
http://www.freedomjustice.com.cy/index.php?option=com_content&view=article&id=159:27-2011-q-1821q&catid=909:general-articles&Itemid=5
Οι Έλληνες της Μικρά Ασίας στην επανάσταση του 1821
Η ελληνική συνείδηση των Μικρασιατών Ρωμηών
ως βασικός λόγος συμμετοχής
Βιβλιογραφία :
[1] Για το ρόλο των Ελλήνων της Ρωσίας στην ελληνική εθνεγερσία βλ.: G. L. Ars, «Gretseskoe Kommertserskoe ucolistse Odessy v 1817-1830 gg.-Iz Νovogretseskogo Orosvestseniya», Balkanskie Issledovanija, τόμ. 10 1987, Χίλια Χρόνια Ελληνισμού-Ρωσίας, Αθήνα, εκδ. Γνώση, 1994.
[2] Δημήτρη Φωτιάδη, «Η Επανάσταση του ’21», Αθήνα, εκδ. Μέλισσα, 1971, σελ. 111.
[3] Ολόκληρος ο κατάλογος δημοσιεύεται ως παράρτημα στο έργο του Νικολάϊ Τοντόροφ, «Η βαλκανική διάσταση της ελληνικής επανάστασης – Η περίπτωση των Βουλγάρων», Αθήνα, εκδόσεις Gutenberg, 1982
[4] «Η συμβολή των Μικρασιατών εις την εθνική αναγέννησιν» που δημοσιεύτηκε το 1940 στο περιοδικό Μικρασιατικά Χρονικά.
[5] Οδυσέας Λαμψίδης, «Έλληνες Πόντιοι εις την εθνεγερσίαν του 1821», περ. Αρχείον Πόντου, τόμ. 31, 19 75-76.
[6] Λ. Λεοντίδου, «Πόλεις της σιωπής. Εργατικός εποικισμός της Αθήνας και του Πειραιά», 1909-1940.
[7] Δημοσίευμα της «Γενικής Εφημερίδος της Ελλάδος».
[8] Γεωργίου Θ. Κανδηλάπτη, «Ποντιακά ιστορικά ανάλεκτα, Αλεξανδρούπολη», 1925, σελ. 14.
[9] Γεωργίου Θ. Κανδηλάπτη, «Οι Πόντιοι κατά τους αγώνας της επαναστάσεως», Ποντιακή Εστία, τεύχ. 13, 1962, σελ. 6623-6626.
[10] Θεοφάνη Μαλκίδη «Αλέξανδρος Υψηλάντης. Μάχου Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος» εκδόσεις Αιγαίον της Λευκωσίας.
[11] Γ. Αναστασιάδη, «Η συμβολή των Μικρασιατών εις την εθνικήν αναγέννησιν», Μικρασιατικά Χρονικά, τεύχ. 1, 1938.
[12] Τάκης Α. Σαλκιτζόγλου, « Η Μικρά Ασία στην Επανάσταση του 1821 -- η συμβολή τωνΜικρασιατών στον εθνικό αγώνα» , Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, 2010.
[13] Πέτρος Μέγγος, « Από τη Σμύρνη στην Ελλάδα του 1821 -- η αφήγηση του» , Εκδόσεις Ισνάφι, Ιωάννινα 2009.
[14] σε μετάφραση Βαγγέλη Κούταλη του "Petros Mengous: Narrative of a Greek soldier", Elliot and Palmer, New York, 1830.
Ονόματα Ιερολοχιτών που σώθηκαν δια της παραδόσεως:
Ο οπλαρχηγός Αθανάσιος Καράμπελιας από την Κορνοφωλιά της Δ. Θράκης, ο Αδριανοπολίτης Χατζή Γεώργης , ο Ξενοκράτης από το Σαμάκοβο της Α. Θράκης.
