Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Περί του Προλογικού σημειώματος του Διδασκάλου μου Πλαίσιο κειμένου: Προλογισμός, Εισαγωγικό σημείωμα Κωνσταντίνος Μ. Νίγδελης, Νομικός, Εκπαιδευτικός, Ιστορικός ερευνητής Συγγραφέας

Σχετικά με το προλογικό σημείωμα προς τιμήν του βιβλίου μου από τον  Κωνσταντίνο Νίγδελη, Διευθυντή του Μουσείου Προσφυγικού Ελληνισμού
http://mariapapadopoulou.blogspot.com/2011/06/blog-post_3837.html


Kωνσταντίνε μου, αγαπημένε και εν Χριστώ αδελφέ,

Έλαβα μόλις, επιτέλους, τον προλογισμό σου για το πονεμένο μου πόνημα...!
Γνωρίζεις πόσο καιρό, εξαιτίας των πολλων ασχολιών σου, όλες οι εργασίες 
«σταμάτησαν και περιμένουν εσένα»  επιτέλους να με τιμήσεις με ένα προλογικό σημείωμα... Μας έσκασες τον όνο αδελφέ !! ...αλλά
έλα που είσαι ο πλέον παναξιότατος στον χώρο της ιστορικής έρευνας για τον μικρασιατικό ελληνισμό - και όχι μόνον -, και αν δεν περιμένω να πάρω την έγκρισή σου δεν θα τολμήσω να προχωρήσω τίποτα.
Η αγωνία μου αντικαταστάθηκε από έκπληξη χαράς. Αυτά που γράφεις σίγουρα είναι πολύ γενναιόδωρα... και όμως, έχεις το ήθος του Διδασκάλου, και ενθαρρύνεις και συμβουλεύεις ανιδιοτελώς τους νεότερους ερευνητές μυώντας μας πάνω από όλα με την αγάπη σου για τον χώρο αυτό....
Ποιός μπορεί να παραβλέψει μέσα στην απλότητα και τον χρηστό χαρακτήρα σου, το μοναδικό σου ταλέντο στην ιστορική έρευνα, την κοινωνική και πνευματική προσφορά σου τόσα χρόνια μέσα απο το Μουσείο και το Ίδρυμα; Ξεπέρασες πριν λίγες μέρες το προηγούμενό σου ρεκόρ των 38 εκδοθέντων ερευνών που χωρίς αυτές θα είμασταν όχι απλώς αγνώμονες αλλά και ασυνείδητοι για τον μακραίωνο πολιτισμό μας και τις πανανθρώπινες αξίες μας (γενικά έχουν φρενάρει όλοι με το εκπληκτικό φαινόμενο του σεμνότατου διανοούμενου κ. Νίγδελη ο οποίος 
«προχωρά μόνος του» διότι είναι τόσο άξιος ώστε να καταρρίπτει πλέον τα ίδια τα ρεκόρ που ο ίδιος φτιάχνει !!!)

Τι να σου πω λοιπόν αδελφέ, παρά ότι με συγκίνησες τόσο
που από χαρά μου είναι αδύνατον να συγκρατηθώ και να σταματήσω που κλαίω...
Σε ευχαριστώ θερμά (ακόμη και επειδή κλαίω ρε !),
ο Θεός να σε έχει καλά διότι σε χρειαζόμαστε,

Μαρία

Δεν υπάρχουν σχόλια: