας με μια στρατοκρατούμενη χώρα, όπως η Τουρκία, διαθέτουσα επταπλάσιο πληθυσμό και τετραπλάσιο ΑΕΠ σε σύγκριση με τη δική μας, θα ήταν χιμαιρική – στρατός ξηράς, ναυτικό, και αεροπορία μας θα πρέπει να χαρακτηρίζονται από υψηλότατο βαθμό επαγγελματισμού και να διαθέτουν τον πλέον σύγχρονο και προσαρμοσμένο στη διττή αυτή αποστολή τους εξοπλισμό. Κάτι που συνεπάγεται οικονομικό κόστος δυσβάστακτο, υπό τις παρούσες ιδίως συνθήκες – πλην όμως αναπόφευκτο, αν θέλουμε να παραμείνουμε μάχιμο έθνος-κράτος.
Το κυρίως ζητούμενο, ωστόσο, είναι η διατήρηση και τόνωση του αισθήματος εθνικής κοινότητας των Ελλήνων. Πέραν από τις διαφορές εκτιμήσεων για συγκεκριμένες οικονομικές ή άλλες επιλογές – όπως, επί παραδείγματι, ο βαθμός και οι μορφές παρέμβασης του κράτους στην οικονομία, οι σχέσεις του κράτους με την Εκκλησία, η αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, ή ακόμη και οι διεθνοπολιτικοί μας χειρισμοί – που είναι καθόλα θεμιτές, και μάλιστα αναπόφευκτες σε μια δυναμικά εξελισσόμενη κοινωνία, τα όσα έχουμε κοινά ως λαός και έθνος είναι απείρως σημαντικότερα. Το επώδυνο ρήγμα που για ένα διάστημα είχε προκαλέσει στο εθνικό μας σώμα ο σοβιετοκίνητος κομμουνισμός, εν ονόματι μιας ξένης προς την ελληνική πραγματικότητα πάλης των τάξεων και ενός ψευδεπίγραφου διεθνισμού στην υπηρεσία μιας εχθρικώς διακείμενης έναντι των εθνικών μας συμφερόντων μεγάλης δύναμης, έχει πλέον εκλείψει. Πρέπει δε να μεριμνήσουμε ώστε να μην παραχωρήσει τη θέση του σε νέες, διχαστικές διαχωριστικές γραμμές – ή, ακόμη χειρότερο, σε έναν γενικευμένο εθνικό ωχαδερφισμό, που δυστυχώς συνεχώς κερδίζει έδαφος.

άρθρο: Το κόλπο της καταστροφής ενός κράτους.

Όλα ήταν ένα σχέδιο. Δεν έφτασε η Ελλάδα να χρωστά τόσα χρήματα από κακοδιαχείριση και απλή ηλιθιότητα. Το κόλπο πάει ως εξής: Φέρνεις την διαφθορά. Ο νόμος περί μη ευθύνης υπουργών είναι ένα από τα κόλπα. Σημαντικό στοιχείο που έχει θαφτεί από τα ΜΜΕ είναι το γεγονός ότι ο ίδιος... νόμος, την ίδιο περίοδο ψηφίστηκε ΚΑΙ στην Ιταλία, ΚΑΙ στην Ισπανία. Θεωρείτε τυχαίο το γεγονός;Μετά, δίνεις δάνεια στην χώρα που έχεις βάλει στο στόχαστρο για να φτιάξει υποδομή. Η υποδομή αυτή φροντίζεις να μην είναι πραγματικά τόσο χρήσιμη για την χώρα, όσο θα έπρεπε. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες και η πανάκριβη υποδομή τους είναι ένα παράδειγμα. Έχεις φροντίσει να διαλύσεις κρατικούς μηχανισμούς παραγωγής υποδομών, και τώρα θα αναλάβουν την κατασκευή των υποδομών ξένες εταιρείες. Οι δικές σου. Εδώ έρχεται σαν λουκούμι η διαφθορά. Οι υποδομές που θα φτιάξουν οι εταιρείες σου θα κοστίσουν δέκα, είκοσι, εκατό φορές παραπάνω από όσο πρέπει. Έτσι, εσύ θα πάρεις πίσω τα δανεικά που έδωσες χωρίς να κάνεις τίποτα, και θα μείνουν και οι τόκοι για να εισπράττεις.Άλλο κόλπο είναι, να βάζεις τη χώρα - στόχο σε μπελάδες με έναν παπάρα γείτονα, και μετά να της πουλάς όπλα, και μάλιστα σε πολλαπλάσια τιμή από την πραγματική τους αξία. Εδώ οι μπίζνες είναι τέλειες. Με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια. Πουλάς και στους δύο.Υπερχρεώνεις μια χώρα τόσο πολύ που αδυνατεί να σε αποπληρώσει ώστε να την έχεις του χεριού σου. Το επόμενο στάδιο – που θα το δούμε σύντομα – είναι να δούμε την χώρα μας να ξεπουλάει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της για ψίχουλα, ή να ζητήσουν από την Ελλάδα να συνδράμει σε στρατιωτικές εκστρατείες (αυτό ήδη το είδαμε και με τον Γιώργο που έστειλε ενισχύσεις στο Αφγανιστάν). Αποδυναμώνονται ώστε να πωληθούν φθηνά, οι κρατικές εταιρείες παραγωγής ενέργειας, οι τηλεπικοινωνίες η ύδρευση, η εκπαίδευση, η υγεία και ούτω καθεξής. Όλον αυτόν τον πλούτο που δεν τόλμησε η χώρα μας να εκμεταλλευθεί για να βγούμε από την μιζέρια μας, όλο αυτό το κοινωνικό κεφάλαιο που έχουμε δημιουργήσει ως τώρα, θα τα δώσουμε για ψίχουλα, μοναχά για να παραμείνουμε στην μιζέρια μας, ραγιάδες ενθυμούμενοι την ένδοξη ιστορία των προγόνων μας, αυτήν που άμα το πολυσκεφτούμε, την έγραψαν άξιοι πρόγονοι ανάξιων απογόνων. Αυτήν που άμα το σκεφτούμε λίγο περισσότερο, ανήκει στους προγόνους μας, όχι σε μας. Εμείς δεν είμαστε ικανοί να γράψουμε ιστορία, παρά μόνο κάνα ανόητο σαχλοτραγουδάκι. Μήπως είναι ώρα να γράψουμε την δική μας ιστορία; Ή μήπως η ιστορία που ήδη γράφουμε είναι το «Πώς να καταστρέψετε την χώρα σας σε 30 χρόνια»;
http://xeirourgeio.blogspot.com/
Πές μου ποιός είσαι, να σου πώ τί στόχους έχεις!Για να γράψεις ιστορία στο μέλλον, πρέπει να ξεκινήσεις από το παρόν και για να το κάμεις αυτό πρέπει να έχεις ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς σου με το παρελθόν.Διαβάστε περισσότερα: http://taxalia.blogspot.com/2010/07/blog-post_3240.html#ixzz0urBoYRke

Η «γκριζοποίηση» του Αιγαίου

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ Του Μιχάλη Ιγνατίου, https://webmail.tee.gr/webmail/src/compose.php?send_to=mignatiou%40aol.com http://www.philenews.com/AssetService/Image.ashx?t=2
http://www.philenews.com/AssetService/Image.ashx?t=2&pg=27000&> &pg=27000&

Πώς επιτρέπει η Ελλάδα να ελέγχουν τη θάλασσα του Αιγαίου τα τουρκικάκαράβια και να μην διαμαρτύρεται καν για την πρόκληση»; Το ερώτημα προέρχεται από επαγγελματικό στέλεχος του αμερικανικού Κογκρέσουπου ασχολείται με τα ελληνικά θέματα καθώς εργάζεται στο γραφείο γνωστούΑμερικανού πολιτικού. Πρόκειται για μία «νόμιμη απορία» από έναν άνθρωπο που καλείται συχνά-πυκνάνα ετοιμάσει τις παρεμβάσεις του αφεντικού του για τα θέματα που ενδιαφέρουντην Ελλάδα και την Κύπρο -είναι ο ίδιος άνθρωπος που ζήτησε μία πολύ μικρήχάρη από την Αθήνα και τη Λευκωσία και έλαβε αρνητική απάντηση. Και είναι «νόμιμη απορία» επειδή οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρουζητούν μέσω των ομογενών από τους Αμερικανούς πολιτικούς να πράττουν αυτάπου οι ίδιες δεν κάνουν όταν οι προκλήσεις προέρχονται από την Τουρκία. Οι αντιδράσεις της Αθήνας στις προβοκάτσιες του κ. Ερντογάν είναι απόανύπαρκτες έως αναιμικές. Σε σημείο που συλλαμβάνει κανείς τον εαυτό του ναφωνάζει από αγανάκτηση για την παθητική στάση που επιδεικνύει ο πρωθυπουργόςκαι η ομάδα που εγκατέστησε στο Υπουργείο των Εξωτερικών. Μα δεν νευριάζουναυτοί οι άνθρωποι όταν βλέπουν αυτές τις συμπεριφορές; Και πώς μπορεί ακόμα να πιστεύουν ότι ο ισλαμιστής πρωθυπουργός της Τουρκίαςείναι άνθρωπος καλών προθέσεων; Δεν είναι λογικό να σκεφτόμαστε -όπως είπεκαι το επαγγελματικό στέλεχος του Κογκρέσου- ότι η πολυδιαφημισμένηελληνοτουρκική προσέγγιση είναι μονόδρομος και τα συμφωνηθέντα τηρούνταιμόνο από την Αθήνα; Ο,τι και να υποστηρίζει ο κ. Γιώργος Παπανδρέου η Ελλάδα αυτή τη στιγμήείναι ένα «ελεγχόμενο κράτος» από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τηνΕυρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Γιατί νακοροϊδευόμαστε; Μπορεί να λάβει οποιαδήποτε απόφαση η ελληνική κυβέρνησηχωρίς να ενημερώσει τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον όπου είναι οι έδρες τωνδανειστών της; Ούτε συζήτηση να γίνεται. Δεν μπορεί, δεν υπάρχει η δυνατότητα. Στο σημείοπου έχουν φέρει οι πολιτικοί τη χώρα, γονατισμένη μπροστά στην παγκόσμιαοικονομική ελίτ και εξαρτημένη από την (ανύπαρκτη) «βοήθεια» των δυτικώνσυμμάχων, δεν δύναται να πράξει το παραμικρό. Ούτε να προστατεύσει τασυμφέροντά της. Η ελληνοτουρκική προσέγγιση και η άρον-άρον διευθέτηση του Κυπριακού πουεπιχειρείται, επιβλήθηκαν από το εξωτερικό. Από την εποχή των Ιμίων και τηνγκριζοποίηση της περιοχής με τη σύμφωνη γνώμη της τότε κυβέρνησης, οιΗνωμένες Πολιτείες έχουν εκπονήσει τη λεγόμενη «πολιτική Αιγαίου» (ΑegeanΡolicy) και δεν έχουν αλλάξει ούτε μία γραμμή: Προβλέπει συνεταιρισμό στο Αιγαίο, προβλέπει συνεκμετάλλευση του πλούτου (ανυπάρχει). Η υποχώρηση της κυβέρνησης Σημίτη το μοιραίο βράδυ της 31ηςΙανουαρίου 1996 άνοιξε την όρεξη της Τουρκίας, η οποία δεν αποδέχεται καμίαδιευθέτηση εάν επηρεάζεται η δήθεν «ισορροπία του 50-50». Είναι μία θέση εντελώς απαράδεκτη, η οποία επαναφέρεται σε κάθε ευκαιρία,ενώ την ίδια στιγμή η Αθήνα δεν την απορρίπτει με ισχυρό τρόπο που να μηνεπιτρέπει την επαναφορά της δείχνοντας μία αδυναμία να προασπίσει ταελληνικά εθνικά συμφέροντα σε σημείο που να προκαλούνται δικαιολογημένεςαπορίες: Εάν δεν μπορεί να το πράξει είναι ένα θέμα, εάν δεν την αφήνουν οιυποχρεώσεις που έχει από την υπογραφή του μνημονίου είναι ένα άλλο ζήτημα.Πάντως, είτε το ένα συμβαίνει είτε το άλλο πρέπει να έχει το θάρρος να τοανακοινώσει στο λαό. Διότι η στάση της έναντι των προκλήσεων είναιτουλάχιστον περίεργη... ΣΗΜΕΙΩΣΗ Ι:Παρακολουθώντας τη συνεδρίαση της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων της αμερικανικήςΓερουσίας συνειδητοποίησα για μία ακόμη φορά πόσο τυχερές είναι η Κύπρος καιη Ελλάδα που έχουν φίλο και υποστηρικτή τον γερουσιαστή Ρόμπερτ Μενέντεζ.Δεν έχει χάσει ποτέ την ευκαιρία να βοηθήσει τις δύο χώρες και αποτελεί τονφύλακα-άγγελο της Κύπρου και της Ελλάδας στο Κογκρέσο. Ο κ. Μενέντεζ, που ενημερώνεται σε καθημερινή βάση από τον φίλο του ΤάσοΖαμπά, ετοιμάζει σε συνεργασία με την ελληνική πρεσβεία μεγάλη σύναξηγερουσιαστών που θα υποδεχθούν τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου στοΚαπιτώλιο την τελευταία εβδομάδα του Σεπτεμβρίου. Τις ίδιες μέρες στηνΟυάσιγκτον θα βρεθεί και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για τα εγκαίνια μίαςέκθεσης για την Κύπρο στο Σμισθόνιαν. Μέχρι της στιγμής δεν έχει διευθετηθείη παραμικρή επαφή του Αμερικανού γερουσιαστή με τον Δημήτρη Χριστόφια.Φαίνεται ότι η Κούβα χώρισε για πάντα τους δύο άνδρες... Κρίμα. ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΙΙ:Σε γερές βάσεις κτίστηκε η συνεργασία των τριών φιλενάδων με την νορβηγικήΡRΙΟ. Για να δούμε πόσο μακριά θα πάει η βαλίτσα...