Η πνευματική ανάπτυξη της Ιωνίας:
Θα εκφραστεί το 1819 με την ίδρυση τυπογραφείου στο Αϊβαλί. Ακολούθησαν στιχουργήματα και ιστορική εκδοτική δραστηριότητα μέχρι την έκρηξη της επανάστασης και την καταστροφή της πόλης στις 3 Ιουνίου 1821.
From: Panos Ioannides
Η Ευφροσύνη Προεστού , η «Κυρά της Λαπήθου*» κατατάσσετε από την ιστορία σαν μια ακόμα δασκάλα του γένους. Το μνημόσυνο της αποτελεί αντικατοχική εκδήλωση που όλοι καλούνται να παραστούν. Φανερωμένη λοιπόν τη Κυριακή 10 Απριλίου και μετά στο μνημείο της Κυράς παρά το Λήδρα Πάλας για κατάθεση Στεφάνων.
*Η αρχαιότατη πόλη της Λαπήθου Ιδρύθηκε και κατοικήθηκε από Λάκωνες υπό την ηγεσία του Πραξάνρου από τη Θεράπνη της Λακωνίας και από τον Κηφέα από τη Δύμη και το Ώλενο της Αχαΐας.. Το όνομα Λάπηθος ή Λάπιθος είναι πρωτόθετο Ελληνικό και δόθηκε ή από την εις Θεσσαλία μάχιμο φυλή των Λαπιθών που νίκησαν τους Κενταύρους σε μία μάχη, ή από το όρος Λάπιθος στην Τριφυλία που έχει ύψος 3700 μέτρα.
Τον Ιούνιο του 2011 θα εκδικαστεί ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης η προσφυγή της Γερμανίας κατά της απόφασης του Ανώτατου Δικαστηρίου της Ιταλίας, με την οποία απορρίφθηκε η ένσταση της Γερμανίας περί ετεροδικίας και κρίθηκε νόμιμη η κατάσχεση γερμανικού ακινήτου, κειμένου στην πόλη της Φλωρεντίας για την πληρωμή μέρους του ποσού που επιδικάστηκε από τα ελληνικά δικαστήρια στους κατοίκους του Διστόμου. Η κατάσχεση αυτή, όπως είναι γνωστό, έγινε επειδή ο Έλληνας Υπουργός της Δικαιοσύνης δεν επέτρεψε την εκτέλεση της απόφασης αυτής σε βάρος Γερμανικής περιουσίας που βρίσκεται στην Ελλάδα. Εκτός όμως από το έγκλημα αυτό που διέπραξε η Ελληνική Πολιτεία κατά των θυμάτων του Διστόμου, το Ανώτατο Δικαστήριο της Χώρας μας έκρινε: α) ότι η Γερμανία έχει το δικαίωμα της ετεροδικίας και β) ότι τα θύματα της γερμανικής κατοχής δεν έχουν δικαίωμα ατομικής αγωγής κατά του Γερμανικού Δημοσίου και η αποζημίωσή τους είναι θέμα διακρατικών διαπραγματεύσεων (οι οποίες ουδέποτε έγιναν και ουδέποτε θα γίνουν).
Αν δεν είχε διαπράξει τα εγκλήματα αυτά η Ελληνική Κυβέρνηση και η Ελληνική Δικαιοσύνη, θα είχε το δικαίωμα η Χώρα μας, μέχρι τις 15/1/2011 να παρέμβει στο Δικαστήριο της Χάγης υπέρ της Ιταλίας και να ζητήσει την απόρριψη της γερμανικής προσφυγής, ώστε να πάρουν οι κάτοικοι του Διστόμου ένα μικρό μέρος της αποζημίωσης, που τους επιδίκασαν τα ελληνικά δικαστήρια (τα δικαστικά έξοδα). Δυστυχώς, η παρέμβαση αυτή δεν θα γίνει. Πρώτον, διότι έχουν προηγηθεί τα αναφερόμενα στην προηγούμενη παράγραφο εγκλήματα της Ελληνικής Κυβέρνησης και δεύτερον, διότι και χωρίς αυτά η κυβέρνησή μας δεν θα τολμούσε να παρέμβει.
Για τους λόγους αυτούς παρεμβαίνει το Συμβούλιό μας με την παρούσα ανακοίνωση και α) καταγγέλλει για μια ακόμα φορά την εγκληματική συμπεριφορά των ελληνικών κυβερνήσεων σε βάρος του Ελληνικού Λαού και υπέρ της Γερμανίας και β) να ζητήσει από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης να σταθεί στο ύψος του, να μην καμφθεί από τις γερμανικές και φιλογερμανικές πιέσεις και να απορρίψει την γερμανική προσφυγή κατά της απόφασης του Αρείου Πάγου της Ιταλίας, με την οποία επικυρώθηκε η κατάσχεση γερμανικού ακινήτου κειμένου στη Φλωρεντία της Ιταλίας προς μερική (έστω και ελάχιστη) αποζημίωση των θυμάτων του Διστόμου.
Αθήνα, 3 Ιανουαρίου 2011
Ο Πρόεδρος Ο Γενικός Γραμματέας
Μανώλης Γλέζος Ευάγγελος Μαχαίρας
π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού
Για το όνομα Ρωμηός (=Ρωμαίος) υπάρχει μεγάλη σύγχυση, σ’ εκείνους φυσικά που ερασιτεχνικά ασχολούνται με την ιστορία, ενώ όσοι έχουν τις επιστημονικές προϋποθέσεις μπορούν να κατανοήσουν την έννοια και ιστορική σημασία των εθνικών μας ονομάτων.
Το όνομα «Έλλην» είναι το κυριότερο όνομα του έθνους των Ελλήνων. Η έννοιά του όμως ποικίλλει κατά περιόδους και άλλοτε είναι φυλετική και άλλοτε εθνική ή πολιτιστική ή θρησκευτική, στους τελευταίους δε αιώνες καθαρά εθνική.
Είναι όμως γεγονός, ότι (κατά τον Αριστοτέλη) αρχαιότερο είναι το όνομα Γραικός για το έθνος μας και με αυτό μας ονόμαζαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Από τον 8ο αιώνα (Καρλομάγνος και το περιβάλλον του) το ανατολικό μέρος της αυτοκρατορίας («Βυζάντιο») ονομαζόταν Γραικία και οι κάτοικοί της Γραικοί, αλλά με μειωτική έννοια (αιρετικοί και κίβδηλοι). Το υβριστικό αυτό υπόβαθρο διατήρησε το όνομα αυτό στα χείλη των δυτικών ως τον αιώνα μας. Ενώ, λοιπόν, καυχόμεθα και για το όνομά μας αυτό (Γραικοί), όταν χρησιμοποιείται σε δυτικά κείμενα (παλαιότερα), πρέπει να γνωρίζουμε την αληθινή του σημασία.
Το όνομα Γραικός στη Δύση, από τον 8ο αιώνα, δηλώνει τον μη γνήσιο Ρωμαίο, διότι το όνομα Ρωμαίος διεκδικούσε ο Φραγκολατινικός κόσμος. Το 962 ιδρύθηκε από τους απογόνους του Καρλομάγνου, του μεγαλυτέρου εχθρού του Ελληνισμού, η «Αγία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία του γερμανικού έθνους», υποκαθιστώντας (θεωρητικά) την Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως.
Η Ενωμένη Ευρώπη, υπό την (πραγματική) ηγεσία της Γαλλίας (Φραγκίας) και της Γερμανίας (Τευτονίας), δηλαδή των Φραγκολατινικών εθνοτήτων (οι σημερινοί Άγγλοι είναι οι Νορμανδοφράγκοι και οι λαοί της Κεντρικής Ευρώπης οι Λομβαρδοφράγκοι), δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς τη διάλυση της Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης-Ρωμανίας. Ρωμανία ονομαζόταν η αυτοκρατορία, που εκτεινόταν αρχικά σ’ Ανατολή και Δύση.
