Δεν ολοκληρώθηκε. Να μου επιτρέψετε να μην ανακοινώσω και να μην δημοσιεύσω ακόμη για τον λόγο ότι δεν βιάστηκα (δυστυχώς είθισται εμείς οι αρθρογράφοι να βιαζόμαστε να δηλώσουμε)- να το συγγράψω αλλά και διότι χρειάζομαι χρόνο να διϊχνεύσω τις σκέψεις μου και τα αισθήματά μου. Χρειάζομαι να θυμηθώ, ψάχνοντας κομμάτια χρόνου από το παρελθόν, διαπιστώνοντας τα δεδομένα αποτελέσματα των πράξεων στο σήμερα, και σχεδιάζοντας τη συνέχεια για όλα αυτά που έγιναν και δεν έγιναν. Όταν πρέπει να επιβιώνει η ψυχή, τότε η τύχη ακουμπά στους συνδυασμούς της λογικής και των δυνατοτήτων. Ωστόσο πάντοτε έχουμε ανάγκη να θέτουμε σε θέση σεβασμού την αξιοπρέπεια των συναισθημάτων μας, αυτού του ενίοτε περιφρονημένου από το υπερεγώ κόσμου, που όμως είναι ο μόνος αρμόδιος να δικάζει με μακροθυμία και κατανόηση το «πότε στεναχωρεθήκαμε και πότε χαρήκαμε» και έτσι να αποφασίσει το, τι θέλουμε, τι μας δίνεται, τι μπορούμε και τι πρέπει να αντέχουμε ...
[ Ευχαριστώ τον αγαπημένο Γιώργο Δημοσίου που μου έθεσε τους προβληματισμούς για να εκφράσω βιωματικές διαπιστώσεις και ανθρώπινες σκέψεις μέσα στο άρθρο αυτό. Σε ευχαριστώ επίσης για όλη την υποστήριξη. Δυό παρακλήσεις μου παρακαλώ να τις διαβάσεις μέσα στα σχόλια]
1 σχόλιο:
Αγαπητέ μου Γιώργο Δημοσίου
Θερμότατη παράκληση να μην αναρτείς σχόλια που δεν αφορούν και δεν εντάσσονται στις δραστηριότητες του παρόντος ιστολογίου. Δες το ως διαμαρτυρία!
Ό,τι έγραψες στην ανάρτηση για τη Διαβούλευση τα κρατώ διότι μου χρειάζονταν θάρρος και μου χρειάζονταν και η υποστήριξή σου. Όμως αναγκάζομαι να ακυρώσω το σχόλιό σου στην προηγούμενη ανάρτηση...
Η απαίτησής μου είναι αναγκαιότητα !!
Πέραν τούτων, έχεις ένα καλό δημοσίευμα από την εισήγησή σου στην ημερίδα των μηχανικών για τα δημόσια έργα
και σε παρακαλώ να μου το στείλεις να το αναρτήσω εδώ.
Εγκάρδια,
Μαρία
Δημοσίευση σχολίου