συνέντευξη της Μαρία Παπαδοπούλου : Διεκδικήσεις περιουσιών στη Μικρά Ασία. Ένας ασταμάτητος αγώνας της Ρωμιοσύνης.

Συνέντευξη της Μαρίας Παπαδοπούλου στην δημοσιογράφο Λένα Κισσάβου

• εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010, σελ.16,
  http://files.eleftheria.gr/pdf/%7B53492C6C-2D75-4213-B140-0ECC3E180B7C%7D_fylo_26-7-10.pdf
  
• ηλεκτρονική ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010,
  http://www.eleftheria.gr/viewarticle.asp?aid=20880&pid=7&CategoryID=7

ποίημα : Νησιώτικες νύχτες με μεράκια ελληνικού καρσιλαμά

Δευτέρα 26-7-2010

Το γλωσικό ιδίωμα και οι δίγλωσσοι Μακεδόνες

Mία μοναδική συζήτηση από την εκπομπή ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΑΚΙΕΡΑ της FLASH TV για το γλωσικό ιδίωμα και τους γηγενείς δίγλωσους Μακεδόνες. Kι όταν λέμε Μακεδόνες, εννοούμε...Μακεδόνες, όχι Σλάβους, Βούλγαρους και λοιπούς φίλους γείτονες. Διότι Μακεδόνας = Έλληνας

MΕΡΟΣ 1 http://www.youtube.com/watch?v=lcxXnaiG2SU

MΕΡΟΣ 2 http://www.youtube.com/watch?v=LUBG2sGkWbg

MΕΡΟΣ 3 http://www.youtube.com/watch?v=oa60zgYKWIQ

ΜΕΡΟΣ 4 http://www.youtube.com/watch?v=NJPuRUjlMXE

άρθρο : Κεμαλισμός και τουρκικό Ισλάμ*

Συγγραφέας: Γιώργος Καραμπελιάς
Άρδην τ. 80

http://www.ardin.gr/node/3288

Ένα απόσπασμα από το εκτενές κείμενο του Γ. Καραμπελια "Ιστορικό βάθος έναντι στρατηγικού επεκτατισμού" που θα διαβάσετε στο Άρδην που κυκλοφορεί.
Οι Τούρκοι, όντως, χρησιμοποίησαν ορισμένους Έλληνες ραγιάδες, μετά την κατάκτηση, ως ανώτερους κρατικούς υπαλλήλους, διότι οι ίδιοι ήταν μάλλον αγράμματοι –παρότι περιοδικά τους καρατομούσαν–, καθώς και τους Έλληνες, Εβραίους και Αρμένιους εμπόρους, δεδομένου ότι οι ίδιοι κρατούσαν στα χέρια τους μόνο τον στρατό και τη διοίκηση. Όλα αυτά υπήρξαν συνέπεια της ταχύτατης επέκτασης ενός νομαδικού και σχετικά ολιγάριθμου λαού, σε μια τεράστια έκταση, που άρχιζε από το Μαρόκο και έφθανε στη Βιέννη. Υποχρεωτικά, λοιπόν, υπήρξε ένας «καταμερισμός εργασίας», που ανέθεσε σε τμήματα των κατακτημένων λαών κάποιες λειτουργίες, που στην Αίγυπτο, π.χ., περιελάμβαναν τους Μαμελούκους, στους Άραβες τους τοπικούς φυλάρχους, κ.λπ. Όλες οι μεγάλες αυτοκρατορίες πραγματοποιούσαν έναν ανάλογο καταμερισμό, που στηριζόταν στα συγκριτικά πλεονεκτήματα που διέθετε ο κατακτητικός λαός. Οι Έλληνες, με τον Αλέξανδρο, διέθεταν την τεράστια πολιτιστική τους υπεροχή έναντι των κατακτημένων λαών, γι’ αυτό και στηρίχτηκαν στην γλώσσα και τον πολιτισμό κατ’ εξοχήν. Οι Ρωμαίοι διέθεταν το «συγκριτικό πλεονέκτημα» της κρατικής οργάνωσης και της δημιουργίας υποδομών που επιβιώνουν μέχρι σήμερα –δρόμοι, λιμάνια, υδραγωγεία–, το Βυζάντιο στηριζόταν σε ένα συνδυασμό του ελληνικού πολιτισμού, της ρωμαϊκής οργάνωσης και της ορθόδοξης πνευματικότητας. Οι αυτοκρατορίες των μογγολικών και τουρανικών φύλων, από την Κίνα έως την Ινδία, την Περσία, την αραβική Αυτοκρατορία, τη Ρωσία και την οθωμανική Αυτοκρατορία, πλεονεκτούσαν αποφασιστικά στον τομέα του πολέμου και μειονεκτούσαν στους λοιπούς. Γι’ αυτό και παντού η ηγεμονία τους στηριζόταν στην προτεραιότητα του ξίφους και θα προσπαθεί να χρησιμοποιεί εγχώριους, που διέθεταν ανώτερο πολιτισμό, στους υπόλοιπους τομείς. Όταν όμως, μπροστά στις οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις που έφερε η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Δύση, οι Οθωμανοί Τούρκοι απώλεσαν και το συγκριτικό πλεονέκτημα του ξίφους, διότι πλέον η στρατιωτική κυριαρχία απαιτούσε υψηλό βαθμό οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής συγκρότησης, άρχισε η κατάρρευση της Αυτοκρατορίας, που την οδήγησε στα πρόθυρα της πλήρους αποσύνθεσης μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Νεότουρκοι και ο Κεμάλ διέγνωσαν την ανάγκη της μετάβασης στο εθνιστικό στάδιο των Τούρκων, ως συνέχεια του αυτοκρατορικού. Δηλαδή την οικοδόμηση ενός ομοιογενούς –κατά το δυνατόν– τουρκικού έθνους, με την εκδίωξη και την εξόντωση των χριστιανικών κοινοτήτων και εθνών και την ενσωμάτωση των μουσουλμανικών πληθυσμών στον τουρκισμό. Αυτή η στρατηγική ολοκληρώθηκε με την εκδίωξη των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, το 1955-1960, και τη δημιουργία, συχνά εκ του μηδενός, και με την άμεση κρατική στήριξη, μιας εγχώριας βιομηχανίας, ενός συνεκτικού εκπαιδευτικού μηχανισμού και ενός κράτους που να διοικείται εξ ολοκλήρου από Τούρκους. Πλέον το νέο τουρκικό κράτος δεν είχε ανάγκη από Έλληνες ή Αρμενίους για να διαχειρίζονται την οικονομία του, αντίθετα τους εξόντωσε και ανέδειξε μια νέα εθνική τουρκική ελίτ στη θέση τους. Το μόνο σημείο αποτυχίας αυτής της στρατηγικής υπήρξε η εθνική επιβίωση των Κούρδων, που, σε αντίθεση με άλλους μουσουλμανικούς πληθυσμούς, δεν εντάχθηκαν στο μουσουλμανικό-κεμαλικό melting pot. Και εδώ βρίσκεται η διαστρέβλωση που επιχειρεί όλη η φιλο νέο-οθωμανική ελληνική ελίτ –πολιτικοί και διανοούμενοι. Παρουσιάζουν τον κεμαλισμό ως αντίπαλο του ισλάμ, ενώ στην πραγματικότητα ο κεμαλισμός επεχείρησε –και επέτυχε σε μεγάλο βαθμό– να μετατρέψει το τουρκικό ισλάμ σε τουρκικό έθνος. Ο δε νεο-οθωμανισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά η «επιστροφή» του τουρκισμού ως αποφασιστικού παράγοντα στην περιοχή, με βάση την εσωτερική οικονομική, δημογραφική και στρατιωτική ισχύ του τουρκικού έθνους. Η καταιγιστική επανεμφάνισή του αποτελεί συνέπεια της κρίσης όλων σχεδόν των αντιπάλων του στην περιοχή και έχει ως αφετηρία την επιτυχημένη εισβολή στην Κύπρο το 1974, όπου, καθόλου τυχαία, στην προεδρία της κυβερνήσεως βρισκόταν ο «κεμαλιστής» Ετσεβίτ και στην αντιπροεδρία ο «ισλαμιστής» Ερμπακάν. Εν συνεχεία, η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του ανατολικού στρατοπέδου, η ουσιαστική διάλυση του αραβικού κόσμου με τη διπλή εισβολή στο Ιράκ, η αποσύνθεση της Γιουγκοσλαβίας και η εσωτερική οικονομική ηθική και πνευματική παρασιτοποίηση της Ελλάδας, προσέφεραν ιδεώδεις συνθήκες για την ανάπτυξη του νεο-οθωμανισμού. Για τριανταπέντε χρόνια, τουλάχιστον, όλα μοιάζουν να είναι ευνοϊκά για την Τουρκία, εκτός από το κουρδικό αγκάθι. Ο νεο-οθωμανισμός εμφανίζεται, και εν μέρει συνιστά, μια όψη της ισλαμο-κεμαλικής σύνθεσης, διότι η ενίσχυση του ισλάμ, σε όλον τον μουσουλμανικό κόσμο, προσφέρει την ευκαιρία στην Τουρκία να χρησιμοποιήσει και την ισλαμική παράμετρο, παράλληλα με τα λοιπά οικονομικά και γεωστρατηγικά της όπλα. Έτσι, το ισλάμ αποτελεί ένα όπλο για την αποδυνάμωση της κουρδικής εθνικής ταυτότητας, την επαναπροσέγγιση με όλες τις μουσουλμανικές μειονότητες ή πλειονότητες –όπως στην Αλβανία– των Βαλκανίων, για επανασύνδεση με τις τουρκόφωνες ή μη μουσουλμανικές χώρες της Κεντρικής Ασίας, για την διείσδυση στον αραβικό κόσμο. Κατά συνέπεια, ακόμα και αν δεν υπήρχε κάποιο γηγενές ισλαμικό κύμα στο εσωτερικό της Τουρκίας, θα έπρεπε να εφευρεθεί! Γι’ αυτό και την απαρχή της γενικευμένης επανισλαμοποίησης της Τουρκίας θα την βρούμε στον ακραιφνή κεμαλικό στρατηγό Κενάν Εβρέν, που με σύμβουλο τον Οζάλ, θα ενισχύσει τους μουσουλμανικούς μεντρεσέδες και τις ισλαμικές οργανώσεις στην Τουρκία, μετά το 1980. Ο τουρκισμός, επειδή θέλει να ενσωματώσει τους κουρδικούς πληθυσμούς στο εσωτερικό, και να παρέμβει στο εξωτερικό έχει ανάγκη από το ισλάμ, κατά τον ίδιο τρόπο που, στα 1922, είχε ανάγκη από τον κεμαλισμό για να συγκροτήσει εσωτερικά το τουρκικό έθνος-κράτος.
Οθωμανισμός και νεοθωμανισμός
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, οι Τούρκοι δεν έχουν πλέον ανάγκη τους Έλληνες, ως «μεσολαβητές» με τη Δύση ή ως οικονομικούς «ενδιάμεσους», διότι και τη μεσολάβηση με τη Δύση την έχουν αναλάβει πλέον οι ίδιοι αυτοπροσώπως και με εξαιρετική αποτελεσματικότητα, και στο οικονομικό πεδίο αποτελούν ήδη την 17η χώρα στον κόσμο από την άποψη του ΑΕΠ. Σε τι λοιπόν θα χρειάζονταν την Ελλάδα και τους Έλληνες νεο-φαναριώτες; Και όμως, ο κύριος Γιανναράς πιστεύει πως μπορεί να κάνει κάποιες «υποδείξεις» στον Νταβούτογλου στο αμέσως επόμενο άρθρο-επιφυλλίδα του («Νεο-οσμανιδών και Βρυξελλών γεφύρωση», Καθημερινή, 6 Σεπτεμβρίου 2009.)
Θα είχε ενδιαφέρον ένας Έλληνας να υποδείξει στον κ. Νταβούτογλου τη δυνατότητα, προκειμένου να καταστεί η Τουρκία άξονας πολιτιστικής συνοχής (με συνέπειες πολιτικής συνύπαρξης) των χωρών της άλλοτε οθωμανικής επικράτειας. Αν αποδεχθεί την υπόδειξη, τότε ο Ελληνας θα μπορούσε να παζαρέψει τη συμπερίληψη και της Ελλάδας στην πολιτική συνύπαρξη. [ ]Θα μπορούσε επομένως να συμπεράνει κανείς ότι το πολιτικό όραμα του Αχμέτ Νταβούτογλου για την Τουρκία θα αποκτούσε ρεαλιστική βάση, με τις ακόλουθες προϋποθέσεις:Πρώτον, αν συνειδητοποιηθεί από τους φορείς του οράματος ότι η οθωμανική («αυτοκρατορική») προοπτική της Τουρκίας είναι ασυμβίβαστη με τον εκδυτικισμό της, άρα και με τον κεμαλισμό, τα δυτικά ιδεολογήματα περί «λαϊκού» (άθρησκου) κράτους. Τα τελευταία χρόνια η πλειονότητα του λαού μοιάζει να συνειδητοποιεί αυτή την αλήθεια.[ ]Τρίτον, να λειτουργήσει η Ελλάδα ως πολιτισμικός (άρα και πολιτικός) καταλύτης δημιουργικής συμπόρευσης αυτής της μετα-βυζαντινής Ανατολής (υπό τη Νεο-οσμανική ηγεσία) με τη μετα-ρωμαϊκή Δύση (υπό την ηγεσία των Βρυξελλών). Η Δύση διεκδικεί τη συνέχεια του αρχαιοελληνικού κληροδοτήματος, η Τουρκία τη συνέχεια του Βυζαντίου. Η υπαγωγή του σημερινού Ελλαδισμού υπό την οθωμανική επιρροή με παράλληλη τη μετοχή του στην Ευρωπαϊκή Ενωση, θα ήταν ίσως η τελευταία ευκαιρία να επανέλθει, με ενεργό μετοχή, στο ιστορικό γίγνεσθαι ο Ελληνισμός.Αν διέσωζε ελληνικότητα το ελλαδικό κρατίδιο25.
Πρόκειται όντως για ένα εκπληκτικό σενάριο, το οποίο αγνοεί επιδεικτικά και σκανδαλωδώς την αντικειμενική πραγματικότητα. «Ένας Έλληνας» (στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο κ. Γιανναράς) υποδεικνύει στον Τούρκο Υπουργό Εξωτερικών πως η Τουρκία μπορεί να καταστεί «άξονας πολιτιστικής συνοχής των χωρών της άλλοτε οθωμανικής επικράτειας». Έλληνες και Τούρκοι, Σέρβοι και Κοσοβάροι θα αποκτήσουν «πολιτιστική συνοχή» κάτω από την επικυριαρχία της Τουρκίας! Θανάσιμοι και προαιώνιοι αντίπαλοι, που μόνο μια μακρόχρονη ισορροπία δυνάμεων θα τους επέτρεπε να συμβιώσουν ειρηνικά και ισότιμα, θα ενταχθούν εθελόδουλα κάτω από την οθωμανική κυριαρχία! Και δεν βλέπει ο «Έλληνας» συνομιλητής του κ. Νταβούτογλου πως η υπαγωγή μας υπό οθωμανική κυριαρχία, στο παρελθόν, έγινε διότι οι Τούρκοι κατέλαβαν και υπέταξαν τον ελληνικό και ορθόδοξο κόσμο των Βαλκανίων και ότι οι παλαιοί Φαναριώτες είχαν υπέρ αυτών το ελαφρυντικό, ότι λειτουργούσαν υπό κατοχήν και υπηρετούσαν εξ ανάγκης τους Οθωμανούς, σε αντίθεση με τους σημερινούς εθελόδουλους, οι οποίοι επιθυμούν να υποταχθούν χωρίς καν να δώσουν τη μάχη της αυτονομίας. Ακόμα περισσότερο, ο Γιανναράς ανασυστήνει την οθωμανική Αυτοκρατορία από τις στάχτες της, ξεπερνώντας και τα πιο υπεραισιόδοξα όνειρα των Τούρκων τουρανιστών: Η Δύση της Ευρώπης ανήκει στις Βρυξέλλες και η Ανατολή στη νεο-οθωμανική Τουρκία, υπό την ηγεμονία της οποίας θα πρέπει ασμένως να υπαχθούμε! Έτσι, ταυτίζεται απολύτως με την αγγλοαμερικανική στρατηγική που βλέπει την Ευρώπη να διευρύνεται προς την Τουρκία, αφήνοντας απ’ έξω τον ορθόδοξο πόλο και τη Ρωσία. Και ο «ορθόδοξος» κύριος Γιανναράς αντί έστω να δει μια συμμαχία με την ορθόδοξη Ευρώπη, προτείνει την υπαγωγή μας στο φιλοδυτικό τουρκικό ισλάμ, ευθυγραμμιζόμενος απόλυτα με την αμερικανική στρατηγική. Και όμως, όπως αναρίθμητες φορές έχουμε τονίσει την τελευταία περίοδο, η προσπάθεια των Νταβούτογλου-Ερντογάν να μιμηθούν την οθωμανική αυτοκρατορία, όχι απλώς κατ’ αναλογίαν, αλλά κυριολεκτικώς, τους σπρώχνει να απλώνουν τα πόδια τους πολύ έξω από εκεί που φτάνει το πάπλωμά τους. Μια πολιτική που επιχειρεί να είναι ταυτόχρονα δυτική και ισλαμική, σε μια περίοδο σύγκρουσης μεταξύ Ισλάμ και Δύσης, οδηγεί αναπόφευκτα σε αδιέξοδα· όπως φαίνεται να γίνεται με τη σχέση Τουρκίας-Ισραήλ, και κατ’ επέκταση τη σχέση Τουρκίας-ΗΠΑ, όπως κατεδείχθη την τελευταία περίοδο με την περίπτωση της Γάζας. Και το κουρδικό αγκάθι επιταχύνει και επιδεινώνει αυτή την όξυνση. Διότι, πλέον, η Τουρκία δεν περιορίζεται στην «εκπροσώπηση» του μετριοπαθούς ισλάμ, απέναντι στη ριζοσπαστική αντιδυτική εκδοχή του Ιράν, όπως ήταν ο αμερικάνικος σχεδιασμός, αλλά εσχάτως συμμαχεί με το Ιράν. Και αυτή η δραματική μεταστροφή είναι συνέπεια του κουρδικού ζητήματος. Διότι η ίδρυση ενός ημιανεξάρτητου κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ επιτείνει τους φόβους της Τουρκίας (15-20 εκατ. Κούρδοι) και του Ιράν (12 εκατ.) με αποτέλεσμα τη σταδιακή προσέγγιση μεταξύ τους. Έτσι όμως ακυρώνεται η αμερικανο-ισραηλινή στρατηγική της αντιπαράθεσης με το Ιράν και η Τουρκία γέρνει «μονόπαντα» προς την Ανατολή. Είτε λοιπόν θα ανακρούσει πρύμναν, ακυρώνοντας ή μετριάζοντας το ισλαμικό άνοιγμα, είτε θα συνεχίσει και θα χάσει την δυτική στήριξη. Επί πλέον, ο ισλαμικός προσανατολισμός παροξύνει την αντίθεση με το λαϊκό τουρκικό στοιχείο στο εσωτερικό και ιδιαίτερα τους Αλεβίτες (πάνω από 20 εκατομ.) Ένας Αλεβίτης κουρδικής καταγωγής, ο Κεμάλ Κιλιντζάρογλου, ανεδείχθη πρόσφατα σε ηγέτη του δυτικόφιλου Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και προηγείται στις δημοσκοπήσεις! Έτσι, οι κύριοι Ερντογάν και Νταβούτογλου κινδυνεύουν να χάσουν την εξουσία. Για να αντιμετωπίσουν αυτόν τον κίνδυνο επιτείνουν τον ισλαμικό προσανατολισμό τους, απευθυνόμενοι στους σουνίτες, που αποτελούν το 70% του πληθυσμού με αποτέλεσμα να απομακρύνονται ακόμα περισσότερο από τη Δύση! Κατά συνέπεια, η εξίσωση Νταβούτογλου δεν «βγαίνει» όταν οξύνονται οι αντιπαραθέσεις στην περιοχή, αντίθετα έχει ως προϋπόθεση την «ειρήνη» του νεκροταφείου, δηλαδή ότι όλοι οι υπόλοιποι και προπαντός οι Κούρδοι, θα δέχονται αδιαμαρτύρητα την πολιτική του κυρίου καθηγητή και του αλαζόνα πρωθυπουργού του. Επειδή όμως αυτά δεν μπορούν να συμβούν στην πραγματική ζωή και η ευνοϊκή συγκυρία των δεκαετιών 1990-2000 δεν θα κρατήσει εσαεί, ο νέο-οθωμανισμός έχει όρια και η στάση των Ελλήνων νεο-οθωμανών δεν είναι ρεαλιστική, απλώς τον φόβο τους αντανακλά. Από αυτή την άποψη, λοιπόν, και το βιβλίο του κυρίου Νταβούτογλου, επιχειρώντας να χύσει τον νεο-οθωμανισμό στο καλούπι του οθωμανισμού, και μάλιστα εκείνου της ακμής, δεν είναι ρεαλιστικό και αν ακολουθηθεί κατά γράμμα οδηγεί σε πολεμικές περιπέτειες. Μόνο ενδεικτικά, ως κατεύθυνση και κατ’ αναλογίαν προς τον οθωμανισμό, μπορεί να λειτουργήσει ο νεο-οθωμανισμός. Η Τουρκία δεν μπορεί να ξαναγίνει «αυτοκρατορία», όπως ονειρεύεται ο Νταβούτογλου και οι Έλληνες κολαούζοι του. Μπορεί όμως να αποπειραθεί, και το επιτυγχάνει μέχρι σήμερα, να γίνει μια σημαντική περιφερειακή δύναμη και να υποτάξει όσους από τους γείτονές της δεν προβάλλουν αντίσταση, ούτε αντιπαραθέτουν μια εναλλακτική στρατηγική.Η Τουρκία λοιπόν δεν αποτελεί τον μοναδικό και πανίσχυρο πόλο της Ανατολής. Διότι ο αραβικός κόσμος δεν θα βρίσκεται αιωνίως στη σημερινή κατάσταση καθίζησης. Η ίδια η Τουρκία στο εσωτερικό της έχει να διαχειριστεί τόσο το άλυτο κουρδικό ζήτημα, όσο και την υποβόσκουσα σύγκρουση των αλεβιτών «με την σουνιτική επανισλαμοποίηση. Τέλος μια νέα εκδοχή βαλκανικής συμμαχίας, όπως εκείνη του 1912, θα μπορούσε να αντιτάξει στον τουρκικό όγκο έναν ανάλογης δυναμικότητας βαλκανικό πόλο. Και για κάτι τέτοιο θα αρκούσε μία προϋπόθεση, να εμποδιστεί η είσοδος της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόμα δε η ίδια η Ελλάδα, αν αποφάσιζε να αντιμετωπίσει ενεργά την τουρκική απειλή, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως έχει ακόμα ένα εισόδημα που αντιστοιχεί στα 2/5 του τουρκικού και αγωνίζεται υπέρ βωμών και εστιών. Όσο για τη Ρωσία, δεν θα βρίσκεται διαρκώς στη θέση του απλού εταίρου της Τουρκίας, ούτε στην Ελλάδα θα είναι για πολύ ακόμα πρωθυπουργός ο Γιώργος. Όλες λοιπόν οι θρηνωδίες πως είμαστε χαμένοι πριν δώσουμε τη μάχη και πως οι Τούρκοι μπορούν όποτε θέλουν «να καταλύσουν το διαλυμένο και διεφθαρμένο κρατίδιο», αποτελούν επιχειρήματα εκείνων που δεν θέλουν να δώσουν τη μάχη, και που εξ άλλου καμία μάχη δεν έδωσαν ποτέ στη ζωή τους. Για όλους αυτούς τους λόγους, η ολοκλήρωση του νεο-οθωμανισμού δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με απλή ένταξη της Ελλάδας σε μια «νεο-οθωμανική σφαίρα», αλλά προϋποθέτει την πλήρη υποταγή της Ελλάδας και της Κύπρου. Γι’ αυτό και η Τουρκία συνεχίζει τη στρατιωτική παρουσία στην Κύπρο και την επιθετικότητα στο Αιγαίο, χαλώντας το παιγνίδι των εγχώριων νεο-οθωμανών, που εμφανίζονται έτσι «οθωμανικότεροι»των Τούρκων. Ο ελληνισμός και η νεο-οθωμανική στρατηγική έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση και αυτό δεν μπορούν να το ανατρέψουν ούτε οι πολιτικοί ούτε κάποιοι διανοούμενοι είτε του εκσυγχρονιστικού και του «ανανεωτικού» χώρου, είτε του πατριαρχικού. Βέβαια, μπορούν να κάνουν και κάνουν πολλά, δηλαδή μας αφοπλίζουν, κυριολεκτικά και ιδεολογικά, απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα. Ωστόσο δεν μπορούν, τουλάχιστον για αρκετά χρόνια ακόμα, να άρουν οριστικά τους όρους του θεμελιώδους ανταγωνισμού ελληνισμού και τουρκισμού. Μέσα από μια περίεργη αναστροφή, μια πανουργία της ιστορίας, δυτικόφιλοι και διεθνιστές, άθεοι και ορθόδοξοι, αριστεροί και δεξιοί, διανοούμενοι και επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, πατριαρχικοί και βρυξελλόβιοι, καταλήγουν στα ίδια συμπεράσματα που με μια εμβληματική φράση –finis Graeciae– είχε συνοψίσει ο Γιανναράς: πλέον, καμία μάχη δεν αξίζει να δοθεί και θα πρέπει να παραδοθούμε στη μοίρα μας.