Είναι γεγονός ότι το όνομα Ρωμαίος γενικεύθηκε στην (αρχαία) Ρωμαϊκή αυτοκρατορία το 212 (Constitutio Antoniniana του Καρακάλλα). Από το 330 όμως (εγκαίνια Νέας Ρώμης) η αυτοκρατορία γίνεται χριστιανική και ελληνική (πλήρης εξελληνισμός από τον Ιουστινιανό ως τον Ηράκλειο, 6ος-7ος αι). μη λησμονούμε ότι και η Παλαιά Ρώμη (της Ιταλίας) έλαβε όνομα ελληνικό (Ρώμη), τον 4ο δε αιώνα π.Χ. ονομαζόταν «πόλις ελληνίς» (Ηρακλείδης ο Ποντικός). Το 330 η νέα πρωτεύουσα της νέας χριστιανικής αυτοκρατορίας (Μ. Κωνσταντίνος) ονομάσθηκε (όχι Κωνσταντινούπολη, αλλά) Νέα Ρώμη, διότι η Παλαιά Ρώμη μεταφέρθηκε ολόκληρη στην ελληνική Ανατολή (Translatio Urbis). Το όνομα Κωνσταντινούπολις θα της δοθεί ταυτόχρονα προς τιμήν του ιδρυτή της. Στη Β’ Οικουμενική Σύνοδο (380, κανόνας γ’ ) και στην Δ’ (451, καν. 28) λέγεται ρητά ότι «εικότως» έλαβε η νέα πρωτεύουσα ίσα «πρεσβεία» με την Παλαιά Ρώμη, «διά το είναι αυτήν Νέαν Ρώμην». Γι’ αυτό όλοι οι αυτοκράτορες, Έλληνες εκ καταγωγής στη συντριπτική τους πλειονότητα, ως τον ουσιαστικά νεοέλληνα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο († 1453), θα ονομάζονται και θα αυτοκαλούνται «αυτοκράτορες των Ρωμαίων». Γιατί;
Από το 330 το όνομα της Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης είναι Ρωμανία. Το όνομα αυτό αναφέρεται ήδη τον 4ο αιώνα από τον Μ. Αθανάσιο. Το όνομα Βυζάντιο για το κράτος θα εμφανιστεί για πρώτη φορά σε φράγκους συγγραφείς –Ιερώνυμος Βολφ- το 1562. Πριν από το έτος αυτό ΠΟΤΕ δεν ονομάσθηκε η αυτοκρατορία ΒΥΖΑΝΤΙΟ. Οι κάτοικοι του κράτους ονομάζονται Ρωμαίοι, μολονότι πολιτιστικά είναι ΟΛΟΙ Έλληνες και πνευματικά Ορθόδοξοι. Ελληνισμός-Ρωμαϊκός κρατικός φορέας και Ορθοδοξία είναι τα συστατικά μεγέθη της Νέας Αυτοκρατορίας. Βέβαια, το κύριο στοιχείο της αυτοκρατορίας είναι οι εκ καταγωγής (φυλετικά, δηλαδή) Έλληνες.
