ΣΤΑ ΝΕΚΡΟΛΙΜΑΝΑ ΤΟΥ ΞΕΡΙΖΩΜΟΥ

Ποιητική σύνθεση, Μαρία Παπαδοπούλου,
δημοσίευση στην Πνευματική Λάρισα, έκδοση 2011.

ΣΤΑ ΝΕΚΡΟΛΙΜΑΝΑ ΤΟΥ ΞΕΡΙΖΩΜΟΥ

Εκείνο το π α ρ ε λ θ ό ν των α ι ώ ν ω ν,
του διαχρονικού ελληνισμού,
[βαθύ αργόσυρτο]

από την αποίκηση των αρχαιότατων φύλων των Ελλήνων, μέχρι τα εγκαίνια της παλαιόθεν ελληνίδας Κωνσταντινούπολης (330), της μεγαλύτερης για δεκαέξι συναπτούς αιώνες ελληνικής Πόλης, τα εγκαίνια της Ύπατης του Θεού Σοφίας (537), τη μεταμόρφωση της αυτοκρατορίας σε «Εξελληνισμένη αυτοκρατορία της χριστιανικής Ανατολής» του Ηράκλειου, το φιλόδοξο κράτος του Ιουστινιανού, την πλούσια παράδοση της «Ελληνικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας» -παρά την κατάληψη από τους Λατίνους (1204 και μετά)-, τη διαιώνιση των συμπαγών εθνοθρησκευτικών νησίδων -παρά την αιματηρή κατάληψη από τους Οθωμανούς- των ελληνικής συνείδησης χριστιανικών ομάδων που έπλεξαν την άμπελο του πολιτισμού τους και ζύμωσαν το παλιό γλυκό κρασί της βαθειάς ελληνικής ιστορίας μας μέχρι και …τη θλιβερή καταστροφή του 1922,

μέσα στη μικρασιατική προγονική γη
εκείνο το π α ρ ε λ θ ό ν των α ι ώ ν ω ν,
γνώριζε αμείλικτες στιγμές βαρβαρότητας
και πέθαινε στα νεκρολίμανα του ξεριζωμού.


Εκείνες οι ανθρώπινες ψυχές, που πέθαιναν τότε,
είχαν παρόν και μέλλον καταδικασμένο
μόνον για να ζήσει τα λάθη της ήττας μας.
Μα και να διαπιστεύσει την ασέβεια που δέχθηκαν,
από τους συμμάχους και τους ειρηνευτές, τους ηγέτες της αποκαλούμενης πολιτικής ουδετερότητας.
[παύση]


Σε στεριές και θάλασσες
[ένταση, αγωνία]
στη μυρωδιά του καμένου κορμιού,
ένα γένος, έ ν α γ έ ν ο ς πέθαινε.
[αναπόφευκτη συγκίνηση-παύση]
Δεν είχε να φοβηθεί περισσότερο!
Τι είχε να φοβηθεί περισσότερο;


Δεν είχε τίποτε περισσότερο να σώσει για να σωθεί
παρά τη μνήμη του πολιτισμού του.
Έπρεπε να επιζήσει με πολλαπλάσιο
τον πολιτισμένο νου.
Κάτω από την απειλή της «εξολόθρευσης αλλοθρήσκων», που έγινε με το πρόσχημα της εθνοκάθαρσης, με τη θρησκευτική περιβολή της πολιτικής του φασισμού,
τις μαζικές εξοντώσεις εις βάρος των Χριστιανών
και τις αδίστακτες εναντίον τους σφαγές…
επέζησε ο πολιτισμένος νους
η άυλη πατρίδα του πολύπαθου ελληνισμού…


Για πόσο όμως ακόμη; Γιατί τόσο αίμα στη Μικρά Ασία;
Για τους θριαμβικούς θρήνους,
από την πολιτική θρησκεία μιας βαρβαρότητας.