Μια καθολική «επαναφορά»
Δηλαδή, οι απόψεις του Γιανναρά δεν αποτελούν μία και μόνο «στιγμή» στην αρθρογραφία του, αλλά ένα σύστημα σκέψης το οποίο καθίσταται σταδιακά κυρίαρχο στον προβληματισμό του, ο οποίος εγκαινιάζει μια ολοκληρωτική μεταστροφή, από το 2005 τουλάχιστον και μετά –αρχικώς με τη λυσσαλέα επίθεση εναντίον της ελλαδικής εκκλησίας και του Χριστόδουλου– ενώ εν συνεχεία αναπτύσσεται με εξαιρετική ταχύτητα, στο βαθμό που βαθαίνουν οι σχέσεις του με το Πατριαρχείο και τον σημερινό κάτοχο του Οικουμενικού θρόνου. Εξ άλλου, στις 2 Μαΐου, θα γράψει μία ακόμα επιφυλλίδα με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Κυβέρνηση “επιστρατευμένης” ποιότητας», όπου θα συνδέσει την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας με την εσωτερική και θα προτείνει τον… Βγενόπουλο για νέο εθνικό ηγέτη, με κυριολεκτικά διθυραμβικούς τόνους:
Η συνέντευξη Βγενόπουλου στους «Νέους Φακέλους» του ΣΚΑΪ (19 Απριλίου 2010) πρέπει, λογικά, να έδωσε ελπίδα σε νοήμονες Έλληνες: Είχαν την ευκαιρία να δουν, σε ζωντανή εικόνα, δείγμα ανθρώπινης ποιότητας και ηγετικού χαρίσματος από τους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας, έξω από τις συντεχνίες των επαγγελματιών της πολιτικής.Λόγος στέρεος, ευθύβολος, λιτός, εντόπιζε προβλήματα, έδειχνε λύσεις, δεν ενδιαφερόταν για τις εντυπώσεις. Κόμιζε συγκεκριμένες, ρεαλιστικές προτάσεις ο λόγος του Α. Βγενόπουλου, όχι ιδεολογήματα, επιφάσεις λύσεων και υπεκφυγές. Ηταν έκπληξη, σε συζήτηση για τα κοινά, η φανερή ειλικρίνεια του συνομιλητή, η προσωπική μετοχή του και έγνοια, έκτυπη στα λεγόμενα, αλλά και στο ύφος, στη φυσιογνωμική εκφραστική, στις αφτιασίδωτες εκρήξεις της οργής του.Για τους νοήμονες Ελληνες, ήταν σημάδι ελπίδας. Άκουγαν όχι έναν, ιδιοφυή ίσως αλλά άσχετον με την πράξη πολιτικό αναλυτή ή θεωρητικό της οικονομίας, είχαν μπροστά τους έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες του οικονομικού βίου της χώρας. Και μιλούσε γλώσσα, που ενώ αφορούσε στην οικονομία και στην πολιτική της διαχείριση, πρόδιδε βιωματική εμπλοκή, πόνο για ό,τι απηχεί η λέξη «πατρίδα», για την τιμή και υπόληψη του κοινού μας ονόματος. Γνωρίσματα ανύπαρκτα στον λόγο και των καλύτερων από τους επαγγελματίες της πολιτικής26.
Ο κύριος καθηγητής μπορεί όντως να ανακαλύπτει εξωφρενικές αρετές ακόμα και για τα μεγαλύτερα λαμόγια. Πάντως, ο Βγενόπουλος πραγματοποίησε τον Δεκέμβριο του 2009 το δικό του «προσκύνημα» στο Φανάρι και προέβη στις ακόλουθες αξιοσημείωτες δηλώσεις:
Εμείς θεωρούμε ότι το φυσικό περιβάλλον των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων αναπτύσσεται σε διάφορες χώρες και στην Ελλάδα και στην Τουρκία και στις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες και στην Κύπρο. Είμαστε στην πραγματικότητα μία αγορά. Οι πολίτες όλων των χωρών δεν έχουμε να χωρίσουμε απολύτως τίποτα και οι επιχειρήσεις και οι πολίτες, όλοι μαζί, σε όλες αυτές τις χώρες, παλεύουμε για μία ευημερία, την οποία ελπίζουμε κάποια στιγμή να συμμερίζονται και οι κυβερνήσεις και να μη μας δημιουργούν εμπόδια.
Ίσως να προετοιμάζει κάποια νέα μεταπώληση, μεγαλύτερης κλίμακας αυτή τη φορά, μια και, ούτως ή άλλως, όλοι «μια αγορά είμαστε». Μια και ο εκλεκτός του Χατζηνικολάου, της Καθημερινής/Σκάϊ είναι ο ειδικευμένος στις μεταπωλήσεις «εθνικός επιχειρηματίας», που πούλησε τον ΟΤΕ στους Γερμανούς, και την Ολυμπιακή στην Aegean, ενώ, τρεις μέρες μετά το άρθρο του κ. Γιανναρά, επέπρωτο, με τη στάση του και την εγκληματική του ελαφρότητα, να συμβάλει στην δολοφονία των υπαλλήλων της τράπεζας του. Και, όμως, αυτός ο αμετροεπής και δημοσιολάγνος μεταπράτης, που τα κατάφερε να κάνει άνω κάτω ακόμα και τον… Παναθηναϊκό, αποκτά ως μη όφειλε και την υποστήριξη του κ. Γιανναρά και του Πατριάρχη. Και εξ άλλου, σύμφωνα με τις εκθέσεις της Τράπεζας της Ελλάδας, ο Βγενόπουλος είναι ο βασικός χρηματοδότης του Βατοπαιδίου, το οποίο κάλυψε –περιέργως;– μέχρι τέλους ο Πατριάρχης27. Καθόλου τυχαία πλέον, λοιπόν, ο κ. Γιανναράς θα συμπορεύεται στις πολιτικές του επιλογές με τον κ. Παπαχελά, τον κ. Βγενόπουλο και tutti quanti. Τόσος δρόμος έχει διανυθεί προς την «εθνική ενότητα». Και η κατακλείδα –και αφορμή για τη συγγραφή αυτού του μακροσκελούς κειμένου–, το τελευταίο πόνημά-επιφυλλίδα του, επ’ ευκαιρία της κυκλοφορίας στην Ελλάδα του βιβλίου του Νταβούτογλου, που αφήνει εκστατικό τον κύριο καθηγητή, όσο τουλάχιστον τον άφησε και ο… Βγενόπουλος. Γράφει, στις 13/6/2010 σε ένα ακόμα κείμενο με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Στρατηγική λογική κατέναντι αφασίας».
Κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες, μεταφρασμένο στα ελληνικά, το βιβλίο του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου, ΤΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΒΑΘΟΣ - Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ (εκδόσεις «Ποιότητα», μτφρ. Νικ. Ραπτόπουλου, σελίδες 845). [ ]Δεν διανοούμαι να «παρουσιάσω» στους αναγνώστες της επιφυλλίδας αυτό το βιβλίο. Ο,τι και αν παραθέσω θα είναι κατώτερο του επιπέδου και της γοητείας του. Κάθε χαρακτηρισμός που θα εκφέρω δεν επαρκεί για να συνιστά κρίση, τον καταθέτω μόνο ως πρόκληση-πρόταση να διαβαστεί το βιβλίο. Αν ήταν δυνατό, να διαβαστεί από κάθε Έλληνα. Είναι σαφώς το βιβλίο ενός αντιπάλου: ο Αχμέτ Νταβούτογλου διεκδικεί για την πατρίδα του μεγάλο κομμάτι της δικής μας πατρίδας, του Αιγαίου, την Κύπρο. Αλλά εγώ, τουλάχιστον, δεν έχω διαβάσει ποτέ σε ελληνικό βιβλίο συναρπαστικότερη και αποκαλυπτικότερη ανάλυση της γεωστρατηγικής σπουδαιότητας του Αιγαίου και της Κύπρου. Ο Ντ. ξέρει καλά τι διεκδικεί. Ενώ ο Έλληνας υπερασπίζει συναισθηματική θολούρα. Παιδιαρίζει28.
Εμείς οι Έλληνες «αγνοούμε» τη σημασία του Αιγαίου και της Κύπρου και, απέναντι στον σοβαρό Νταβούτογλου, δεν διαθέτουμε παρά μόνο «συναισθηματική θολούρα», δηλαδή πατριωτισμό και άλλα συναφή, υποθέτω. Παράλληλα, ο Χ.Γ. επιχειρεί εδώ και έναν νέο φωτισμό του κειμένου του Κονδύλη, υπό το φως των νέων συνταρακτικών οριζόντων που του άνοιξε το βιβλίο του Νταβούτογλου.
Μόνο με ένα ελληνικό μελέτημα θα μπορούσα, προσωπικά, να συγκρίνω το βιβλίο του Ντ.: Με το «επίμετρο», στο βιβλίο του Παναγιώτη Κονδύλη, ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ (1997), που έχει τίτλο «Γεωπολιτικές και στρατιωτικές παράμετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέμου».Αλλά η ιδιοφυΐα του Κονδύλη και οι προβληματισμοί του οριοθετούνται καταφανώς από τον μηδενισμό του: Τον ενδιαφέρει η στρατηγική λογική (λογική του μπριτζ ή του σκακιού) για την άμυνα της αξιοπρέπειας και της εθνικής κυριαρχίας του ελλαδικού κρατιδίου – δεν έχει άλλο όραμα, δεν πιστεύει σε κάτι περισσότερο, σε πρόταση πανανθρώπινης εμβέλειας που να κομίζει στην Ιστορία ο Ελληνισμός29.
Έτσι «οι άκρως ρεαλιστικές αναλύσεις του Κονδύλη (οι οποίες) διερευνούν τις δυνατότητες στρατηγικής και τακτικής άμυνας του ελληνικού κράτους απέναντι στο συνεχώς ενισχυόμενο γεωπολιτικό δυναμικό της Τουρκίας», όπως έγραφε ο Γιανναράς το 2007, μεταβάλλονται πλέον σε «μηδενισμό» και πεζή «στρατηγική λογική», «για την άμυνα της αξιοπρέπειας και της εθνικής κυριαρχίας του ελλαδικού κρατιδίου»! Τόσο χαμηλά σκοπεύει ο «μηδενισμός »του Κονδύλη, απλώς στη διαφύλαξη της εθνικής μας κυριαρχίας, σε αντίθεση με τον υψιπετή Νταβούτογλου που διαθέτει όραμα, δηλαδή την επιβολή της Τουρκίας επί της Ελλάδος, καθώς και με τους Φαναριώτες κολαούζους που συμμερίζονται το όραμα του κυρίου Νταβούτογλου! Λες και η διαφύλαξη της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας, σε τόσο δύσκολες συνθήκες, δεν αποτελεί την αναγκαία βάση και αφετηρία για τη διαμόρφωση του οποιουδήποτε οράματος του «ελλαδικού κρατιδίου»! Προφανώς, μια χώρα όπως η Τουρκία, που βρίσκεται σε άνοδο και εμφανίζει επεκτατικές τάσεις σε μια ευνοϊκή συγκυρία γι’ αυτήν, όπως την περιγράψαμε πιο πάνω, διαμορφώνει απολύτως φυσιολογικά και ένα ανάλογο στρατηγικό όραμα–δόγμα, το οποίο μάλιστα γίνεται ασμένως δεκτό από τις ηγετικές ελίτ της χώρας. Το δύσκολο, το απελπιστικά δύσκολο, είναι να διαμορφώσει κάποιος ένα ανταγωνιστικό όραμα –και είναι υποχρεωτικά ανταγωνιστικό προς το τουρκικό, διότι πρώτη του προϋπόθεση είναι η απόκρουση του επεκτατιστή γείτονα. Το δύσκολο είναι να διαμορφώσεις ανταγωνιστικό όραμα όταν οι ελίτ της χώρας είναι γενετικά μεταπρατικές, υποταγμένες στις μεγάλες δυνάμεις, όταν έχει οδηγηθεί στον παρασιτισμό το σύνολο της οικονομίας και της κοινωνίας μας, και όταν έχεις απολέσει το στρατηγικό βάθος που μας προσέφεραν τα κάποτε ελληνικά μικρασιατικά παράλια, έχεις χάσει την Κωνσταντινούπολη, και ένα μεγάλο μέρος της Κύπρου, όταν τα Βαλκάνια βρίσκονται σε διάλυση και ο ορθόδοξος κόσμος σε βαθύτατη κρίση. Και εδώ δεν χρειάζεται μόνο μυαλό, χρειάζεται καρδιά και κουράγιο για να βαδίσεις ενάντια στο ρεύμα, όταν ολόγυρά μας θερίζουν χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα, και “οι παλιοί μας φίλοι” είτε χάνονται, όπως δυστυχώς ο Παναγιώτης Κονδύλης ή ο Μιχάλης Ράπτης, είτε λιποτακτούν ανενδοίαστα, όπως ο Δ. Σαββόπουλος, ο Σ. Ράμφος ή ο Χ. Γιανναράς. Και το πρώτο βήμα για να οικοδομήσεις ανταγωνιστικό όραμα είναι ακριβώς αυτό το «λίγο» που μας προσέφερε ο Κονδύλης, δηλαδή το πως θα διατηρήσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία. Και, όπως είδαμε πριν, ο Κονδύλης έχει πλήρη συνείδηση πως «στην τωρινή συγκυρία, που είναι δυσμενέστατη για την Ελλάδα, έχει προέχουσα σημασία να κερδηθεί χρόνος χωρίς να απωλεσθεί έδαφος, με την ελπίδα ότι μελλοντικές ανακατατάξεις στον πλανητικό συσχετισμό δυνάμεων θα εξασθενίσουν το γεωπολιτικό δυναμικό της Τουρκίας και θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να πάρει μιαν Ιστορική ανάσα». Αυτός είναι ο μηδενισμός (sic!) του Κονδύλη.Ωστόσο, επιμένει ο κύριος Γιανναράς να ανακαλύπτει μοναδικές αρετές στον Νταβούτογλου:
Ο Ντ. αντλεί τη στρατηγική του ανάλυση από το όραμά του για την Τουρκία. Και το όραμα είναι να διασώσει η χώρα του τον «πολιτισμικό της άξονα», τη διαφορά της από τη Δύση – τη διαφορά όχι ως αντίθεση, αλλά ως ιδιαιτερότητα, ως «ιδιαίτερη θέση στο διεθνές σύστημα». Είναι σαφέστατη (σχεδόν επιθετική) η περηφάνια του γι’ αυτήν την ιδιαιτερότητα, δεν φιλοδοξεί ούτε την αντιπαλότητα ούτε τη μίμηση, δεν είναι ο μειονεκτικός απέναντι στη Δύση Ανατολίτης, ο ξιπασμένος από τα «φώτα» της μεταπράτης. Έχει ραχοκοκαλιά, διεκδικεί να επιβάλει, από θέσεως ισχύος, την τουρκική ιδιαιτερότητα στη σημερινή διεθνή συνύπαρξη.
Το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να δικαιολογήσει τον κύριο Γιανναρά, για τον θαυμασμό του, είναι μάλλον η άγνοιά του για την ιδεολογία του ισλάμ, –του τουρκικού ισλάμ συμπεριλαμβανομένου– ακόμα και για την ιδεολογία των… νεοτούρκων. Η διαφοροποίηση με τη Δύση είναι συστατικό στοιχείο της ιδεολογίας του συνόλου του ισλαμικού κόσμου και της ισλαμικής σκέψης, εδώ και τουλάχιστον εβδομήντα ή ογδόντα χρόνια. [Έχουμε να προτείνουμε πρόχειρα, μεταξύ άλλων, τα Ισλάμ και κρίση του κεμαλισμού, που προανέφερα, το Ισλάμ και παγκοσμιοποίηση του υποφαινόμενου, για να μην αναφερθώ στα σχετικά βιβλία του Ζιλ Κεπέλ, του Μαξίμ Ροντενσόν, του Μπέρναρ Λιούϊς και αναρίθμητων άλλων συγγραφέων.] Ακόμα και οι κεμαλιστές Τούρκοι, δεν είχαν εγκαταλείψει ποτέ την αυτοκρατορική οθωμανική παράδοση, που τους οδηγούσε στην παροιμιώδη υπεροψία τους έναντι πολλών δυτικών. Αρκεί να συμβουλευτεί και τον συνάδελφο του, τον κύριο Νεοκλή Σαρρή. Πιστεύω πως το ζήτημα έχει εξαντληθεί. Κάθε καλόπιστος άνθρωπος δεν μπορεί παρά να συνομολογήσει πως ο Χρήστος Γιανναράς έχει ολοκληρώσει σχεδόν τη μετάβασή του προς τον νεο-οθωμανισμό μέσω της «οικουμενικότητας του ελληνισμού», και της περιφρόνησης προς το ελληνικό έθνος-κράτος. Τωόντι, η εμμονή σε μια τέτοια περιφρόνηση ανοίγει αναπόδραστα τον δρόμο για την εγκατάλειψη του ίδιου του ελληνισμού, σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια. Διότι από τον ελληνισμό έχουν απομείνει πια δύο κράτη, το ελλαδικό και το κυπριακό. Σε αυτά, τέτοια που είναι, με όλα τα κουσούρια τους, υποστασιοποιείται σήμερα ο ελληνισμός. Καθόλου τυχαία, λοιπόν, όσοι, επιμένουν στην φαντασιακή έστω εγκατάλειψη του έθνους-κράτους που διαθέτουμε, θα προσχωρήσουν είτε στον άπατρι κοσμοπολιτισμό της ψευδοαριστεράς των εκσυγχρονιστών και των νεοφιλελεύθερων είτε, μέσω της λατρείας της «Ανατολής», στον νεο-οθωμανισμό. Διότι άλλος ελληνισμός δεν υπάρχει: Είτε λοιπόν υπερασπίζεσαι αυτόν εδώ, και κατά συνέπεια οικοδομείς μέσω της αντιστάσεως ένα όραμα, το οποίο δεν μπορεί να είναι «αυτοκρατορικό», όπως επιθυμούν διάφοροι ξιπασμένοι τρόφιμοι των εφοπλιστικών κύκλων του Λονδίνου και του Φαναρίου, όπως ο κύριος Καρράς, αλλά κατ’ εξοχήν αντιστασιακό, το οποίο υποχρεωτικά πρέπει να είναι και ευρύτερο εκείνου του Νταβούτογλου.
25. «Νεο-οσμανιδών και Βρυξελλών γεφύρωση», Καθημερινή, 6 Σεπτεμβρίου 2009.26. «Κυβέρνηση “επιστρατευμένης ποιότητας”, Καθημερινή, 2 Μαΐου 2010. 27. Άννα Δόλλαρη «Ιεροί δεσμοί Marfin-Μονής Βατοπαιδίου», Επίκαιρα, 17/6/2010.28. «Στρατηγική λογική κατέναντι αφασίας», Καθημερινή, 13/6/2010.29. «Στρατηγική λογική κατέναντι αφασίας», Καθημερινή, 13/6/2010.