Το όνομα Ρωμαίος ήταν λοιπόν κρατικό, σε μια αυτοκρατορία που ήταν πολιτιστικά (γλώσσα, παιδεία) απόλυτα ελληνική, και όχι φυλετικά, επειδή δε η Κωνσταντινούπολη Νέα Ρώμη διά των Αγίων της έγινε προπύργιο της Ορθοδοξίας, το όνομα Ρωμαίος σημαίνει, τελικά, Ορθόδοξος-πολίτης της Νέας Ρώμης (όχι της Παλαιάς, που έγινε το κέντρο του Παπισμού από τον 11ο αιώνα-σχίσμα). Αυτό ομολογούν οι Ορθόδοξοι και Έλληνες Πατριάρχες της Ανατολής στον διάλογό τους με τους Αγγλικανούς Ανωμότους τον 18ο αιώνα (1716-1725). «…πάλαι μεν Ελλήνων, νυν δε Γραικών και Νέων Ρωμαίων διά την Νέαν Ρώμην καλουμένων». Οι Έλληνες δηλαδή, μαζί με όλους τους Ορθοδόξους της Εθναρχίας (που ήταν συνέχεια της «Βυζαντινής» Αυτοκρατορίας) ονομάζονται εδώ Γραικοί, διότι έτσι μας ονόμαζαν από τον 8ο αιώνα οι Ευρωπαίοι (Grec, Grieche, Greco) και Νέο – Ρωμαίοι, ως πολίτες και πνευματικά τέκνα της ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ν. Σπηλιάδης (στενός συνεργάτης του Καποδίστρια) στα Απομνημονεύματά του λέγει ότι ο Ι. Καποδίστριας ήθελε να δημιουργήσει «Νεορωμαϊκήν αυτοκρατορία» (ανακοίνωση καθηγ. Π. Χριστοπούλου), δηλαδή να αναστήσει την Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης-Κωνσταντινούπολης, που φυσικά δεν το ενέκρινε η Ευρώπη των απογόνων του Καρλομάγνου.
Το όνομα Ρωμαίος, συνεπώς, αν μέχρι το 330 μπορεί να θεωρηθεί κατά κάποιο τρόπο όνομα δουλείας και υποταγής, από το έτος εκείνο για τους Έλληνες όνομα τιμής και δόξας, αφού μόνο αυτό (και όχι το ανύπαρκτο ως κρατικό, μέχρι το 1562, Βυζάντιο) χαρακτηρίζει την αυτοκρατορία μας και τη θέση μας σ’ αυτήν. Ρωμηά ήταν η Αθηναία Βασίλισσα Ευδοκία (5ος αι.), Ρωμηά και η (κυβερνώσα) αυτοκράτειρα Ειρήνη, πάλι Αθηναία, τον 8ο αι. Στην Αθήνα ήλθε και ο Ρωμαίος αλλά Έλληνας Μακεδόνας, Βασίλειος Β’ ο Βουλγαροκτόνος, για να προσκυνήσει την Παναγία την Αθηνιώτισσα στον Παρθενώνα. Είναι τραγικό, αλήθεια, αυτό που λειτούργησε ιστορικά ως σύνθεση ευεργετική για το Έθνος-Γένος μας, εμείς οι δυτικοθρεμμένοι Νεοέλληνες να το εκλάβουμε ως αντίθεση.
Το όνομα Ρωμαίος όμως φανερώνει την ταύτιση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας. Ρωμαίος σημαίνει τελικά Ορθόδοξος Χριστιανός, ενώ το Έλλην, από τη Γαλλική Επανάσταση και μετά μπορεί να σημαίνει μόνο τον αρχαιολάτρη τύπου Γεμιστού-Πλήθωνος ή και τον τέκτονα-εκδυτικισμένο και Φραγκόφιλο. Όταν, συνεπώς, απορρίπτεται ή και πολεμάται το όνομα Ρωμαίος-Ρωμηός, πρέπει να ερευνάται και η αιτία, η προέλευση δηλαδή της πολεμικής. Είναι απλώς ανιστόρητη αρχαιολατρία, δυτική επίδραση ή και πολεμική κατά της Ορθοδοξίας;
Ως Ρωμαίοι οι Έλληνες δηλώνουμε τον σύνδεσμο του Έθνους μας με την ορθόδοξη, αγιοπατερική παράδοση και την ορθόδοξη ταυτότητά μας. Γι’ αυτό έχουμε τη συνείδηση ότι εθνικά-φυλετικά είμασθε Έλληνες ή (και) Γραικοί (όλα δικά μας είναι) πνευματικά, όμως, δηλαδή στην πίστη μας είμασθε Ρωμαίοι-Ρωμηοί, δηλαδή Ορθόδοξοι Χριστιανοί και όχι εξωμότες Γραικύλοι και «γενίτσαροι» προς την Οθωμανική Ανατολή (Τουρκιά) ή την αλλοτριωμένη Δύση (Φραγκιά).
Όταν οι πατέρες μας στη διάρκεια της δουλείας έλεγαν για κάποιον Έλληνα: ετούρκευσε ή εφράγκευσε, σήμαινε: χάνοντας την ορθόδοξη πίστη του, έπαυσε να είναι και Έλληνας. Αυτά, βέβαια, ως τον 19ο αιώνα. Στο σύγχρονο Ελληνικό Κράτος, όπως άλλωστε και στο «Βυζάντιο», νομικά, Έλληνας μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, ανεξάρτητα από την καταγωγή του, ως πολίτης του κράτους, προστατευόμενος συνταγματικά –και πολύ ορθά- από τους νόμους.
Βασική βιβλιογραφία
* Παν. Κ. Χρήστου, Οι περιπέτειες των Εθνικών Ονομάτων των Ελλήνων, Θεσσαλονίκη 1991.
* π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, Ελληνισμός Μετέωρος, Αθήνα 1992.
* Του ιδίου, Πολιτική και Θεολογία, Κατερίνη 1990 σ. 51 κ.ε.
* π. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου, Ρωμηοσύνη-Ρωμανία-Ρούμελη, Αθήνα 1975.
Το όνομα Ρωμηός και η ιστορική του σημασία
Περιοδικό ΕΡΩ - τεύχος -1 Ιαν-Μαρ 2010
Θα κάνω ένα λιτό σχόλιο.
Υπάρχουν επιστημονικά περιοδικά (journals), με κριτές (referees) και συγκεκριμένο
citation index/impact factor κλπ., δηλαδή με δείκτη εγκυρότητας.
Ένας πραγματικός επιστήμονας, είτε των θετικών είτε των κοινωνικών επιστημών,
δημοσιεύει πρώτα σε journal, και μετά μπορεί να επαναδημοσιεύσει, αναφέροντας
την πηγή της δημοσίευσης, όπου θέλει: είτε σε φυλλάδιο της Μητρόπολής του, είτε
σε εκδοτικό οίκο της γειτονιάς του...κλπ. κλπ.
Αν δεν εκτεθεί ένα πόνημα, ένα σύγγραμμα, με τον παραπάνω έγκυρο τρόπο,
στην διεθνή επιστημονική κοινότητα, δεν αποτελεί παρά ένα πρόχειρο (draft)
σημείωμα.
Σέβομαι, αγαπώ και τιμώ τον πατέρα Γεώργιο. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι το
παραπάνω σύγγραμμα αποτελεί πρόχειρη σημείωση. Δεν έχει εκτεθεί στην
διεθνή επιστημονική κοινότητα, δημοσιεύθηκε σε έντυπο "δικό" μας.
Θα παραμείνουμε στην αγνωσία μας αν συνεχίσουμε να ζούμε στην
γυάλα μας, αποξενωμένοι και απομονωμένοι από τον περιβάλλοντα χώρο μας.
Ο γαλλο-Ρωμηός επιστήμονας Jean-Falier Papadopoulos, άνοιξε τα μάτια
των ιστορικών, μετά από 400 χρόνια πλάνης, με τις δημοσιεύσεις του
στα κορυφαία επιστημονικά περιοδικά. Σήμερα ο καθηγητής Μάριος Φιλιππίδης,
ακολουθεί.
Ας αφήσουμε τα παχιά τα λόγια, και ας στραφούμε προς την ορθή επιστημονική
σκέψη.
Με τιμή
Κ.Π.
Y.Γ.