ποίημα : Αγαπάει ό,τι αξίζει

Πρόσκληση Συλλόγων και Ελλήνων από την Πρόεδρο της ΕΕ της Πανελλήνιας Ένωσης

Επίσημη επίσκεψη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο των Εκπροσώπων της ΠΕΚΣ, Μάιος 2009.

Διοργάνωση Ιστορικής Ημερίδας και λειτουργίας ορθοδόξων ναών σε όλη την Καππαδοκία, Ιούνιος 2010.

Μήνυμα από την Πρόεδρο Μαρία Παπαδοπούλου,

ρεπορτάζ, Ημερήσιος Κήρυκας, 22 Ιουνίου 2010 (μόλις βρεθεί χρόνος θα αναρτήσουμε ρεπορτάζ και φωτογραφίες από τις ομιλίες μας).

ποίημα : There is no more reason- RVT cruiser

When I was asked to leave the old wine in order to drink a new one, thought not. I may insist that the old is better. But it is really true that a human, get used to be in the old cult, is not fond of the future law.
When I considered it an excess and did not think that I will gradually get used to and that it will be then that I would receive a new teaching from you, then you sent me that paradoxe prophecy of an incredible sacrifice.

When I put a stone inside the human corners of my nice architectural home I honest thought that there are no more beautiful stones all over the whole of the world. Is this really necessary to look for something valuable now? But, do you find it fair not to love this stone as if it is a shame or without any sorry?

When I was told that the completeness of the mission was to reach and discredit the vanity of those people having great egotism, I resisted not to disobey. Even that, everything become well-done - except just, I did not follow the great masters. Anyway, when you connected me to the rain and it was still an excess of the passion of the red sun today, there was only those people that noticed.

Anytime I descend to the depths of cyan and blue, you insist on telling me to wait inside the crystal cube. Should I take care of the only man who is worthy to invest there? I feel quite tired keeping my hands on that note aquatic crystals. What I suppose to do now? To wait for a while, to give a brave support, or a hard injustice to the less innocent?