Λυπάμαι πολύ, αλλά συν τις άλλοις, το κείμενο έχει πολλές ανακρίβειες, και προσβάλλει την
αναφορά στο βιβλίο του π. Ιωάννη Ρωμανίδη.
(i) Γιατί ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος αποκαλείται "νεο-Έλληνας";
Μήπως για τον ίδιο λόγο όπου αναφέραμε και σε άλλο σχολιασμό,
δηλαδή λόγω της λανθασμένης αναφοράς στον ψευδο-Σφραντζή; Ή μήπως
είναι η επιρροή του Πλήθωνα στο παλάτι (υπάρχουνε τα χρυσόβουλα
και τ' αργυρόβουλα στο TLG, που δίνουνε πολλά προνόμοια στον
φιλόσοφο, που μάλλον δεν είχε συνειδητοποιήσει ο ταλαίπωρος ο Μανουήλ ΙΙ ότι
υπήρξε νεο-παγανιστής!).
(ii) Ποιά ελληνική "φυλετική" καταγωγή εννοεί ο π. Γεώργιος; Έχει
προσέξει το γενεαλογικό δένδρο των Παλαιολόγων; Των άλλων Δυναστειών;
Μελέτησε, ο πατέρας Γεώργιος, την επιστολή του αυτοκράτορα Louis II,
προς τον Αυτοκράτορα Βασίλειο Α' (871 μ.Χ., ed. W. Henze, M.G.H.,Ep.,
VII (1928),316,388 foll.), όπου ο Louis ΙΙ αναφέρεται σε
Spaniard, Isaurian και Chazar Ρωμαίους βασιλείς, και αναρωτιέται
γιατί ένας Φράγκος να μην μπορεί να φέρει αυτόν τον τίτλο;
(iii) Η αντίφαση, του σεβαστού και αγαπημένου π. Γεωργίου,
είναι έντονη, όταν αναφέρεται αρνητικά στον Πλήθωνα, και
αναφέρεται στην σημερινή σημασία του προσδιορισμού Έλλην,
ενώ στις προηγούμενες παραγράφους τονίζει ότι η Ρωμανία
ήταν "ελληνική".
Θα σας διορθώσω σεβαστέ Πατέρα, με αγάπη και σεβασμό: η Ρωμανία
είχε ___ελληνιστικό___ και όχι "ελληνικό" υπόβαθρο.
Πρέπει να διορθώσετε το κείμενο, και να αναφέρετε τί
εννοείτε με τον όρο Ελληνιστής, με έστω και μια μικρή
παρένθεση/αναφορά στους Πτολεμαίους.
Όλα αυτά εννοείται πρόχειρα...διότι μια έγκυρη δημοσίευση
είναι __αποκλειστικά__ μια δημοσίευση στα τόσα έγκυρα επιστημονικά
περιοδικά, με κριτή...
Ευχαριστώ τον Θεό που επέτρεψε
σε έναν μικρό ναύτη
ενός Ελληνικού νησιού ...
να κάνει για την πατρίδα του
κάτι.
Κωνσταντίνος Κανάρης(1793-1877). Ήταν ο μεγαλύτερος πυρπολητής του 1821 και ο σπουδαιότερος ήρωας όλων των θαλασσών.
Οταν λέμε ρωμιός(ή ρωμηός, το
Οταν λέμε ρωμιός(ή ρωμηός, το σκέφτομαι) σημαίνει κληρονόμος ενός πολιτισμού που περιλαμβάνει οπωσδήποτε την ορθόδοξη παράδοση χωρίς να αποτελεί και ομολογία θρησκευτικής πίστης παπά μου. Μπορεί φερειπείν κάποιος να εντάσεται στον ελληνικό και ορθόδοξο πολιτισμό και την κοινωνία και να είναι άθεος, η παγανιστής, αγνωστικιστής, αδιάφορος κ.ο.κ. Το ζήτημα είναι πρώτα εθνικό και πολιτικό και μετά οτιδήποτε άλλο.