Τα ευρύματα στη Βεργίνα στηρίζουν τη θεωρία του Μανόλη Ανδρόνικου

Μελέτη επιβεβαιώνει τη θεωρία Ανδρόνικου για τα οστά του Φιλίππου Β' στη Βεργίνα
Έρευνα βρετανικών πανεπιστημίων

Τα οστά, που βρέθηκαν στον βασιλικό τάφο της Βεργίνας ανήκουν στον Φίλιππο, πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και όχι στον ετεροθαλή αδερφό του, Αρριδαίο, όπως αναφέρει θεωρία τριών βρετανικών πανεπιστημίων που επιβεβαιώνουν και τη θεωρία του μεγάλου Έλληνα αρχαιολόγου Μανόλη Ανδρόνικου.
Η σημαντική ανθρωπολογική έρευνα που έγινε στο Κέντρο Συγκριτικής και Κλινικής Ανατομίας στο Μπρίστολ, με επικεφαλής τον δρα Ανθρωπολογίας, Τζόναθαν Μασγκρέιβ επιβεβαιώνει την άποψη του Έλληνα καθηγητή - ανασκαφέα της Βεργίνας, Μανόλη Ανδρόνικου.
Σύμφωνα με τους ερευνητές πανεπιστημίων του Μπρίστολ, του Μάντσεστερ και της Οξφόρδης, στη Μεγάλη Τούµπα της Βεργίνας δεν φαίνεται να είναι θαµµένος ο Φίλιππος Γ΄ ο Αρριδαίος, γιος του Φιλίππου Β΄ και ετεροθαλής αδελφός του Αλεξάνδρου, αλλά ο ίδιος ο πατέρας του Αλέξανδρου.
Από τους πλέον αναγνωρισμένους στην επιστήμη του, ο καθηγητής Μασγκρέιβ δημοσίευσε την έρευνά του στη διεθνή ιατρική επιθεώρηση «Ιnternational journal of medical sciences», σύμφωνα με την οποία τα σκελετικά ευρήματα στον τάφο, που ανέσκαψε ο Μανόλης Ανδρόνικος, δεν συνδυάζονται με τις ιστορικές πηγές που αναφέρονται στη ζωή, τον θάνατο και την ταφή του Αρριδαίου.
Το κρανίο που βρέθηκε στον τάφο της Βεργίνας ανήκει σε άνδρα και φέρει κάταγµα στο δεξί ζυγωµατικό οστό και ασυµµετρία στο δεξί τοίχωµα της γναθικής κοιλότητας. Σύµφωνα µε ιστορικές πηγές, ο Φίλιππος Β΄ έχασε το µάτι του κατά τη διάρκεια µάχης το 354 π.Χ., τραύµα που ταιριάζει με τα ευρήµατα αυτά.
Το πράσινο χρώµα και οι γραµµές των οστών δείχνουν πως υπήρχε σάρκα πάνω τους όταν κάηκαν και πως αυτή δεν είχε αποσυντεθεί από την ταφή.
Ορισμένοι υποστήριξαν ότι η σορός του ξεθάφτηκε και ξαναθάφτηκε τέσσερις έως 17 µήνες μετά τη δολοφονία του το 317 π.Χ.
Τα ευρήματα αποδεικνύουν, ωστόσο, ότι οι σοροί αποτεφρώθηκαν στη Βεργίνα. Ο δρ. Μασγκρέιβ υποστηρίζει ότι μιας και τα ταφικά έθιµα δεν επέτρεπαν στους ζωντανούς να έχουν απευθείας επαφή µε ένα σώµα σε αποσύνθεση, ο Αρριδαίος δεν θα είχε εκταφεί, µετακινηθεί και αποτεφρωθεί.
Οι επιστήμονες τονίζουν, επίσης, ότι ενώ πηγές αναφέρουν ότι ο Αρριδαίος είχε ταφεί μαζί με τη σύζυγό του Ευρυδίκη και τη μητέρα της, ο τάφος περιείχε μόνο δύο σορούς. Η σορός της γυναίκας δείχνει ότι η γυναίκα που έχει ταφεί στη Βεργίνα ήταν μεταξύ 20 και 30 ετών, ενώ η σύζυγος του Αρριδαίου υπολογίζεται ότι δεν ήταν πάνω από 19 ετών.
Newsroom ΔΟΛ

προσευχή : Άλ - Έλ - Παλλάς - Δά !

ΑΛ, ΕΣΥ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΦΩΣ, ΕΛΑ ΣΤΗ ΓΗ!

ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΛ ΡΙΞΕ ΤΙΣ ΑΚΤΙΝΕΣ ΣΟΥ

ΣΤΗΝ ΙΛΥ ΠΟΥ ΑΝΑΒΡΑΖΕΙ. ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΜΙΑ ΞΗΡΑ

ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΕΓΩ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ, ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ

ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ.

ΑΣ ΜΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ Η ΝΥΚΤΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟΝ

ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΕΨΕΙ ΝΑ ΤΑΦΗ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ

ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΒΡΑΖΟΥΣΑ ΙΛΥ,

ΚΑΙ ΑΣ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ Η ΨΥΧΗ,

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ, ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ!

Εκδήλωση για την παρουσίαση της έγκρισης Υλοποίησης του προγράμματος εκμάθησης παραδοσιακών χορών.

Εκδήλωση για όλες τις ηλικίες, πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων του δημοτικού καταστήματος, με αφορμή την έναρξη λειτουργίας Τμημάτων παραδοσιακού χορού. Η αίθουσα παραχωρήθηκε από τον Δήμο Κοιλάδος για να χρησιμοποιείται στο εξής από τον Σύλλογο Μιστιωτών Καππαδοκίας.
Αιγίδα Προγράμματος : ΝΕΛΕ Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Λάρισας.
Φορέας Υλοποίησης : Τομέας Πολιτισμού του Συλλόγου.
Οι Συντονιστές της εκδήλωσης, εισηγήθηκαν τα παρακάτω θέματα :

• Σταμάτης Μαλάκος : «Τα επιτυχή προγράμματα της ΝΕΛΕ και η κατάργηση ενός πολυετούς θεσμού».


• Μαρία Παπαδοπούλου : «Η πολιτιστική έκφραση του ελληνισμού μέσα από τους παραδοσιακούς χορούς». «Η αξία των ανθρώπων σε κάθε ηλικία».

• 1ο Ρεπορτάζ στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Σάββατο 3 Ιουλίου 2010, σελ. 7.
  http://files.eleftheria.gr/pdf/%7B13918320-1365-42A6-B421-8F16F04C96C8%7D_3-7-2010-FYLLO1.pdf

• 2ο Ρεπορτάζ στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Τρίτη 6 Ιουλίου 2010, σελ. 6.
  http://files.eleftheria.gr/pdf/%7B75042AA4-3B46-4BFB-93E0-DE2588F21B6D%7D_6-7-2010-FYLLO.pdf

http://mariapapadopoulou.blogspot.com/2007/07/blog-post.html

Ομιλία : «Η πολιτιστική έκφραση του ελληνισμού μέσα από τους παραδοσιακούς χορούς». «Η αξία των ανθρώπων σε κάθε ηλικία».

• 1ο Ρεπορτάζ στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Σάββατο 3 Ιουλίου 2010, σελ. 7.

http://files.eleftheria.gr/pdf/%7B13918320-1365-42A6-B421-8F16F04C96C8%7D_3-7-2010-FYLLO1.pdf

• 2ο Ρεπορτάζ στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Τρίτη 6 Ιουλίου 2010, σελ. 6.

http://files.eleftheria.gr/pdf/%7B75042AA4-3B46-4BFB-93E0-DE2588F21B6D%7D_6-7-2010-FYLLO.pdf

http://mariapapadopoulou.blogspot.com/2010/07/blog-post_04.html

άρθρο : Πόντιοι και η Γενοκτονία των Ελλήνων

πηγή : ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΟ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ

Συντάκτης: Νικόλαος Χλαμίδης
(Ελληνική μετάφραση Φανούλα Αργυρού)
Το Μάρτιο του τρέχοντος έτους το Σουηδικό Κοινοβούλιο ενέκρινε ψήφισμα, το οποίο ανεγνώρισε την Γενοκτονία που διαπράχθηκε εναντίον ορισμένων μειονοτήτων κατά την διάρκεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, συγκεκριμένα η «δολοφονία Αρμενίων, Ασσυρίων/Συρίων/Χαλδαίων και Ποντίων Ελλήνων» αναγνωρίζεται πλέον ως πράξη γενοκτονίας.Καθώς πολλοί χαιρέτησαν το ψήφισμα ως μεγάλη νίκη, για όσους μελετούν τα ιστορικά αρχεία ήλθε ως μια έκπληξη το γεγονός ότι ένα τέτοιο περιεκτικό ψήφισμα δεν περιέλαβε όλους τους Έλληνες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας παρά μόνο τους Έλληνες της περιοχής του Πόντου.[1]
Η μεγάλη πλειοψηφία των Ποντίων Ελλήνων εκτιμούν τις γενοκτονικές εμπειρίες των υπολοίπων Ελλήνων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, όμως πολλοί ακόμα προτιμούν να θεωρούν την τύχη των δικών τους ανθρώπων ως ξεχωριστή. Διαχρονικά έχουμε επισημάνει αρκετές θέσεις που υποστηρίζουν ότι μια διάκριση πρέπει να γίνεται μεταξύ των εμπειριών των Ποντίων Ελλήνων και των άλλων Ελλήνων της αυτοκρατορίας κατά την διάρκεια της Γενοκτονίας.[2]
Οι πιο συνηθισμένες θέσεις είναι:
Οι Πόντιοι έχουν μια ξεχωριστή ιστορία, κουλτούρα, τρόπο ζωής και διαλέκτου, που τους κάνει να ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες Οθωμανικές Ελληνικές κοινότητες.
Πολλοί Πόντιοι Έλληνες, αντίθετα με Έλληνες άλλων περιοχών της αυτοκρατορίας, πήραν τα όπλα εναντίον εκείνων που τους καταδίωκαν και, επομένως, η ιστορία των καταδιώξεων στη περιοχή αξίζει ειδικής αναφοράς.
Αντίθετα με τον Πόντο, η δυτική Μικρά Ασία ήταν εμπόλεμη ζώνη όπου Ελληνικά και Τουρκικά στρατεύματα αντιμάχονταν. Αγριότητες που διεπράχθησαν στα πλαίσια του Ελληνο-Τουρκικού πολέμου δεν μπορούν να θεωρηθούν ως μέρος της Γενοκτονίας.
Για δύο δεκαετίες οι Πόντιοι Έλληνες της Διασποράς εργάζονται ασταμάτητα για να κατορθώσουν την αναγνώριση της Γενοκτονίας και, επομένως, δεν είναι υπερβολικό να αναμένουν μια αποκλειστική προσέγγιση για τους Έλληνες του Πόντου.
Θα προσφέρουμε μια απάντηση στα προαναφερθέντα αλλά πρώτα θα θέλαμε να δηλώσουμε ότι αμφότεροι αναγνωρίζουμε πλήρως ότι οι Πόντιοι Έλληνες έτυχαν γενοκτονίας και σε όλα τα κατωτέρω, που θα παραθέσουμε με κανένα τρόπο δεν σκοπεύουμε στο να υποβαθμίσουμε τα γεγονότα και το βαθμό της εκστρατείας καταδίωξης στην περιοχή του Πόντου.
Ο ισχυρισμός της μοναδικότητας είναι κάπως απλοποιημένος γιατί παραγνωρίζει τη μεγάλη και πλούσια ποικιλία κουλτούρας που διατηρούσαν οι ελληνικές κοινότητες της περιοχής. Το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών στην Αθήνα έχει εντοπίσει μέχρι και 1,500 καθαρώς ελληνικούς Ορθόδοξους οικισμούς στην περιοχή του Πόντου, τον κάθε ένα με τη δική του ξεχωριστή κουλτούρα, έθιμα, και τρόπο ζωής.[3] Ο ισχυρισμός της ξεχωριστής Ποντιακής διαλέκτου επίσης χρήζει κάποιας διευκρίνισης. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μία και μόνο Ποντιακή Ελληνική διάλεκτος—θα πρέπει να μιλάμε για διαλέκτους, στον πληθυντικό. Η μελέτη του Richard M Dawkins αναφέρεται στις πάρα πολλές διαφορές μεταξύ των πάρα πολλών διαλέκτων, όχι μόνο του Πόντου αλλά συνολικά της Μικράς Ασίας.[4] Η προφορά διέφερε από το ένα μέρος στο άλλο, καθώς κάποιες λέξεις ήταν ιδιάζουσες μιας περιοχής και ήταν εντελώς άγνωστες σε άλλες. Βέβαια, και άσχετο με την επιρροή της τοπικής φρασεολογίας και προφοράς, η γλώσσα της κοινότητας των Ελλήνων του Πόντου ήταν Ελληνική.[5] Και παρόλο που η φυσική απομόνωση του Πόντου από την Ελλάδα είχε ως αποτέλεσμα την διαμόρφωση ενός χαρακτήρα για την περιοχή που ήταν διαφορετικός από την κυρίως Ελλάδα, οι ελληνικές κοινότητες του Πόντου είχαν μια κοινή ταυτότητα όσον αφορά την εθνικότητα και θρησκεία με τις ελληνικές κοινότητες σε άλλες περιοχές της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ακόμα περισσότερο, οι Έλληνες του Πόντου δε θεωρούσαν τους εαυτούς τους διαφορετικούς από τους Έλληνες της υπόλοιπης αυτοκρατορίας. Αποκαλούνταν όχι Πόντιοι αλλά Έλληνες ή Ρωμιοί, βασιζόμενοι στην θεωρία τους ότι ήταν απόγονοι της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Όπως και οι άλλοι Έλληνες της Μικράς Ασίας, πίστευαν ότι οι απόγονοι τους ήταν αρχαίοι Έλληνες που είχαν εποικίσει τις ακτές της Μικράς Ασίας πολλούς αιώνες νωρίτερα. Ούτε οι Οθωμανοί Τούρκοι δεν ξεχώριζαν τις διάφορες Ελληνικές κοινότητες, τις οποίες θεωρούσαν όλες ως μέλη του Οθωμανικού Μιλέτ των Ρωμιών.
Η άποψη του δευτέρου ισχυρισμού είναι απλά λανθασμένη. Παρόλο που αληθεύει ότι υπήρχαν κάποιες εστίες ένοπλης αντίστασης στην περιοχή του Πόντου σε σχέση με την Γενοκτονία, δεν αληθεύει ο ισχυρισμός ότι κοινότητες σε άλλες περιοχές που αντιμετώπισαν σφαγές και εκτοπισμούς, δεν έφεραν αντίσταση. Αν και υπάρχουν πολλές περιπτώσεις στις οποίες μπορούμε να αναφερθούμε, ένα μόνο παράδειγμα είναι αρκετό: Η ελληνική αντίσταση στην περιοχή Νικομήδειας/Ιζμίτ ορισμένες εκατοντάδες χιλιόμετρα από τον Πόντο.[6] Μολονότι το γεγονός αυτό αντικρούει και καταρρίπτει τον ισχυρισμό περί του αντιθέτου, ας υποθέσουμε για μια στιγμή ότι ο ισχυρισμός είναι αληθής. Η πράξη της γενοκτονίας δεν είναι θέμα διαφοροποίησης εξαρτώμενης από την ένοπλη αντίσταση αλλά ένας συλλογικός στόχος, ο οποίος στην περίπτωση της Ελληνικής Γενοκτονίας στόχευε ολόκληρο τον Οθωμανικό ελληνικό πληθυσμό. Αν η ιστοριογραφία του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος αναφερόταν αποκλειστικά στην αντίσταση στα γκέτο, ή της Αρμενικής Γενοκτονίας, π.χ., στην αντίσταση στο Βαν τότε αμφότερες οι γενοκτονίες θα παρουσιάζονταν άκρως παρερμηνευμένες. Εν πάση περιπτώσει, επειδή οι Έλληνες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας αποτελούσαν έναν πληθυσμό μειονότητας, διασκορπισμένης σε ολόκληρη την επικράτεια της αυτοκρατορίας, στις πλείστες περιπτώσεις—περιλαμβανομένων και εκείνων του Πόντου—οι ελληνικές αυτές κοινότητες δεν ήταν εις θέση να προσφέρουν καμία οργανωμένη ένοπλη αντίσταση.
Συμφωνούμε ότι στην περίπτωση του Ελληνο-Τουρκικού πολέμου, σποραδικές αγριότητες που διαπράχθηκαν από την μία στρατιωτική δύναμη εναντίον της άλλης εν καιρώ πολέμου σε μια εμπόλεμη ζώνη, δεν μπορούν να θεωρηθούν ως ένα κεφάλαιο στην ιστορία της Ελληνικής Γενοκτονίας. Τουναντίον, η Ελληνική Γενοκτονία δεν σχετίζεται με κανένα είδος πολεμικής δραστηριότητας. Εκτός τούτου, η Ελληνική Γενοκτονία ήταν αποτέλεσμα φυσικής εξουδετέρωσης άοπλων πληθυσμών, ανδρών, γυναικών και παιδιών, εν καιρώ ειρήνης και μακριά από εμπόλεμες ζώνες. Μεταξύ Μαΐου 1919 και Σεπτεμβρίου 1922, η Ελλάδα διατηρούσε στρατιωτική παρουσία σε ορισμένες περιοχές της δυτικής Ανατολίας. Είναι σημαντικό να θυμούμαστε ότι η παρουσία της οφειλόταν μερικώς στην μεταχείριση των Ελλήνων κατά την διάρκεια των πέντε χρόνων πριν τη Συμμαχική απόφαση σε σχέση με την Σμύρνη: «Με σκοπό την αποφυγή ταραχών και σφαγών των Χριστιανών στη Σμύρνη και στις πέριξ περιοχές, η κατοχή της πόλης και φρουρίων από τις Συμμαχικές Δυνάμεις αποφασίστηκε από τον Πρόεδρο [Γουίλσον] και τον Πρωθυπουργό [Λόιτ Τζιώρτζ] και τον κ. Κλεμανσώ», αποκάλυψε ο Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών λίγες μέρες πριν την άφιξη των ελληνικών στρατευμάτων στη Σμύρνη.[7] Επομένως, αγνοώντας εξ΄ολοκλήρου την περιοχή αυτή, αφαιρούνται πέντε χρόνια ιστορίας (1914-1919) συστηματικών εκτοπισμών και σφαγών εναντίον εκατοντάδων ελληνικών κοινοτήτων τον καιρό που δεν υπήρχε καμία ξένη στρατιωτική παρουσία. Με τον ίδιο τρόπο, παραβλέπεται και η περίοδος κατά την οποία έλαβε χώρα η εκκένωση των Ελλήνων και άλλων Συμμαχικών στρατιωτικών δυνάμεων από την Μικρά Ασία την οποία ακολούθησε το Ολοκαύτωμα της Σμύρνης και η τελευταία φάση της καταστροφής και η εξουδετέρωση των Οθωμανικών Χριστιανικών κοινοτήτων. Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι ο ισχυρισμός αυτός φαίνεται να αντανακλά σε μια λανθασμένη εντύπωση πως οι μόνες κοινότητες που ήταν στόχος ήταν εκείνες στο Πόντο και στην περιοχή της Σμύρνης στην δυτική Ανατολία και ότι η επιλογή είναι απλά αν θα περιλαμβάνεται η Σμύρνη ή όχι. Εκείνο που παραμένει ανεξήγητο είναι γιατί οι εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας που ζούσαν κατά μήκος όλων των παραλιών της Τουρκίας, εκείνοι που ζούσαν σε απομονωμένα χωριά στην ενδοχώρα, εκείνοι που ζούσαν στα νησιά καθώς και μεγάλοι αριθμοί που κατοικούσαν στην Θράκη, έχουν όλοι αποκλειστεί; Αυτές οι κοινότητες δεν ήταν λιγότερα θύματα από τους Έλληνες του Πόντου ή της Σμύρνης.
Σε μια συνέντευξή του ένας ιστορικός εξηγεί πως ο λόγος για τον οποίο αποκλείει τις καταδιώξεις των υπολοίπων Ελλήνων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας από την εξίσωση της γενοκτονίας είναι γιατί «υπάρχει δικαιολογία για την σφαγή τους, ενώ για την περιοχή του Πόντου δεν υπάρχει δικαιολογία.»[8] Στην ουσία, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά για τον Πόντο, ο οποίος έτυχε και Ρωσικής στρατιωτικής κατοχής, Βρετανικής στρατιωτικής παρουσίας, βομβαρδισμό από το Ελληνικό Ναυτικό και μια κίνηση από σποραδική ένοπλη αντίσταση, όπως αναφέραμε ήδη, μεταξύ άλλων πολλών. Εκείνο που απομένει από πλευράς μας να τονίσουμε είναι ότι το καθήκον των ιστορικών είναι να παρουσιάζουν με ακρίβεια και αλήθεια τα γεγονότα και να είναι αμερόληπτοι.[9] Το να διαστρεβλώνεται η ιστορία για να εξυπηρετηθεί μια θέση έναντι άλλης, άσχετα από τα κίνητρα του οποιουδήποτε, αποτελεί ενέργεια σοβαρού επαγγελματικού παραπτώματος.
Η αναγνώριση της Γενοκτονίας δεν πρέπει να θεωρείται ως τιμητική για όσους κάνουν το μεγαλύτερο θόρυβο. Η αναγνώριση πρέπει να χρησιμεύει στο να επιβεβαιώνεται η ιστορία με τρόπο που να αντανακλά επακριβώς τα ιστορικά αρχεία και με κανένα τρόπο δεν πρέπει να τροποποιείται κατά το δοκούν. Τα ιστορικά αρχεία—περιλαμβανομένων διεθνών αρχείων, εφημερίδων, αναφορών, μαρτυριών διασωθέντων και αυτόπτων μαρτύρων—επιβεβαιώνουν ότι οι ελληνικές κοινότητες σε ολόκληρη την Οθωμανική αυτοκρατορία αποτέλεσαν στόχο Γενοκτονίας. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα, τα περισσότερα ψηφίσματα Γενοκτονίας ήταν αποτέλεσμα πιεστικού λόμπυ από πλευράς των Ποντιακών οργανώσεων και, ως εκ τούτου, φαίνεται να περιορίζονται στην «Ποντιακή Γενοκτονία» και την τύχη των Ποντίων Ελλήνων μόνο. Όμως μια γρήγορη ματιά στα ψηφίσματα φανερώνει κάποια θετικά στοιχεία. Π.χ., το ψήφισμα που εγκρίθηκε στο Οχάϊο τον Μάιο του 2005 μιλά για μια «τραγική γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας».[10] Και πέρσι στο Κοινοβούλιο της Νοτίου Αυστραλίας εγκρίθηκε ψήφισμα το οποίο, και παρόλο ότι περιοριζόταν στους Έλληνες του Πόντου, έθιξε και τις εμπειρίες γενοκτονίας και άλλων Ελλήνων της Μικράς Ασίας.[11] Αυτές οι απόπειρες, να περιλαμβάνονται και άλλοι Έλληνες είναι ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση, και δίχως να φαινόμαστε κυνικοί, υπάρχουν ακόμα δύο σημεία που πιστεύουμε χρειάζονται να αναφέρουμε: Πρώτον, αφού ο Πόντος είναι μέρος της Μικράς Ασίας, εκφράσεις όπως «Πόντος και Μικρά Ασία», παρόλο ότι λογικώς δεν είναι λανθασμένες, δεν είναι λιγότερο παραπλανητικές από το να λέγει ένας «θα περάσω το σαββατοκύριακο στη Βαυαρία και μια εβδομάδα στην Γερμανία». Δεύτερον, στόχος της Γενοκτονίας ήταν όλες οι Οθωμανικές Ελληνικές κοινότητες σε όλη τη χώρα, επομένως το να αναφέρεται ένας σε μια περιοχή όπως τη Μικρά Ασία δεν αρκεί. Η Μικρά Ασία είναι ένας ιστορικός όρος που καθορίζει την ανατολική πλευρά όμως δεν περιλαμβάνει ολόκληρη τη Θράκη, περιλαμβανομένης και της Ευρωπαϊκής Κωνσταντινούπολης, τα νησιά καθώς και την περιοχή ανατολικά του Ευφράτη.
Παρεμπιπτόντως, θα θέλαμε να προσθέσουμε ότι αναγνώριση από τρίτους δε θα ήταν αναγκαία αν δεν ήταν για την αναιδή άρνηση της τουρκικής επίσημης πλευράς. Από την άλλη, οι στόχοι της Διασποράς δεν πρέπει να είναι η εξασφάλιση της αναγνώρισης για χάρη αναγνώρισης και μόνο. Θα πρέπει να γίνουν προσπάθειες και για την συλλογική κατανόηση της περιόδου μέσω έρευνας και σοβαρής ακαδημαϊκής δουλειάς. Τότε η αναγνώριση μπορεί να υιοθετήσει ένα πολύ καλύτερο ρόλο βασισμένη σε ένα ακαδημαϊκό σώμα με ακαδημαϊκή μελέτη.
Επομένως γιατί ακαδημαϊκοί και ενδιαφερόμενα μέρη να μην περιορίζονται μόνο σε μια περιοχή ειδικά; Στην ιστοριογραφία της Αρμενικής Γενοκτονίας, π.χ., ακαδημαϊκοί έχουν προσφέρει μελέτες που περιορίζονται στην Γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων σε συγκεκριμένες περιοχές, τότε γιατί να μην κάνουν το ίδιο για την Ελληνική Γενοκτονία;[12] Οι περιοχικές μελέτες είναι πολύ σημαντική συνεισφορά στη συλλογική κατανόηση της Γενοκτονίας και δεν θα θέλαμε να αποθαρρύνουμε τέτοια έργα. Από την άλλη, όμως δεν είμαστε πεπεισμένοι ότι μια περιοχική μελέτη περιορισμένη στον «Πόντο» θα είναι αρκετή. Ο Πόντος είναι μια ιστορική λέξη για μια αρχαία περιοχή τα σύνορα της οποίας διαφοροποιούνται σημαντικά δια μέσου των αιώνων και το να καθορίζεται ο Πόντος ως η πατρίδα των Ποντίων στις αρχές του 20ου αιώνα είναι προβληματικό, αν ένας θέλει να είναι ακριβής. Ακόμα πιο σημαντικό, το θέμα εδώ δεν αφορά μια περιοχική μελέτη αλλά προσδιορίζει γενοκτονικές εκστρατείες ξεχωριστά και γι'αυτό η συζήτηση περιστρέφεται στο κατά πόσο αυτό αντανακλά σωστά τα ιστορικά αρχεία. Με τη θέση της λεγόμενης «Ποντιακής Γενοκτονίας», αποτυγχάνεται η συμπερίληψη της ευρύτερης ιστορίας και το μέγεθος της εκστρατείας εναντίον ολόκληρου του πληθυσμού των Ελλήνων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Είναι μια θέση με στόχο να καθορίσει μια μοναδική γενοκτονία στη περιοχή δίχως καν να αναφέρεται στην ύπαρξη άλλων Οθωμανών Ελλήνων, πόσο μάλλον την κοινή τους μοίρα. Εδώ, ελπίζουμε οι αναγνώστες να συμφωνήσουν ότι υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ εκείνου του όρου, και ας πούμε της έκφρασης «Πόντος: μια περιοχική μελέτη της Ελληνικής Γενοκτονίας».
Για όσους ακόμα διαφωνούν, θα θέλαμε να θίξουμε ένα τελευταίο σημείο: Τυχόν αποτυχία να περιληφθεί η ευρύτερη ιστορία ίσως να συνιστά απειλή για τα ίδια τα Ποντιακά συμφέροντα. Ας υποθέσουμε για μια στιγμή τα ακόλουθα χαρακτηριστικά, ειδικά όσο αφορά την περιοχή του Πόντου: (1) Το αναφερθέν κίνημα αντίστασης, (2) Η Ρωσική κατοχή μεταξύ 1916–1918, (3) Η Βρετανική στρατιωτική παρουσία, (4) Ο ελληνικός ναυτικός βομβαρδισμός των λιμανιών της Μαύρης Θάλασσας, (5) Οι εδαφικοί ισχυρισμοί για την περιοχή του Πόντου και οι απόπειρες ίδρυσης Ποντιακού κράτους. Οι αναθεωρητές, που στόχο έχουν να σπιλώσουν την ιστορική πραγματικότητα της Γενοκτονίας, έχουν εντοπίσει όλες αυτές τις καταστάσεις μοναδικών στην περιοχή για να διαστρεβλώσουν την ιστορία των καταδιώξεων στο Πόντο. Για παράδειγμα, εκδόσεις όπως Το Ποντιακό ζήτημα και η πολιτική της Ελλάδας από το Κέντρο Ερευνών Ατατούρκ και το μνημόνιο Διορθώνοντας τα γεγονότα της Ποντιακής προπαγάνδας εναντίον της Τουρκίας του Τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών έχουν εκμεταλλευθεί—αρκετά αποτελεσματικά θα λέγαμε—τις καταστάσεις αυτές.[13] Αν δεν ληφθεί υπόψη η μοίρα των Ελλήνων και στις υπόλοιπες περιοχές της αυτοκρατορίας, καταντά σχεδόν αδύνατη η αποτελεσματική προώθηση των θέσεων για γενοκτονία αλλά μόλις κάποιος είναι διατεθειμένος να διευρύνει το πλαίσιο της εκστρατείας της γενοκτονίας, η θέση όσων αρνούνται τα γεγονότα καταρρέει. Δίνουμε μόνο ένα παράδειγμα, το να μπορούμε να υποδείξουμε τους εκτοπισμούς των Ελλήνων ανδρών, γυναικών και παιδιών από, ας πούμε, το Ικόνιο στην κεντρική Τουρκία, υποσκάπτει πλήρως τις θεωρίες των ιστορικών αναθεωρητών που ισχυρίζονται ότι οι εκτοπισμοί ήταν αποτέλεσμα στρατιωτικής αναγκαιότητας. Υπό το φως των ανωτέρω, πιστεύουμε ότι οι απόπειρες να καθοριστεί μια ξεχωριστή και τοπική γενοκτονία στην περιοχή του Πόντου είναι ηθικά και ιστορικά αστήρικτη και ενθαρρύνουμε όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη να δώσουν προτεραιότητα κυρίως στα ιστορικά αρχεία.[14]
[1] Ειρωνικά, ενόσω το ψήφισμα απέτυχε να αναφερθεί σε άλλους Οθωμανούς Έλληνες, εντούτοις στα έγγραφα στα οποία βασίστηκε το ψήφισμα σύμφωνα με τα Σουηδικά αρχεία και τα οποία αναφέρονται στους Έλληνες, στην πραγματικότητα οι αναφορές γίνονται για εκτοπισμούς των Ελλήνων στις δυτικές περιοχές της αυτοκρατορίας και όχι του Πόντου. Δεν θέλουμε να εισηγηθούμε ότι υπήρξε σκόπιμη απόπειρα εκ μέρους εκείνων που συνέταξαν το ψήφισμα ώστε να αποκλείσουν άλλους Οθωμανούς Έλληνες καθώς παρουσίασαν έγγραφο που αναφερόταν σε όλες εκείνες τις άλλες κοινότητες εις υποστήριξη της Ελληνικής Ποντιακής θέσης, έστω και αν αυτό είναι το άμεσο συμπέρασμα που εξάγεται.
Για περισσότερες πληροφορίες για τη γένεση της «Ποντιακής Ελληνικής Γενοκτονίας» την δεκαετία του 1980, βλέπε ιστοσελίδα http://www.pontiangenocide.com/ (Πρόσβαση έγινε την 1 Ιουνίου 2010) ή συμβουλευθείτε Michel Bruneau (ed.),
[3] Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, Ο τελευταίος Ελληνισμός της Μικράς Ασίας (Αθήνα: Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, 1974), σελ. 277-278. Ο αριθμός των ελληνικών οικισμών ήταν 1,454 και οι 795 από αυτές είχαν μελετηθεί από το Κέντρο. Βλέπε επίσης σελ. 17 Αλέξη Αλεξανδρή και Πασχάλη Κιτρομηλίδη, «Ethnic Survival, Nationalism and Forced Migration: The Historical Demography of the Greek Community of Asia Minor at the close of the Ottoman era [Εθνική Επιβίωση, Εθνικισμός και Εξαναγκασμένη Μετανάστευση: Η Ιστορική Δημογραφία της Ελληνικής Κοινότητας της Μικράς Ασίας προς το τέλος της Οθωμανικής περιόδου]» στο: Δελτίο Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών (Τόμος 5, 1984-85, σελ. 9-44).
[4] Βλέπε, π.χ., R. M. Dawkins [Ρ. Μ. Ντόκινς], «Modern Greek in Asia Minor [Νέα Ελληνικά στην Μικρά Ασία]» στο: The Journal of Hellenic Studies [Το Περιοδικό Ελληνικών Μελετών] (Τόμος 30, 1910, σελ. 109-132, 267-291).
[5] Ως παραπλεύρως σημείωση, τα περισσότερα σχολεία στο Πόντο ενεθάρρυναν την αυστηρή προσήλωση στην Ελληνική γλώσσα. Στο πλέον φημισμένο εκπαιδευτικό ινστιτούτο της περιοχής, το Φροντιστήριο Τραπεζούντας, απαγορευόταν στους φοιτητές ακόμα να μιλούν τις Ποντιακές διαλέκτους. Βλέπε Αντώνη Παυλίδη, Το Φροντιστήριο Τραπεζούντας (1900-1914) και η ιδεολογική κυριαρχία των Ελλήνων στον Πόντο (Αθήνα: Επιτροπή Ποντιακών Μελετών, 2004).
[6] Ioannis K. Hassiotis [Ιωάννης Κ. Χασιώτης], «The Armenian Genocide and the Greeks: Response and Records (1915-1923) [Η Αρμενική Γενοκτονία και οι Έλληνες: Αντίδραση και Αρχεία (1915-1923)]» στο: The Armenian Genocide: History, Politics, Ethics [Η Αρμενική Γενοκτονία: Ιστορία, Πολιτική, Ήθη] (Νέα Υόρκη: St. Martin’s Press, 1992, σελ. 129-151), σελ. 141.
[7] Nikolaos Hlamides [Νικόλαος Χλαμίδης], «The Smyrna Holocaust: The Final Phase of the Greek Genocide [Το Ολοκαύτωμα της Σμύρνης: Η Τελική Φάση της Ελληνικής Γενοκτονίας]» στο: The Genocide against the Ottoman Greeks: Studies on Mass Violence and Its Aftermath [Η Γενοκτονία εναντίον των Οθωμανών Ελλήνων: Μελέτες για τη Μαζική βία και το Αποτέλεσμα] [ετοιμάζεται] (New Rochelle, Νέα Υόρκη & Αθήνα: Εκδοτικός Οίκος Καρατζάς/Μέλισσα, 2010).
[8] Πηγή από κείμενο κοινής συνέντευξης μεταξύ Νεοκλή Σαρρή, Κώστα Φωτιάδη, Μιχάλη Χαραλαμπίδη τον Μάιο 1999.
[9] Έχουμε εμπνευσθεί από την αναφορά στο The Ingenious Gentleman: Quixote de la Mancha: «(...) θα πρέπει το καθήκον των ιστορικών να είναι ακριβές, αληθές και δίχως μανία, και ούτε συμφέρον ούτε φόβος ούτε μνησικακία πρέπει να τους στρέψει μακριά από το μονοπάτι της αλήθειας, η μητέρα της οποίας είναι η ιστορία, η αντίπαλος του χρόνου, κατάθεση πράξεων, μαρτυρία του παρελθόντος, και σύμβουλος του μέλλοντος.» Ευχαριστηρία στον A.D. Krikorian και τον E.L. Taylor οι οποίοι έφεραν στην αντίληψή μας το παραπάνω απόσπασμα.
[10] «Resolution of Recognition [Ψήφισμα Αναγνώρισης]» από τη πόλη του Κλέβελαντ, Οχάιο, 11 Μαΐου 2005.
[11] Βλέπε ψήφισμα «Genocide of the Armenians, Pontian Greeks, Syrian Orthodox, Assyrian Orthodox and other Christian Minorities [Γενοκτονία των Αρμενίων, Ποντίων Ελλήνων, Συρίων Ορθοδόξων, Ασσυρίων Ορθοδόξων και άλλων Χριστιανικών μειονοτήτων]» στα πρακτικά της Βουλής της Νοτίου Αυστραλίας, 30 Απριλίου 2009.
[12] Βλέπε, π.χ., Vahakn N. Dadrian [Βαχάκν Ν. Νταντριάν], «The Agency of “Triggering Mechanisms” as a Factor in the Organization of the Genocide Against the Armenians of Kayseri District [Ο Παράγοντας της «Πρόκλησης Μηχανισμών» ως παράγοντα στην Διοργάνωση της Γενοκτονίας εναντίον των Αρμενίων της περιοχής Καϊσερί]» στο: Genocide Studies and Prevention [Μελέτες Γενοκτονίας και Αποτροπής] (Τόμος 1, Αριθμός 2, Σεπτέμβριος 2006, σελ. 107-126).
[Κέντρο Ερευνών Ατατούρκ], 2000) & «Setting The Record Straight On Pontus Propaganda Against Turkey [Διορθώνοντας τα ιστορικά γεγονότα για την Ποντιακή Προπαγάνδα εναντίον της Τουρκίας]», http://www.mfa.gov.tr/setting-the-record-straight-on-pontus-propaganda-against-turkey.en.mfa (Πρόσβαση έγινε την 1 Ιουνίου 2010).
[13]Berna Turkdogan (ed.), The Pontus Issue and the Policy of Greece [Το Ποντιακό Ζήτημα και η πολιτική της Ελλάδας] (Άγκυρα: Atatürk Research Center [Κέντρο Ερευνών Ατατούρκ], 2000) & «Setting The Record Straight On Pontus Propaganda Against Turkey [Διορθώνοντας τα ιστορικά γεγονότα για την Ποντιακή Προπαγάνδα εναντίον της Τουρκίας]», http://www.mfa.gov.tr/setting-the-record-straight-on-pontus-propaganda-against-turkey.en.mfa (Πρόσβαση έγινε την 1 Ιουνίου 2010).
[14] Για περισσότερες πληροφορίες, συμβουλευθείτε: Αριστείδης Τσιλφίδης, «Άλλη μια χρονιά πέρασε...» στο: Ελληνική Γνώμη (Μάιος 2000, σελ. 12) ή Σάββας Καλεντερίδης, «Μια γενοκτονία, πολλές στρατηγικές!» στο: Ποντιακή Γνώμη (Έτος 1, Φύλλο 7, Σεπτέμβριος 2009, σελ. 1).